Burri me plagën në kraharor vetëm qeshi. Nuk i kishte ndodhur prej kohësh. Shumë vite përpara se të plagosej në kraharor. Shumë vite që e mbartte atë plagë. Shumë vite para plagës, plus shumë të tjera pas saj, bëhej vërtet shumë pa qeshur. Nuk qeshi kot. Qeshi se në plagë pa një krimb. Një krimb të vogël, të bardhë, rruazor, të butë. S’qe në gjendje të kujtonte nëse më parë e kishte menduar mundësinë e shfaqjes së krimbave në plagën e tij të trajtuar shkel-e-shko, veçse, kur krimbi u shfaq, qeshi. I plogështuar nga qëndrimi i gjatë në shtrat (nëntë vjet, nëntë muaj, nëntë ditë e nëntë orë) edhe qeshja i doli e plogësht, si e fshehur pas një reje. Megjithatë, qe një e qeshur. Qeshi kur krimbi filloi të shëtiste dhe ushqehej në plagë. Burri e këqyri me kujdes dhe nuk lëvizi vendit. Larva befas e ndali krimbërimin e vet. Atij iu duk sikur po e braktiste, ndaj filloi t’i jepte zemër:
– Hë, rri edhe pak, sillu andej-këndej plagës sime. Do të kesh sa të duash ushqim, ushqim nga ai që të pëlqen.
Krimbi, si ta kishte dëgjuar, u mblodh topth dhe, siç duket, ia futi gjumë nën hijen e një të ngriture të plagës. Edhe burri fjeti. Krimbi u zgjua shpejt, u shtriq përtueshëm e filloi të rrëshqiste ngadalë e krimbërisht nëpër plagë, pa e shqetësuar të zotin. Madje dukej sikur lëvizjet e tij rrëshqanore po ia lehtësonin dhimbjet plagëmbartësit, po i shkaktonin një gudulisje të ëmbël gjumëndjellëse. Pas pak edhe burri i plagosur u zgjua. Ashtu, në kufirin mes gjumit dhe zgjimit, e përshëndeti krimbin e tij të dashur.
– Hej, si ndjehesh miku im? Mirë besoj! A po të pëlqen plaga? Kam plagë të bukur, të thellë, jetëgjatë! – u mburr. – Poshtë saj kam zemrën, a i ndjen rrahjet e saj të vjetra, të verbra? Nëse të shqetësojnë, më thuaj! Mos e ki problem, se e rregullojmë edhe atë punë. Për ty bëj gjithçka! Do t’i them zemrës të pushojë? I them unë, miku im. Veç ti të mos shqetësohesh!
Kështu i foli burri me plagë në kraharor krimbit të tij unazor, të bardhë e butak e qeshi me veten deri sa u mpak.
Fuqi kishte pak, e qeshura e tij nuk arrinte as deri te veshët e krimbit mbi plagë. Ky, sikur t’ia kishte kuptuar fjalët, u ndje i prekur në sedër nga përkëdheljet e padronit të vet. Kjo i dha zemër të krimbëronte edhe më me zell.
Në gjithë fisin e krimbave nuk e kishte pasur kush fatin e tij. Kaq e dinte krimbi, ndaj vendosi t’ia shpërblente këtë sjellje miqësore të zotit të plagës. U palos nën një cipë të hollë gjaku, të përzier me qeliza të bardha të vdekura prej kohësh, e polli disa dhjetëra-qindra vezë. Pas këtij pllenimi çlirues u end i vetëm anë e mbanë kullosës së tij. Plagëmbartësi kishte rënë prapë në kllapi. Krimbi, me lëvizjet e tij rrëshqanore, i shkaktonte mikut të tij të rrallë një gudulisje gjumëndjellëse, qetësuese. Kjo bashkëjetesë po u pëlqente të dyve. S’kishin pse ankoheshin nga njëri-tjetri. Burri me plagën në kraharor dukej i revoltuar me gjithë ata njerëz, që, para tij, kishin shfaqur përbuzje e urrejtje ndaj krimbave. S’arrinte t’i kuptonte ata njerëz. Pse i kishin shpallur luftë krimbërisë, këtyre qenieve të ulëta, të padëmshme, pa palcë kurrizore?! Rrëshqitja e tyre pa gjurmë ishte shumë më krenare sesa parakalimet e zhurmshme e të dhunshme të ushtarëve fitues të luftës së fundit.
