***
E mora me pasion kryqëzimin.
Më duhej trupi yt,
për të shkëlqyer në këtë zeje përvëluese.
I varur në kryqin tim pa gozhdë,
puthitur me lëkurën tënde të roztë,
sy të panumërt nëpër terr, që na shihnin,
sy që kishin humbur kafkat
e ty të merrnin për diell,
aq dritë kurrë s’kishin parë!
Qe ferr a terr?
Jetonim si iriqë në ferra!
Kishte edhe të kënaqur, Sokrat të rrallë,
e shumë derra!
Migjenin ia faturonim të shkuarës, Mbretit,
ne jetonim të ardhmen, që kurrë s’vinte,
si mesazhet e marinarëve të mbytur,
në shishet e hedhura detit!
Veç ty të kisha burim drite
e një planet,
që s’bënte shumë zhurmë kur rrotullohej,
e mbaja në xhep për ta shfletuar bashkë.
Ia shihnim vizatimet naive me pemë, zogj, qiell e njerëz.
Mësuesi i trembur na thoshte se edhe Skënderbeu ka qenë marksist!
Madje edhe Lenini trupvogël.
Asgjë nuk ishim;
as dushk,
as gogël,
veç gjuha jote në gojën time,
ka ëmbëlsuar fëmijërinë.
Të tjerat ishin helm, vrer.
Ti më fale një ëndërr, një shpresë,
si litar drite,
për t’u ngjitur deri në folenë e një zogu,
nga ku mund të shihja një kopsht me yje,
plot flutura, lule e kryqe të vogla,
varur mes gjinjsh të bardhë,
me mahnitjen e burrit, që dëgjon xhaz
e sheh dritë për herë të parë.
Ti më the se,
zogjtë me këngën më të bukur i mbyllin në kafaz!
Ndaj e mbylla gojën.
Ti je dëshpërimisht e domosdoshme!
Si fryma,
si vrapimi i kuajve.
Mos hidh rrënjë, globi im!
As mos u rrotullo!
Le të jemi një gabim i vogël kozmik!
Nga dashuria me mua
ke lindur libra;
një bibliotekë.
Kromozomet e mia janë shkronja.
Pasioni për t’u kryqëzuar
vinte nga bibla.
Nga librat.
Liria jepte shenja,
si prushi nën hi.
Çfarë është për t’u djegur,
do digjet. Qoftë edhe
Notre Dame de Paris.
***
Ec nën gjethe
e mbetesh shtatzënë nga klorofili;
lind një pyll pas nëntë muajsh,
ulur mes ujërash u jep gji pemëve,
zogjve, fluturave.
Tjetër bote je ti!
Planetet të afrohen,
teleskopët bëhen të padobishëm,
pastaj bie shi qiejve të blertë të syve të mi
e të shoh mes ujërave,
si gjethe vjeshte,
me të gjitha ngjyrat.
***
Ma hoqe lëkurën e gjarprit,
më bëre princ të kështjellës tënde
të pushtueshme.
Grua bujare!
Me durim numëroj qelizat
dhe bulëzat e djersës tënde,
aromat e shpirtit e dritën e syve.
Ndiej tërmetin e lagieve të tua
e dridhmat e druajtura të thithkave.
Orgazma është revolucion kimik regjenerues!
Thonë mjekët koqethatë, duke psherëtirë.
Gjykimet etike e morale janë sporte olimpike të idiotëve.
Të puth me mend në shpirt!
S’ka sekondë që s’e kam gjuhën në lugnajat e tua.
Dy oqeane larg
e ndjej,
të ngrohtë e të lëngësht,
të puthshëm, të lëpirshëm,
trupin tënd.
Mbathjet “Victoria”
ti i hedh te këmbët e alpeve,
ku dergjet në shkrum kreshniku,
miku i krokodilëve,
cullak, pa lëkurën e gjarprit.
