Mircea Eliade e kam takuar për herë të parë rreth vitit 1932, në Bukuresht, kur kisha mbaruar do farë studime në filozofi. Në atë kohë, ai ishte idol i “brezit të ri” - formulë magjike kjo, që ishim krenarë ta përmendnim. I përbuznim “të vjetrit”, “gërxhot”, domethënë të gjithë ata që ishin përmbi tridhjetë. Lideri ynë intelektual bënte fushatë kundër tyre; i dërrmonte njërin pas tjetrit, i sulmonte pothuajse drejtpërdrejt (them “pothuajse”, sepse ndonjëherë gabohej, siç ndodhi kur sulmoi Tudor Arghezi-n, poet i madh, e vetmja e metë e të cilit qe se ishte i njohur, i pranuar nga të gjithë).