Në fund të fundit kishte të drejtë të revoltohej ndaj njeriut, kishte të drejtë ta shihte me simpati krimbin e vet, të vetmen qenie të gjallë, që kish denjuar të ndante me të orët e tij të fundit. Kush po i gjendej më afër sesa krimbi i tij i dashur? Kështu kaluan sekonda, orë, ndoshta edhe ditë. Mes gjëmave të shurdhëta të të plagosurit, një ditë, krimbthat e vegjël dolën në dritë. Nga skaji i majtë i plagës filluan marshimin e tyre të pabujë, të heshtur drejt skajit të djathtë, atje ku i priste një kullotë e paprekur, një plagë e mahisur, e kalbur dhe e gatshme për t’u shijuar. Plagëmbartësit i doli gjumi. Prapë i mbylli sytë. I hapi pas pak sekondash. Kur vërejti armatën krimbërore të shpërndarë gjithandej nëpër plagën e tij të hapur, fillimisht deshi të qeshte. Dështoi. Pas pak iu duk pak e padrejtë, e pahijshme që miku i tij krimb kishte ftuar pa lejen e tij gjithë atë mizëri krimbash të të gjitha madhësive. Të paktën ta kishte informuar për atë ballo, atë darkë krimbërore që shtrohej drejtpërdrejt mbi plagën e tij. Krimbi duket se i kuptoi hamendjet e padronit, uli kokën si në faj dhe u struk diku. Sjellja e tij nuk i kishte pëlqyer plagëmbajtësit, por ajo “punë e pati”. “Mirë, mirë!”, u pajtua plagëmbajtësi me gjendjen e re. Rishtazi ra në kllapi.
Iu duk sikur po shihte ëndërr. Një grumbull krimbash të mbledhur në miting. Një prej krimbave pretendonte të zgjidhej kryekrimb e po mbante një fjalim me fjalë të zjarrta krimbërore:
– Ne, fisi ynë i krimbave, meritojmë më shumë! Meritojmë të mbretërojmë! Deri sot na kanë përbuzur, na kanë shtypur kokën si të ishim njerëz e jo krimba! Por nga sot, ne u themi “jo”, atyre që na përbuzin. U themi “ndal” atyre që duan të na çkrimbërojnë! Do ta ruajmë natyrën tonë krimbërore edhe nëse do të na duhet të derdhim gjak e të japim jetën për këtë! Çfarë na duhet një jetë jokrimbërore?! Ja pse jemi mbledhur sot këtu: të sulmojmë çdo plagë, çdo të çarë, çdo pikë gjaku sado e pastër që të jetë, pastaj çdo plehrë, çdo bajgë, kufomë, kërmë! Përpara! Në sulm vëllezër! Poshtë njeriu! Rroftë krimbi!
Brohoritjet, sado të shurdhëta, e zgjuan plagëmbajtësin nga gjumi. Atij iu duk se e njihte atë krimb. E kishte parë dikur! Po, po! Qe krimbi i plagës së tij, Krimbpari, krimbi i tij i dashur! Hapi sytë më fort se asnjëherë gjatë atyre nëntë vjetve, nëntë muajve, nëntë ditëve e orëve! Mbi plagnajë i gëlonte perandoria e re e krimbave, e bardhë, e prajtë, vdekjeprurëse.
Kërkoi me shikimin e fikur se mos gjente Krimbparin, mikun e tij të hershëm. U duk sikur e gjeti. Bëri të ngrinte dorën, siç duket për t’ia shtypur kokën, por dora nuk lëvizi. Pak përpara se krimbat t’ia merrnin frymën, atëherë kur ishte shumë vonë për gjithçka, lëshoi një ofshamë rënkuese:
– Ah, ai krimb!
(Shkëputur nga romani “Fletëhyrje për në varr”. E gjeni në Amazon)
Arbër Ahmetaj
Arbër Ahmetaj lindi në Tropojë në vitin 1965. Është diplomuar për farmaci në universitetin e Tiranës dhe atë të Gjenevës. Në vitin 1986 filloi bashkëpunimin me shtypin shqiptar të asaj kohe dhe më pas punoi si gazetar në departamentin e informacionit në TVSH. Në vitin 1993 iu bashkua Ministrisë së Punëve të Jashtme dhe u specializua për diplomaci në Oksford, Uashington, Gjenevë dhe Maltë. Pas detyrave të ndryshme në këtë ministri u emërua Sekretar i Parë në Ambasadën Shqiptare në Bukuresht. Nga shtatori i vitit 1997 jeton në Sion të Zvicrës, ku ushtron punën si farmacist. Disa nga veprat e tij në prozë janë "Fletëhyrje për në varr", "Varri i braktisur", "I huaji, ai kosovari", "Një natë te Luiza", "69 gra", "Procesi 3K", si dhe librat me poezi "Më mori malli e dashur" dhe "Poezi". Nga viti 2020 është Kryeredaktor i Revistës Letrare.
