Burrë i puthur (cikël poetik)

1.
S’afrohen as largohen yjet me dorë!
Gjeografia e qiellit është si të ndryshosh kufijtë e Bashkimit Sovjetik,
ose tabelën e Mendelejevit!
Prit!
Ti po më shkakton frikë!
S’ka yje në qiell,
është akoma ditë!

Kur t’vijë mbrëmja e t’më marrë malli për ty,
s’pyes për harta e për raketa,
për gravitacion, as shpejtësi drite.
I marr yjet që t’përkasin, i fus në fildispanjë
e t’i hedh rreth qafës, moj zemra ime bandite.
Se jeta
është njëra faqe,
tjetra e vdekur prej frike.

2.
Pylli, më gjakftohtë se unë,
hyn në mua
me gjethe, rrënjë e trungje.
Bletë e insekte m’i nis në tru,
zogj e cicërima në zemër,
lulet në sy,
rrënjët në thembër!

Pylli im gjakftohtë
mbushet gjethe,
me klorofil më pllenon.

Burrë shtatzënë
në këtë pranverë.

Vijnë shirat me sy të lagur
e ofshajnë dridhshëm mbi mua,
pylli më ndryshon prajshëm;
më bën
grua

3.
Lagem në shi edhe për ty,
sepse drunjtë janë miqësorë me njëri-tjetrin!
Lëndinat i zgjedhin pemët,
ku duan të varen nëse nuk kulloten
e bëhen xheloze me rrufetë,
që s’bien mbi bar.
Veç vesa i pajton rreth mëngjesit,
i lag,
siç lagem unë në shi për ty.
Ti kujton që kjo është një këngë pajtimi.
Jo, është rrëfimi i pyllit,
që e hanë fëmijët e vet;
drurët që s’duan të zgjohen
me lëndina të varura në qafë

Në pyllin e lagur luhet Hamleti
“To be or not to be”
në të njëjtin lumë lahem dy herë
e më lag dyfish i njëjti shi:
njëherë për vete,
pastaj për ty

Ti zgjohesh nga gjumi
si medaljon i dielltë në qafën time!
Ka edhe një varrezë rrufesh
rreth shtratit tonë.
Ec me kujdes;
unë lagem edhe për ty,
këpus litarë
e shpëtoj jetë lëndinash.
Pak bar
na duhet më vonë;
varret me dhé
duken
si shtëpi milingonash
e s’mund të jenë për ne!

4.
Më merren mendtë prej hijeshisë tënde
anije e dehur lëkundem në pyll

Lulet si në ethe këqyrin të hutuara
fluturat e shëmbëllimit tënd në fund të syve të mi

Qajnë fjalët e mia
elipsin e puthjes që nuk e meritoj

Kafshimit të ëmbël në buzë
i thyhen zogjtë si kërceje krojesh lëndinave të qiellit!

Anije e dehur në pyll

Një grua si ti hyn në akademinë e Euklidit
edhe pa mësuar gjeometri

“Big brother’s eye” na ka filmuar njëherë duke u puthur
thjerrëzat e kamerës u shkrinë në lot:

S’kishte më bukur!

Anije e dehur në pyll
e dehur prej teje!

5.
Ndala një çast veç me të këqyr:
a je me natë a je me dritë?
E me të thanë se:
ti linde vonë, shpirt!

I harxhova më kot vitet pa ty
e kur ti erdhe,
të gjithë kënduam një këngë liturgjike:
Një yll i ri u ngrit në qiell!
Dhe na rridhnin lot mallëngjimi,
nga hijeshia e bebes
që do ndërronte ngjyrën e qiejve,
si shenjë,
që bota do të bëhej më e bukur.
Më të bukurit sy me qiej e kroje,
me ëmbëlsinë e një muzgu të harruar vonë,
mbi liqene alpine.
E shtrenjta ime,
Ti mëngjeseve mbledh mjegulla mbi ujëra,
vesë mbi bar
e ditëve ecën si hije pyjesh,
e blertë, e freskët,
e shpërbëhesh në miliarda pikëla uji e drite.

Çdo strehë sheh në ëndërr ecjen tënde,
muret ndiejnë putrat e buta të maceve
e çatitë mbulohen me bar,
trotuari nuk u trembet më betoniereve të rënda;
e ka provuar hapin tënd,
ma t’amblën gjurmë,
i gatshëm të vdesë nën thundrën e makinave të bashkisë.
E ka jetuar çastin e ëmbël,
jeta s’i duket më asgjë.
Pemët vdesin të të vihen pas,
në një demonstratë klorofili e fotosinteze,
i marrin zogjtë nën sqetull,
edhe muzika duhet të jetë e bukur;
Zogjtë na mësuan të këndojmë,
ti ecën e pylli vjen pas teje
e ëmbla ime
ndala një çast të të them se
kështu këndon zemra ime për ty!

6.
Kam etje me t’pa
me t’prek
me të ndie kur qesh
me të puth
kudo ku puthet një grua si ti
me të marr n’gji
me t’i prekë flokët
veshët e faqet
me ta përkëdhel dorën
e me t’i shtypë butë gishtat

Tigreshë që më grithë
kur më këndon një këngë
kur më çirresh në vesh
më puth sërish
më lëpin
më shtyn

Bëhesh faqe uji me dritëza
me hije shelgjesh
me luspa
hapesh
mbyllesh
ma merr fytyrën mes duarve:
të dua idiot, pa mend e pa flokë!

Burrë i habitshëm
ndryshe
i dobët, si të gjithë
i imi
i fortë.
E trishtë sekonda kur të njoha
vullkanike stina e përbashkët
i pashpërthyer
digjesh brenda.
Paç fat, tullaci im!
Shpërthefsh
u djegsh
eja të t’puth edhe pak
të kafshoj në gjuhë.

