Shorti

Mëngjesi i njëzet e shtatë qershorit ishte i kthjellët dhe me diell, me ngrohtësinë e freskët të një dite të plotë vere; lulet lulëzonin me tepri dhe bari ishte shumë i gjelbër. Banorët e fshatit filluan të mblidheshin në shesh, midis godinës së postës dhe asaj të bankës, rreth orës dhjetë. Në disa qyteza kishte aq shumë njerëz, saqë shorti zgjati dy ditë dhe duhej të fillonte më dy qershor, por në këtë fshat, ku kishte vetëm rreth treqind banorë, i gjithë shorti zgjaste më pak se dy orë, kështu që mund të fillonte në orën dhjetë të mëngjesit dhe fshatarët ende do kishin kohë të ktheheshin në shtëpi për vaktin e mesditës.
Fëmijët u mblodhën të parët, natyrisht. Shkolla ish mbyllur për pushimet e verës dhe ndjenja e lirisë e trazonte shumicën prej tyre; ata prireshin të takoheshin së bashku e rrinin në heshtje për njëfarë kohe, përpara se të futeshin në lojën e zhurmshme, ndërkohë që bisedat e tyre ende vërtiteshin rreth klasës, mësuesit, librave dhe qortimeve.
Bobi Martini i kishte mbushur tashmë xhepat plot me gurë dhe djemtë e tjerë ndoqën shembullin e tij, duke zgjedhur gurët më të lëmuar dhe më të rrumbullakët. Bobi e Herri Xhounsi, si dhe Diki Delakrua (fshatarët ia shqiptonin mbiemrin “Delekroj”), përfundimisht bënë një grumbull të madh gurësh në një cep të sheshit, që e ruanin nga bastisjet e djemve të tjerë. Vajzat qëndronin mënjanë, bisedonin dhe shihnin përtej supeve të tyre gurët e rrokullisur në pluhur ose shtrëngonin duart e motrave apo vëllezërve më të mëdhenj.
Shumë shpejt filluan të mblidheshin edhe burrat, të cilët fillimisht siguroheshin që fëmijët i kishin aty e pastaj ia nisnin kuvendimit për mbjelljet, shiun, traktorët dhe taksat. Ata ndenjën së bashku, larg grumbullit të gurëve në qoshe, dhe bënin shaka të përmbajtura, që i shoqëronin veç me buzëqeshje të lehta, pa të qeshura. Gratë, veshur me fustane të zbërdhulura shtëpie dhe pulovra, erdhën menjëherë pas burrave. Përshëndetën njëra-tjetrën, shkëmbyen pak më the e të thashë dhe iu bashkuan bashkshortëve. Shumë shpejt filluan t’u flisnin fëmijëve që t’i mblidhnin rreth vetes, por ata u afruan pa dëshirë vetëm pasi u thirrën katër apo pesë herë. Bobi Martini u shkëput nga dora e nënës së tij dhe vrapoi duke qeshur përsëri te grumbulli i gurëve. I ati i foli ashpër dhe Bobi u thye shpejt, ndaj u kthye dhe zuri vend midis babait dhe vëllait të madh.
Procedura e shortit u zhvillua (ashtu si në të kremtet me valle tradicionale, kur ishte shfaqja e klubit të të rinjve apo programi i Hallouinit) nën drejtimin e zotit Samërs, i cili kishte kohë dhe energji për t’iu kushtuar veprimtarive qytetare. Ai kishte fytyrë të rrumbullakët, qe gazmor, drejtonte tregtinë e qymyrit dhe njerëzve u vinte keq për të, sepse nuk kish fëmijë dhe gruaja e tij ishte gërnjare. Kur mbërriti në shesh duke mbajtur kutinë e zezë prej druri, midis fshatarëve u dëgjuan murmurima. Ai ua bëri shenjë me dorë dhe thirri:
‒ Pak vonë sot, njerëz.