Vjen e më hyn nën lëkurë,
si limfë,
e padukshme,
e dobishme, por jo e domosdoshme.
Orë më vonë të mbërthejnë orgazmat,
si rrufe në qiell të kthjellët.
Dy oqeane larg je,
por kujtesa e ëmbëlsisë,
të zë pritë para shtratit!
Kujtimet nuk fshihen me leckë si pluhurat,
si xhamat e veturës.
Si lule alpesh,
këputur nga dhëmbë dreri,
ke vendosur të rimbish,
në një mëngjes trotuaresh,
me erë patatesh të hedhura në vaj
e sirena zjarrfikësesh.
Kthehesh në guackën e gjumit.
Një trim i pjekun vonë të hyn në shtrat,
si pirat Ulqini.
Me butësi fluturash vesh e zhvesh mbathjet “Victoria”.
Mbi to gjurma e fluturimtë e një rrjedhe t’ëmbël!
Dhe një dorë e shkëputur nga një atlas anatomie,
si pikturë e varur në mur,
të përkëdhel pyjet mbi kodrën e Venusit.
Postieri hispanik sjell fatura kokëulur,
si të ishte fajtor për skuqjen e faqeve të tua,
për bilancin negativ të FMN-së
e murin e ngritur nga biondi Trump.
Mos çaj kokën
për kollitjet e Hënës, e dashur!
Është virozë planetare.
Ka edhe céleste të sëmurë.
Hëna është afër,
ti je oqeane larg.
Anijet janë hutuar.
Portet pa fanarë.
GPS-ja e zemrave nuk është “up to date”
e ti s’kalon më rrugës së spitalit.
Shihemi ndonjë vjeshtë,
nëse piqen kumbullat
e lumenjtë e harbuar s’harrojnë,
që ishin këlyshë të mbarsur,
me pika lotësh të akullnajës!
***
Në asnjë vjeshtë s’ka stacione autobusi,
prej të cilëve zbresin vajza me fustane pranvere!
Metroja e ka çapellën si grykë,
ku hyjnë e dalin milingona humanoide
me kufje e Iphonë!
Veç ti i fryn prushit të yjeve,
për t’i ndezur planetet,
Grua e murosur!
Nga gjiri yt ushqehet rruga e qumështit.
Kashta e Kumtrit.
Një ekzoplanet eksitohet e del prej orbite,
kimia e qiellit dhe e atomit s’i bindet më gravitacionit.
Bie shi e më lagen eshtrat.
Në asnjë stacion vjeshte,
nuk zbresin nga autobusët,
vajza me fustane pranvere.
Kur të kam parë të zhveshur,
më është dukur vetja si mësues i Ajnshtajnit,
kur të kam prekur në lëkurë,
e kam kuptuar Gandin.
India nuk çlirohej me dhunë.
***
Ne bëhemi ata që kemi lindur,
mbijetesa sigurohet me kthetra;
Sanduiçin dhe venën e përditshme, falna o Zot!
Dinamitin, që u vura themeleve të kishave, e laga me lot.
Më detyruan.
S’isha aq efikas si minavënës,
më përjashtuan nga skuadra,
por prapë gjak ikonash kam nëpër duar!
Të gjithëve na duhej nga pak gjak nëpër duar,
ndryshe thertorja s’do të ishte kurrë aq e përsosur.
Ndaj lutu për mua,
ti që ishe fëmijë,
kur unë hidhja në erë gra të prajta,
të pafajshme,
vizatuar me naivitet mbi dërrasa ikonash.
Kryqin tim e mbaj vetë,
ty lutjet të mbeten,
të shpëtojmë çfarë mund të shpëtohet.
Të puth aty ku do të varej kryqi, nëse do ta mbaje,
nëse më lejohet.
Do ngjitem në Shkëlzen.
Do t’u lutem gurëve e ujit, qiellit e rrugës dhe kodrës së kishës,
pastaj do kthehem.
