– Do i blija një lule, por s’paskam të holla me vete! – i thashë kolegut kur dolëm nga zyra e morëm për nga shitorja e luleve. Ai qeshi, duke treguar xhepat e vet. As ai s’kishte para. Kishim gjithfarë kartash, por as ato s’i kishim me vete. Gjithsesi u ndala. I hodha sytë një trëndafili të madh të verdhë, që shkëlqente si diell i copëzuar në ujëra burimi. Fare pranë, një lyps kishte shtrirë pak monedha. Më shkoi ndërmend t’i lypja borxh deri pasdite, por me një vështrim kuptova se as ato nuk mjaftonin për të paguar atë trëndafil të mrekullueshëm. Po shkoja për herë të parë në shtëpinë e së dashurës. Nga ngutja kisha harruar gjithçka në zyrë. Kolegu po shkonte te dentisti. E bëmë një copë rrugë bashkë dhe u ndamë.
Zbrita të rrëpirën e fortë nga hotel “Kontinental” drejt stacionit të trenit në Lozanë, aty ku, në katin e gjashtë të një ndërtese, jetonte e dashura ime. Formova numrin e interfonit. Zëri i saj nga brenda më tha ta shtyja portën. Ashensori i ngushtë kishte dritë të mjaftueshme dhe një pasqyrë të madhe. U këqyra nga kryet te këmbët. Xhepat bosh. Pantallonat të fryra. Mbërtheva xhaketën. Iu dhashë një të lëpirë vetullave me gishtin e lagur me pështymë, shpupurisa dhe i rregullova sërish flokët, që më ishin zgjatur. Berberët qenë mbyllur prej javësh. Gjithçka, në fakt. Një virus, të cilit do t’ia përmendim shpesh emrin në jetën tonë, na kishte transformuar në qenie të frikësuara. Më në fund, shitoret e luleve dhe të shkurtimit të flokëve sapo qenë hapur, por nuk pata kohë të hidhesha andej.
Në pushimin e katit mora frymë thellë dhe kërcita në derë. Ajo hapi derën dhe me një kujdes të natyrshëm më lëshoi rrugë të hyja në mesoren e ngushtë e pak të errët të apartamentit. Ishte ora dhjetë e mëngjesit. Në sallon kishte shumë dritë. Nga ballkoni dukej liqeni. Tavolinën e zbukuronte një tufë me lule. Nga lexuesi i CD-ve vinte zëri i Johnny Cash:
“Love is a burnin’ thing
and it make a fiery ring
bound by wild desire
I fell into a ring of fire.
Qesha me mbiemrin e tij fantastik “Cash”. Po, kishte mbiemër të sigurt. Para në dorë. “Cash”. Të paktën sa për të blerë një trëndafil.
E dashura ime, Silven, sapo qe diplomuar në “Ecole des Arts” në Lozanë dhe ishte dëshpërimisht në kërkim të financimit të një projekti dramatik. Më kishte folur aq shpesh për të sa që në fillim kisha menduar se, ngaqë punoja në bankë, më shihte si dikë që mund ta ndihmonte me para për projektin e saj. Natyrisht që mund t’i jepja një dorë në gjetjen e financuesit, por nga banka nuk dalin kurrë para falas; banka shet para. Kjo është puna e saj. Në fakt ia kisha gjetur një ndërmarrje elektrike, që merrej edhe me ndriçimet e sallave të teatrove e konferencave, që ishte e interesuar të vinte emrin në afishe teatri.
Silven kishte të veshur një triko të thjeshtë pambuku, ku shkruhej me shkronja lozonjare: “Je suis jolie même lundi”. I tregova se e kisha të kufizuar kohën e se para orës dymbëdhjetë më duhej të isha në bankë, për t’i dorëzuar klientit një projekt-financimi në ndërtim. Ajo as që u shqetësua. Thjesht m’i hodhi duart në qafë e më puthi. Ishim puthur edhe më parë, ashtu rrëmbimthi, vjedhurazi, aty-këtu. Çdo puthje me të ishte një ngjarje emocionale e fortë për mua. E doja atë vajzë. Pas pak u gjendëm në dhomën e gjumit, ndërkohë që bluza me shënimin lozonjar mbeti në sallon. Atë çast edhe xhaketa ime dukej e panevojshme; fshehja e fryrjes së pantallonave s’kishte më kuptim.
Kur po visheshim, Johnny Cash e kishte mbyllur gojën, ndërsa drita në sallon dukej e trefishtë. Dielli hynte bashkë me pasqyrimin e vet mbi ujërat e liqenit dhe bardhësinë e dëborës së alpeve në Francën fqinje. Bëmë shpejt e shpejt dush, u veshëm dhe dolëm. Në ashensor m’u duk vetja më i hijshëm. Ajo rrinte ngjeshur pas trupit tim. I shihja veç supet dhe flokët.
U ngjitëm në të përpjetën drejt hotelit, krahas të cilit ndodhej banka ku punoja. Ajo do më priste në restorant, ndërkohë që unë do kryeja punë në bankë. Nga larg e pashë shitoren e luleve e kur u afruam edhe lypësin. Të njëjtat monedha të shpërndara në kartonin e tij. I tregova Silvenit restorantin ku duhej të më priste dhe, pothuajse me vrap, ia dhashë në drejtim të bankës. Mbarova punë me një frymë, tërhoqa nga bankomati në dalje të bankës pesëqind franga CASH dhe u nisa drejt restorantit. Lypësi më buzëqeshi. Nuk kisha të thyera. Do i jepja diçka. Njëqind franga ishin shumë. Hyra në restorant dhe në tavolinën ku ishte ulur e dashura ime, në një gotë me ujë, pashë trëndafilin e verdhë që kisha lakmuar në mëngjes.
– Ma solli një lypës. Më tha se e meritoja plotësisht!
Qeshi e prej saj m’u duk se u drodhën edhe petalet e trëndafilit. Një dritë e bukur vallëzoi në sallë. M’u kujtua mbiemri i këngëtarit, buzëqeshja e lypësit dhe e Silvenit, puna ime në bankë dhe nxitimi…!
Arbër Ahmetaj lindi në Tropojë në vitin 1965. Është diplomuar për farmaci në universitetin e Tiranës dhe atë të Gjenevës. Në vitin 1986 filloi bashkëpunimin me shtypin shqiptar të asaj kohe dhe më pas punoi si gazetar në departamentin e informacionit në TVSH. Në vitin 1993 iu bashkua Ministrisë së Punëve të Jashtme dhe u specializua për diplomaci në Oksford, Uashington, Gjenevë dhe Maltë. Pas detyrave të ndryshme në këtë ministri u emërua Sekretar i Parë në Ambasadën Shqiptare në Bukuresht. Nga shtatori i vitit 1997 jeton në Sion të Zvicrës, ku ushtron punën si farmacist. Disa nga veprat e tij në prozë janë "Fletëhyrje për në varr", "Varri i braktisur", "I huaji, ai kosovari", "Një natë te Luiza", "69 gra", "Procesi 3K", si dhe librat me poezi "Më mori malli e dashur" dhe "Poezi". Nga viti 2020 është Kryeredaktor i Revistës Letrare.
Be First to Comment