Drejtori i postës, zoti Grejvs, e ndiqte nga pas duke mbajtur një stol trikëmbësh, që u vendos në qendër të sheshit dhe mbi të cilën zoti Samërs vuri kutinë. Fshatarët ndenjën larg, duke formuar një hapësirë midis vetes dhe stolit. Kur zoti Samërs tha: “Kush nga ju shokë do më japë një dorë?”, burrat ngurruan. Por zoti Martin dhe djali i tij i madh, Baksteri, dolën përpara për ta mbajtur kutinë që të mos lëvizte mbi stol, ndërsa zoti Samërs trazoi copat e letrave brenda saj.
Takëmet origjinale për shortin kishin humbur shumë kohë më parë dhe kutia e zezë, që tani qëndronte mbi stol, ishte vënë në përdorim edhe para se të lindte Babëloku Uorner, banori më i moshuar në qytezë. Zoti Samërs fliste shpesh me fshatarët për bërjen e një kutie të re, por askujt nuk i pëlqente të prishte një traditë të tërë, që përfaqësohej nga kutia e zezë. Sipas një historie, kutia e tanishme ishte krijuar me disa nga pjesët e kutisë së mëparshme, të asaj që ishte bërë qëkurse njerëzit e parë ishin shpëngulur dhe kishin krijuar fshatin. Çdo vit, pas shortit, zoti Samërs fliste për një kuti të re, por gjithmonë tema qitej në harresë, pa u bërë asgjë.
Kutia e zezë ronitej vit pas viti. Tashmë nuk ishte më plotësisht e zezë: nga njëra anë qe copëtuar keqazi, ku kish dalë dhe ngjyra origjinale e drurit, dhe në disa vende të tjera ish çngjyrosur ose njollosur.
Zoti Martin dhe djali i tij i madh, Baksteri, e mbajtën me duar kutinë e zezë derisa zoti Samër i trazoi plotësisht letrat me njërën dorë. Për shkak se një pjesë e madhe e ritualit ishte harruar ose hedhur poshtë, zoti Samërs i kishte zëvendësuar copat e drurit, që ishin përdorur brez pas brezi, me copa letrash. Copat e drurit, kishte argumentuar ai, kishin qenë shumë të dobishme kur fshati ishte i vogël, por tani që popullsia ishte më shumë se treqind banorë dhe kishte gjasa të vazhdonte rritja, ish parë e nevojshme të përdoreshin gjëra që futeshin më kollaj në kutinë e zezë.
Një natë para shortit, zoti Samërs dhe zoti Grejvs bënë gati copat e letrave dhe i futën në kuti, e cila më pas u dërgua në kasafortën e kompanisë së qymyrit të zotit Samërs dhe u mbyll derisa ai ta çonte në shesh të nesërmen në mëngjes. Pjesën tjetër të vitit, kutia vendosej herë në një vend, herë në një tjetër; një vit plot kish ndenjur në hambarin e zotit Grejvs dhe një vit në dyshemenë e zyrës postare, por nganjëherë e linin edhe në një raftet e ushqimores së Martinit.
Para se zoti Samërs të shpallte fillimin e shortit, duheshin kryer me radhë shumë veprime të tjera dhe në mënyrë të hollësishme. Duheshin bërë disa lista: lista me kryefamiljarët, lista me gratë e tyre, me anëtarët e çdo familjeje. Sipas rregullave u bë betimi i zotit Samërs para postierit, si përfaqësuesi zyrtar i organizimit të shortit; një herë e një kohë, siç e kujtonin disa prej banorëve, mbahej një lloj recitali nga përfaqësuesi zyrtar i shortit, këndoheshin strofat e një kënge të pashoqëruar me muzikë. Disa besonin se zyrtari i shortit thjesht qëndronte në vend, si tani, kur i thoshte apo i këndonte strofat, të tjerë besonin se ai e bënte këtë ndërsa ecte mes për mes grumbullit të njerëzve, por ky ritual ishte zhdukur vite e vite më parë.
