“Më kujtohet” se e kam lexuar librin me këtë titull. Më kujtohet se, shumë prej atyre që i kujtoheshin Ylli Demnerit, më kujtoheshin edhe mua; aq prajshëm e me qartësi sa më dukej sikur ndanim të njëjtin kujtim, sikur ai e kishte parë me një sy e unë me tjetrin. Kjo ishte e rrallë për mua si lexues. Kishte gjetur fjalët e duhura, tonin e duhur të rrëfimit, ngjyrimin e butë emocional të përçimit të tyre! Libri i tij u botua e ribotua.
Së fundmi më ra në dorë “E dashur A.”. E lexova me një frymë. Se kështu ndodh me librat e bukur: i lexon me një frymë. Siç ndodh me shumë të tjerë që i nis me një frymë dhe i braktis sapo ta marrin frymën.
“E dashur A.” është libër i një udhëtimi nostalgjik në disa përmasa. Risjell pas shumë vitesh kujtimin e një dashurie të hershme, e cila, për fatin e rrëfyesit dhe të dashurës A., ka ruajtur nën hi jo veç zjarrin e një kohe tjetër, por gjithë sharmin e një kujtimi ngazëllyes, burrë e grua formues. Në letrat e shkëmbyera, pasi rrëfyesi kujdeset të na kujtojë jo veç letrat e tij, por edhe se çfarë i ka shkruar e dashura, gjenden fjalë e shpjegime ndjesish, kujtime përndezjesh e përkëdhelish, të cilat, si edhe në librin e parë të këtij autori, na vijnë si të ishin përjetimet tona. I ka filmuar Ylli Demneri ato çaste magjike të fluturimit të dy të dashuruarve drejt njëri-tjetrit, puthjet e tyre, puthitjet e trupave e të përvëlimit?
Një tjetër udhëtim që na ofrohet në këtë libër është ai i çasteve të ëmbla të pushimeve. Pak kohë rrimë me vetveten. Shëtitja jonë në thellësi të vetvetes ndalet shpejt. Fillimi i letrës së pestë është domethënës; aty autori i tregon të dashurës se cila kohë i mungon: “Më ka munguar koha, imja, jotja, jona: ajo kohë pa fund, jashtë kohe, koha e të dëgjuarit, perceptuarit, koha e heshtjes, koha e të komunikuarit, jetuarit, koha e të qenit.”. Këtu gjendet sekreti. Te koha. Apo aty ngjizet drama? Thua se koha është vend. Në fund të çdo viti veç pushimet na kujtohen. Ka libra në prozë që përshkruajnë mbi treqind ditët e punës së personazheve. Janë romane të mrekullueshme, por shpesh të ankthshëm, të errët. Autori i shkruan të dashurës për pushimet e tij në brigje e vende të tjera, sepse atëherë ka kohë të mendojë bukur e poetikisht për të.
Në të njëjtën kohë autori na nis edhe në përmasën tjetër të udhëtimit të tij nostalgjik, në botën e librave, të artit. E këtu s’ka veç çaste të ëmbla pushimesh e shëtitjesh buzë ujërash, por ka edhe reflektime të thella, pikëpyetje se si e shohim botën, se si sillemi ndaj tjetrit, ka ujëra më të dallgëzuara, shpesh edhe të rrezikshme. Se kështu është jeta, s’ka vetëm çaste shndritëse të kondensimit të shpirtit poetik si tek poezia haiku, te pikturat e Pikasos apo rolet e Ingrid Bergman, por ka edhe Stalin e Shqipëri të gjunjëzuar nga mungesa e lirisë, ka filozofi e art, që na e bëjnë jetën të mundshme në tokë, do të kishte thënë Niçe.
Unë e lexoj me shumë kënaqësi këtë autor.
Arbër Ahmetaj lindi në Tropojë në vitin 1965. Është diplomuar për farmaci në universitetin e Tiranës dhe atë të Gjenevës. Në vitin 1986 filloi bashkëpunimin me shtypin shqiptar të asaj kohe dhe më pas punoi si gazetar në departamentin e informacionit në TVSH. Në vitin 1993 iu bashkua Ministrisë së Punëve të Jashtme dhe u specializua për diplomaci në Oksford, Uashington, Gjenevë dhe Maltë. Pas detyrave të ndryshme në këtë ministri u emërua Sekretar i Parë në Ambasadën Shqiptare në Bukuresht. Nga shtatori i vitit 1997 jeton në Sion të Zvicrës, ku ushtron punën si farmacist. Disa nga veprat e tij në prozë janë "Fletëhyrje për në varr", "Varri i braktisur", "I huaji, ai kosovari", "Një natë te Luiza", "69 gra", "Procesi 3K", si dhe librat me poezi "Më mori malli e dashur" dhe "Poezi". Nga viti 2020 është Kryeredaktor i Revistës Letrare.
Be First to Comment