Me vese, por pa brenga;
çfarë u dogj, s’digjet më.
Një rrëke yjesh nëpër duar,
me shpresë se do të thur një varëse përvëluese,
që të zbret mes gjinjve.
Aty dua të të puth;
Flaka i daltë, thua ti!
Fëmijët që lindin prej puthjeve,
e hijeshojnë lumin dhe hënën.
Ujqërit e mi
Tufën e ujqërve të mi e ruaj vetë!
Asnjë dele nuk mund t’u hyjë atyre pafajshëm
mes dhëmbëve.
Asnjë kësulëkuqe
mes këmbëve.
S’do të mbajnë kurrë mbi kurriz,
turpin e krimit mbi qenie të prajta.
Ata do sulmojnë bariun e deleve
e burrat koqevegjël të kësulëkuqeve.
Ujqërit e mi,
vdesin urie e s’pranojnë të hanë dele,
as të lënë shtatzënë me dhunë,
kësulëkuqe me shporta,
mbushur me fruta,
të buta,
për gjyshet.
Ujqërit e mi të egër, të bukur, me sy jeshil,
i ulërijnë hanës,
lëpijnë gjakun e plagës së vet
e ecin me mijëra kilometra
në këmbë,
pa pikë uji në gojë,
për të ushqyer fëmijët e vet!
Delet i therim ne,
për qejf… hahaa… për kurban.
Na kanë mësuar kurvarët e fesë!
Kësulëkuqet i përdhunojmë,
në rresht, me listë!
Ujqërit e mi ndryshojnë,
ata janë të egër;
ne jemi të butë e të pistë!
Ujqërit e mi s’janë më gjahtarë sygjak,
nga epshi apo acidi në stomak.
Ata vallëzojnë para ujkonjave,
një kërcim të hajthshëm,
që i ngjan aq shumë,
fluturimit të shqiponjave.
Ujqërit e mi nuk dalin në gazeta,
as në ekrane,
pinë ujë akullnajash
dhe vdesin duke u krehur,
me rreze hane!
***
Diku larg një lorzë qan nëpër degët e një gështenje
E bëhet vjeshtë më njëzetë e dy mars.
Anijet ankorohen porteve të heshtura.
Kërcasin takat e një gruaje kryeulur,
ecën rrëzë mureve duke zgjuar nga gjumi maçokët mbi tjegulla;
Ua prish ëndrrën për të kapur zogj!
Pak më tutje një barkorrëse tremb ëndrrën time,
duke lëshuar përdhe gjithë blerimin e kodrinës,
ngjitur me kështjellën e paraardhësve të tu!
Ti princeshë e Balshajve,
je deti i flotës sime!
Pa ty s’arrij në asnjë port!
As që nisem drejt tyre!
Arbër Ahmetaj lindi në Tropojë në vitin 1965. Është diplomuar për farmaci në universitetin e Tiranës dhe atë të Gjenevës. Në vitin 1986 filloi bashkëpunimin me shtypin shqiptar të asaj kohe dhe më pas punoi si gazetar në departamentin e informacionit në TVSH. Në vitin 1993 iu bashkua Ministrisë së Punëve të Jashtme dhe u specializua për diplomaci në Oksford, Uashington, Gjenevë dhe Maltë. Pas detyrave të ndryshme në këtë ministri u emërua Sekretar i Parë në Ambasadën Shqiptare në Bukuresht. Nga shtatori i vitit 1997 jeton në Sion të Zvicrës, ku ushtron punën si farmacist. Disa nga veprat e tij në prozë janë "Fletëhyrje për në varr", "Varri i braktisur", "I huaji, ai kosovari", "Një natë te Luiza", "69 gra", "Procesi 3K", si dhe librat me poezi "Më mori malli e dashur" dhe "Poezi". Nga viti 2020 është Kryeredaktor i Revistës Letrare.
Be First to Comment