Dikur praktikohej edhe rituali i përshëndetjes, që zyrtari i shortit e përdorte për t’iu drejtuar çdo personi që shkonte të nxirrte një copëz druri apo letre nga kutia, por edhe kjo kishte ndryshuar me kalimin e kohës, derisa tani ndihej e nevojshme vetëm që zyrtari t’u fliste atyre që i afroheshin. Zoti Samërs ishte shumë i zoti në përdorimin e të gjitha këtyre formulave të të folurit; i veshur me këmishë të bardhë, të pastër dhe xhinse blu, me njërën dorë të mbështetur shkujdesshëm në kutinë e zezë, ai dukej se kish lindur për atë rol dhe ngjallte përshtypjen e njeriut të rëndësishëm ndërsa fliste vazhdimisht me zotin Grejvs dhe Martinët.
Pikërisht kur zoti Samërs, më në fund, e ndërpreu bisedën dhe iu drejtua fshatarëve, zonja Haçinsën erdhi me nxitim përgjatë shtegut për në shesh, me pulovrën e hedhur mbi supe dhe rrëshqiti duke zënë vend në pjesën e pasme të turmës.
‒ Duke pastruar, harrova çfarë dite është sot, ‒ i tha ajo zonjës Delakrua, që i qëndronte pranë, dhe të dyja qeshën me zë të ulët. ‒ Mendova se plaku im ishte mbrapa shtëpisë duke stivuar drutë. Pastaj pashë nga dritarja që fëmijët ishin zhdukur dhe atëherë m’u kujtua se ishte dita e njëzet e shtatë, dhe erdha me vrap, – shtoi duke fshirë duart e lagura në përparëse.
‒ Prapëseprap, je në kohë. Ata ende po japin e marrin atje lart, – ia ktheu zonja Delakrua.
Zonja Haçinsën zgjati qafën për të parë mbi turmën dhe shqoi të shoqin dhe fëmijët, që rrinin në fillim. Ajo e preku zonjën Delakrua në krah si një shenjë lamtumire dhe filloi të çante rrugën nëpër turmë. Njerëzit i hapën udhë, ndërsa dy-tri veta, që dukeshin me goxha humor të mirë, thanë me zë aq të lartë, sa për t’u dëgjuar nëpër turmë: “Ja ku vjen zonjëza Haçinson” dhe “Bill, në fund të fundit, ajo ia doli, shoku”.
Zonja Haçinson arriti tek i shoqi dhe zoti Samërs, që po priste, tha i gëzuar:
‒ Mendova se do na duhej të vazhdonim pa ty, Tesi.
Dhe zonja Haçinsën ia ktheu duke buzëqeshur:
‒ S’besoj se doje t’i lija pjatat të palara në lavaman, apo jo, Xho?
Të qeshura të buta përshkuan turmën, ndërsa njerëzit u rikthyen në vendet e tyre pas mbërritjes së zonjës Haçinsën.
‒ E po tani, – tha zoti Samërs me maturi, ‒ mendoj se është më mirë të fillojmë, ta kryejmë, kështu që mund të kthehemi në punë. A mungon ndokush?
‒ Dunbari, ‒ thanë disa njerëz. ‒ Dunbari. Dunbari.
Zoti Samërs verifikoi emrin në listë.
‒ Klajd Dunbar, ‒ tha ai. ‒ Ashtu është. Ai ka thyer këmbën, apo jo? Kush do ta tërheqë letrën e shortit për të?
‒ Unë, mendoj, ‒ tha një grua dhe zoti Samërs u kthye për ta parë.
‒ Gruaja tërheq për të shoqin, ‒ tha zoti Samërs. ‒ A nuk keni një djalë të rritur, që ta bëjë në vendin tënd, Xheni?
Edhe pse zoti Samërs dhe të gjithë të tjerët në fshat e dinin shumë mirë përgjigjen, ishte detyrë e zyrtarit të shortit t’i bënte zyrtarisht pyetje të tilla. Zoti Samërs priti me një shprehje interesi të sjellshëm, ndërsa zonja Dunbar u përgjigj.
‒ Horisi nuk është veçse gjashtëmbëdhjetë vjeç, ‒ tha me keqardhje zonja Dunbar. ‒ Them se duhet ta zëvendësoj unë plakun këtë vit.
‒ Në rregull, ‒ tha zoti Samërs. Ai bëri një shënim në listën që mbante e pastaj pyeti: ‒ Djali Uotson do të tërheqë këtë vit?
Një djalë i gjatë në turmë ngriti dorën.
