Vrasja

Nga ndarja e dy perdeve të prera keq e që nuk bashkoheshin kurrë, depërtoi një dritë e bardhë hëne, e cila ekranizoi gjyshin mu në mes të odës. Shpati nuk e pa se nga erdhi ajo hije e ndritshme. Hyri në derën gjysmë të hapur, për shkak të vapës së verës, apo u zgjua nga shtrati i tij i bardhë? Ngadalë dhe pa folur, me një lëvizje të lehtë si shtëllungë mjegulle, hyri në tirqit e tij, që rrinin pas derës. Veshi mitanin ngjyrë kafe, mori çiften nga gozhda dhe doli jashtë me një të kollitur kastile, siç dinte ta bënte ai.
Gjyshi, gjithmonë, para se të hynte dhe të dilte nga oda, kollitej dy herë, si shenjë e ardhjes apo ikjes. Nga makthi i kësaj shajnie, Shpati mbuloi fytyrën me jorgan dhe mundohej ta qetësonte veten me gjysmë frymëmarrjeje.
“Po sikur vërtet, gjyshi të mos ketë vdekur?”, filluan ta mundonin mendimet. “Edhe ky kurbet i mallkuar!”, psherëtiu.
Ishte kthyer në vendlindje pas trembëdhjetë vjetësh. Kurrë s’e kishte ditur saktë se kush kishte vdekur e kush ishte gjallë! Disi, ata që nuk i kishte parë me sytë e vet dhe nuk u kishte hedhur një grusht dhe mbi varr, mendonte se ishin gjallë dhe se do t’i faniteshin në një çast. A thua të ishte gabim ai telegrami i para disa viteve, me kumtin e vdekjes së gjyshit?
“Të lajmërojmë se gjyshi ka vdekur para tri javësh. Ti shëndoshë dhe mos u mërzit! E dimë se të ka dashur shumë dhe do të mbetet merak që nuk ishe në varrimin. Nuk të lajmëruam me kohë, ngaqë nuk deshëm që në këtë mërzi të na shtohet edhe brenga për ty, gjatë kthimit të shpejtë në këto rrethana të rrezikshme. Bëhu i fortë!”.
Duke e lexuar dhe e rilexuar atë telegram, tashmë si kujtim, e kishte mashtruar gjumi.
– I dëgjove krismat? – e zgjoi zëri i vëllait.
– Asgjë s’kam dëgjuar! Kam fjetur si i vdekur!
Më saktë deshi t’i thoshte se kish fjetur me të vdekurit, por heshti.
– Nuhiu vrau veten!
– Apo ndoshta e vrau dikush? – pyeti tjetri dhe vështrimi i shkoi te shtrati i bardhë i gjyshit, ashtu i rregulluar, ku askush nuk kishte fjetur që nga dita kur ai kishte dhënë shpirt në të.
– Mos e vrau gjyshi? – tha vëllai, duke qeshur si i marrë. – E mban mend kur i thoshte Nuhiut: “Mos u kalbsha pa të vrarë!”?! Nuk di pse të tjerëve u thoshte: “Mos vdeksha pa ju vrarë”, ndërsa këtij të shkretit i thoshte ndryshe.
Posa deshi t’i rrëfente shajninë e natës, i vëllai u ngrit nga vendi dhe ofshau thellë.
– Vëllai im, gjithçka mund të ndodhë në këtë shtëpi të shkretë. Është ndërtuar mbi ato varre të mallkuara! Ndaj çohu të marrim një argat e t’i çelim varrin të mjerit! Se s’dihet sa kohë do kemi shpirt e kush merr shpirt në këtë truall të mallkuar!