Ika dhe unë…

Ika dhe unë, por kjo s’është ikje,
është dëshirë e trishtë për harrim,
një si mbyllje libri, një si fikje
e qirinjve të shpirtit në një tjetër agim.

Ç’t’i bëj kohës, kur të braktis jeta?
Përballen gjërat veç duke patur mall?
Ah, atdheu, më doli  nga vetja,
m’u bë burg ëndrrash dhe varr i gjallë.

Në valixhe futa dhembjen time,
“Mbi peshë” – më thanë në aeroporte
dhe hoqa shpresa, përgjysmova kujtime
dhe ika, fantazmë e një tjetër bote.

Si hijen time lashë mbyllur një derë,
ca fjalë në ajër si testament.
Si kam duruar aq ligësi përherë
dhe me gazeta, me president?

Dhe ngjasojnë retë me ndërresat
në një tel nderur në ballkonin qiellor,
iPhone s’më duhet, s’më duhen adresa,
as hapat e mi, që i çoj me zor

në ngjarje të tjera. Autostradë e madhe,
ku drita makinash i dynden territ.
Semaforët e kuq u ngjajnë plagëve,
të ndalosh paksa në dhembjen e tjetrit.

Në downtown kullat hovin lart.
afrim me Hyjin gjithnjë e më shumë.
Duhen kambanat për një fat,
një ikonë duhet për të rënë në gjunjë,

që truallin e vetes pa mashtrime
ta ndjesh përmallshëm si një premtim.
Unë kam ikur, por kjo s’është ikje,
është dëshirë e trishtë për harrim.
 
Chicago, Bloomindale, mars 2020

 

Ku është jeta?

Ku është jeta,
se ndonjëherë më duket se gjendet
jashtë meje dhe bën dhe pa mua?
Po unë a mund të bëj pa jetën
si për t’u hakmarrë?
Nëse jeta shkon gjetiu,
dhembjet dhe trishtimet
i lë brenda meje më të fuqishme.
Nëse jeta ikën larg,
dashuria mbetet tek unë
si një dhuratë nga Zoti.
Nëse jeta më harron fare,
përpjekjet për jetën
shumëfishohen gjithandej.
Pa dhembjet dhe trishtimet
pa dashurinë dhe përpjekjet e mëdha
që m’i lë kur largohet, etj, etj,
Jeta është më e lehtë
si era
pa rrënjë e pa kujtesë.
Po pse, moj Jetë, më ngarkon ndërkaq
me ato që dot nuk i mban njeriu? Edhe
mund të ndahemi këtu. Unë – i munduri
dhe ti – fitimtare mbi humbjet,
por pa mua.
A ka kuptim dhe a është e mundur?

 

Rënia

Po bien gjethet. Jo vetëm ato.
Sa pak ka mbetur për magjepsje.
Tymi cigares sajon një “oh”,
që befas zhduket. Ke një shkrepëse,

të ndez një çast, një imazh të tejmë
me flatra engjëlli, bishtin shejtan.
Ftohet kafeja. Dot s’e gjejmë,
ç’fantazma kanë pirë me këta filxhanë?

Po dhe ish-miqtë se ku kanë shkuar,
kujtimet dalin si nga çmendina.
Për një çast të përmalluar
dhe pasaportën do ta lija.

Era në prag shfryn ca si tepër,
me kujë (k)urbani e jele kali.
E si do jenë temperaturat nesër,
sa gradë nën zero do të bjerë morali?

Do ngrijnë në ajër sharje dhe qeshje –
ngricash varur ngado.
Sa pak ka mbetur për magjepsje.
Dhe ranë gjethet. Jo vetëm ato.

 

∗∗∗

 

E shtuna kishte mbetur vetëm në rrugë,

me hënën mbi gojë si maskë. S’e dimë
ç’e solli këtë pandemi, lakuriqët e natës
apo mëkatet tona lakuriq?

Pjatat e palara si habira mbi tryezë. Unë
s’dua të lexoj nga shkaku i mbylljes,
por dua të mbyllem nga shkaku i leximit.

Kështu do të thosha dhe për të shkruarit…
 
Romane pleq i çojnë me urgjencë
spitaleve të mesnatës.
Poezi të reja
s’kanë oksigjen të mjaftueshëm në gjak,
Mëngjesi s’është i sigurt. Një infermiereje
i ranë vaksinat nga duart, u përhapën
mbi dysheme sikur të ishte shkruar keq:
Shekulli XXI.
···············
 
Vazhdon prodhimi i maskave,
por jo i buzëqeshjeve.
 
Bloomingdale, 18 shkurt 2021