Por… unë:
mos folsha më nëse nuk nis me:
të dua, shpirt!
Mos pafsha më ujë e liqene
nëse nuk janë sytë e tu
Mos u ngrohsha më kurrë o zot
nëse nuk është lëkura jote që më nxeh
Mos preksha kurrë lule
në mos qoftë maja e gjirit tënd e para
Shpirt!
Ti nuk e di akoma sa i marrë jam
sa prush kam
sa bukur e dua zemrën e sytë e tu bujarë
Më duhet durim e pjekuri
më duhet lartësi e thellësi
ajër për të fluturuar
më duhet drita jote
për të shpalosur ngjyrat e mia
ti ke bërë mjaft për mua
ndryshove ngjyrën e qiejve
E epërme
e rrallë!
E bëre për mua
se ti më do
ç’mund të bësh më shumë për një tokësor si unë?
Sytë i kam në lot e shpirtin plot
puthmë shpirt e mëkomë me gji
të rrëzoj çdo pengesë
të rri me ty ndërmjet qiejve
e ëmbla ime e rrallë!

Më dhimbsen lulet, që mbijnë larg vështrimit tënd,
lule pa fat!

 

7.
Drejt teje u nisa nxitueshëm, me çdo çmim!
E kisha të domosdoshme!

E magjishme koha që kaluam bashkë!
Statuja puthjesh nëpër kopsht gjithandej,
disa vareshin nëpër degë,
të tjera mbinin barit.

Jemi larg deri sa të vij!
Koha ecën me paterica.

Erdhe të më prisje në stacionin e trenit,
me një këmishë të lehtë blu, plot me cicërima!
Ti vetë je një partiturë cicërimash.
Lulet që të kisha blerë
u skuqën nga turpi para hijeshisë tënde
e shampanja i humbi bulëzat e freskisë.

Vjeshtë shpirt,
pemët zhvishen shpejt e paturpësisht.
Sa mirë!
Se më pengonin të të shihja
krejtësisht.

S’di pse kërkoja një stacion autobusi
në rrugën e cigareshitësve.
Më thanë se ndalej ku t’i ngrihej shoferit.
Nuk e lypa më;
ti do më gjeje edhe në pyjet e Filipineve.

Veten s’e gjeja dot,
trupi s’më kthente përgjigje,
rrinte si gur i lagur jashtë meje.

Po kur të isha vetëm me ty?

A do vinte trupi im me mua,
të paktën si peshë ne xhep?

Se i trembem fluturimit me ty,
mbetem pa peshë,
s’ulem dot në degë!

Në degë, shpirt, e këndoj një këngë për qiellin,
për blerimin e për një shi,
që e ruaj në bankë nëse më mbarohen kursimet.

Tash edhe shirat na i japin me kredi!

Veç lumi m’i njomë buzët e thara,
pas puthjeve me ty.
Valbonën e fëmijërisë sime e futën në arkivole tubash plastike,
s’rrjedh më gurësh poshtë nën hije ahesh, pishash e bungjesh.

Ja kështu edhe limfa ime trembet nga pak prej diellit tënd.
Truri më dhemb!

Shëtitëm nën drithërima drurësh!
Të këqyrur rreptë nga sy muresh.

Veç kur gjendem në prani të lëkurës tënde,
mbyllet spitali i brejtjeve të mia,
hyj në kopshtin e parfumeve skizofrene,
plot re rozë e lule të bardha.

Kur ikën ti, më luhatet burri brenda vetes
si dordolec në ara.
Ta shpif një burrë i lëkundshëm,
apo jo?
Gjithsesi mbetet njeri
e jo traktor entuziast,
për të fituar gara.

E di që ti ma fal, se më do!

Më kujtohet që të thashë:
ti je e fundmja hijeshi e jetës sime shpirtërore!
Ti je gruaja që dua!

Një ujk të vdekur pash në ëndërr…
te një krua.

 

8.
(Kangë e keqe dimni)

M’ka kapur një frikë
Siç të shpo një thikë

Ti ke me ikë!

Në gjoks më dhemb hëna
Si ti kish qoshet të ngrëna

Ti s’do të rrish brenda

Më rrjedh në tru një Danub
I turbullt, i ngathët, si plumb

Ti nga sytë po më humb

M’duket e harrove bregun tjetër
Ku të ulur në një bar të vjetër

Më shkruaje me puthje një letër

S’ta shoh në sy lindjen e yjeve
Vjeshtën, as pranverën e pyjeve

Ti shpirtit tim s’u bie më fyejve

Ky dimër po mbjell akull arterieve
Po ngrin në faqe lotët e drerëve

Ti po largohesh si dielli pas reve

Shkon një mjegull ultas mbi tokë
s’shihen trungje e degë mbi kokë

Bryma e ngrirë më thinj në flokë

I shqyhet partitura zogut në rrem
as kangë, as vaj, as vrem

Ti po i largohesh shpirtit tem!

 

9.
Mjegulla mbi tjegulla
rrëshqet mbi pjergulla
e më tret krejt pa trajta në ty;
një jemi
jo dy.

E s’kemi kohë kote
pa puthje
në këtë ndërfutje
t’pashpirt
t’pashoqe
se rrjedh pa dredha
lumi i sekondave të pashpirta
kah deti i paanë.

Hatri më mbeti
që s’më kafshove me dhëmbë
t’ikja shndritshëm majave i përgjysmuar
si e lumja hënë

10.
I çmendur isha,
por jo plotësisht e i pashërueshëm,
sa ditën që më puthe ti
si një lule
nën brymë.

Tash e di që s’kam shërim:
këtu jeton një burrë,
një burrë i puthur bukur;

Pa frymë!