‒ Këtu, ‒ tha ai. ‒ Unë do tërheq për vete dhe nënën.
Ai i puliti sytë me nervozizëm dhe uli kokën teksa disa zëra në turmë thoshin: “Si i hollë duket”, “Paç fat, djalë i mirë” dhe “Gëzohem që nëna jote ka një burrë që ta bëjë këtë”.
‒ E po, ‒ tha zoti Samërs, ‒ mendoj se janë të gjithë. Plaku Uorner ka ardhur?
‒ Këtu, ‒ u dëgjua një zë dhe zoti Samërs tundi kokën në shenjë pohimi.
Një heshtje e papritur ra mbi turmën, ndërsa zoti Samërs qëronte fytin dhe shikonte listën.
‒ Gjithçka gati? ‒ thirri ai. ‒ Tani, unë do lexoj emrat; kryefamiljarët në fillim, burrat vijnë dhe nxjerrin një letër nga kutia. Mbajeni letrën të palosur në dorë pa e parë, derisa të gjithë të kenë tërhequr të tyren. Gjithçka e qartë?
Njerëzit e kishin bërë aq shumë herë, saqë vetëm gjysma e tyre i dëgjoi udhëzimet: të shumtit ishin të qetë, njomnin buzët dhe nuk shikonin përreth. Pastaj, zoti Samërs ngriti njërën dorë lart dhe tha:
‒ Adams.
Një burrë i ndrojtur u shkëput nga turma dhe doli përpara.
‒ Përshëndetje Stiv, ‒ tha zoti Samërs.
‒ Përshëndetje Xho, – tha zoti Adams.
Ata i buzëqeshën njëri-tjetrit pa humor dhe me nervozizëm. Pastaj, zoti Adams futi dorën në kutinë e zezë dhe nxori një letër të palosur. E mbajti fort nga njëri cep dhe u kthye me nxitim në vendin e tij, pak larg familjes, duke mos ia hedhur fare sytë dorës ku kish letrën.
‒ Allen, ‒ thirri zoti Samërs. ‒ Anderson. Bentham.
‒ Duket sikur nuk ka kaluar fare kohë mes shorteve, ‒ i tha zonja Delakrua zonjës Grejvs. ‒ Duket sikur të fundit e bëmë vetëm javën e kaluar.
‒ E po koha kalon kaq shpejt, ‒ tha zonja Grejvs.
‒ Klark. Delakrua.
‒ Ja, tani i erdhi radha plakut tim, ‒ tha zonja Delakrua.
Ajo mbajti frymën, ndërsa i shoqi bëri përpara.
‒ Dunbar, ‒ tha zoti Samërs dhe zonja Dunbar shkoi e vendosur te kutia, ndërsa një nga gratë tha:
‒ Forca, Xheni!
Ndërsa një tjetër tha:
‒ Ja, më në fund.
‒ Ne e kemi radhën tani, ‒ tha zonja Grejvs.
Ajo ndoqi gjithçka me sy ndërsa zoti Grejvs vinte rrotull nga ana e kutisë, e përshëndeti zotin Samërs hijerëndë dhe zgjodhi një copë letre nga kutia. Deri tani, shumë burra mbanin letrat e vogla të palosura në duart e tyre të mëdha, të cilat i kthenin herë pas here përmbys me nervozizëm, ndërsa nga zonjat vetëm ajo Dunbar, e cila qëndronte së bashku me dy djemtë e saj.
‒ Harbërt. Haçinsën.
‒ Po të presin, Bill, ‒ tha zonja Haçinsën dhe njerëzit pranë saj qeshën.
‒ Xhouns.
‒ Qarkullojnë zëra, ‒ i tha zoti Adams plakut Uorner, ‒ se në fshatin verior do heqin dorë nga shorti.
Plaku Uorner gërhiti.
‒ Një tufë budallenjsh të çmendur, ‒ tha ai. ‒ Po të dëgjosh të rinjtë, ata s’kënaqen kurrë. S’ka mbetur gjë tjetër veç kur një ditë të na thonë se duan të kthehen të jetojnë në shpella, askush nuk punon më, ka kohë kështu. Ka qenë një thënie e vjetër dikur: “Në qershor ka short, misër të ketë plot”. Pa short do mbetet të hamë barëra të këqija dhe gogla lisi. Gjithmonë ka pasur short, ‒ shtoi ai me zemërim. ‒ S’është hiç gjë e mirë të shohësh të riun Xho Samërs atje duke bërë shaka me të gjithë.
‒ Disa vende tashmë e kanë lënë shortin, ‒ tha zonja Adams.
‒ Asgjë të mirë, veç telashe do kenë nga kjo, ‒ tha plaku Uorner me guxim. ‒ Një tufë budallenjsh të çmendur.
‒ Martin.
Dhe Bobi Martini pa të atin të shkonte përpara.
‒ Dajk. Përsi.
‒ S’po nxitojnë fare, ‒ i tha zonja Dunbar djalit të madh. ‒ Sikur të nxitonin pak.
‒ Gati kanë mbaruar, ‒ tha i biri.
‒ Bëhu gati të vraposh, t’i thuash babës, ‒ tha zonja Dunbar.
Zoti Samërs thirri emrin e vet, doli përpara dhe zgjodhi një copë letre nga kutia. Pastaj thirri:
‒ Uorner.
‒ Viti i shtatëdhjetë e shtatë që marr pjesë në short, ‒ tha plaku Uorner, ndërsa kalonte nëpër turmë. ‒ Është hera e shtatëdhjetë e shtatë.
‒ Uotson.
Djali i gjatë u çapit mes turmës. Dikush tha: “Mos u nervozo, Xhek”, ndërsa zoti Samërs ia priti: – Avash, avash, bir. Zanini.
Pas kësaj pasoi një pauzë e gjatë, ku askush nuk mori frymë derisa zoti Samërs, duke ngritur copën e tij të letrës në ajër, tha:
‒ Në rregull, shokë.
Për një minutë askush nuk lëvizi dhe më pas u hapën të gjitha copat e letrave. Papritur, gratë filluan të flisnin njëherazi, duke pyetur:
‒ Kush është? Kujt i ka rënë? Dunbarit? Uotsonit?
Pastaj zërat filluan të thoshin:
‒ I ka rënë Haçinsonit. E ka Billi, Bill Haçinsoni e ka.
‒ Shko tregoji babës tënd, – i tha zonja Dunbar djalit të madh.
Njerëzit filluan të hidhnin sytë përreth për të parë Haçinsonët. Bill Haçinsoni po rrinte i qetë, me sytë e ngulur poshtë te letra që mbante në dorë. Papritur, Tesi Haçinson i bërtiti zotit Samërs:
‒ Ti nuk i dhe kohë të mjaftueshme që ai të merrte letrën që donte. Të pashë vetë. Nuk ishte e drejtë!
‒ Pranoje fatin Tesi, ‒ thirri zonja Delakrua, ndërsa zonja Grejvs tha: ‒ Të gjithë e provuam fatin njëlloj si të gjithë.
‒ Pusho, Tesi! ‒ tha Bill Haçinsoni.
‒ E po, dëgjoni të gjithë, ‒ tha zoti Samërs, ‒ gjithçka u bë shpejt dhe tani duhet të nxitojmë pak më shumë që të përfundojmë në kohë.
Ai këqyri listën e radhës.
‒ Bill, ‒ tha ai, ‒ ti tërheq për familjen Haçinson. A keni ndonjë anëtar tjetër?
‒ Janë Doni dhe Eva, ‒ bërtiti zonja Haçinson. ‒ Ta provojnë fatin e tyre edhe ata!
‒ Bijat tërheqin me familjet e burrave të tyre, Tesi, ‒ tha zoti Samërs butësisht. ‒ Ti e di këtë, ashtu si gjithë të tjerët.
‒ S’ishte e drejtë, ‒ tha Tesi.
‒ Edhe unë them që s’ishte, Xho, – tha Bill Haçinsoni me keqardhje. ‒ Ime bijë tërheq me familjen e burrit të saj; kjo qenka e drejtë. Por unë nuk kam familje tjetër përveç fëmijëve.
‒ Atëherë, për sa i përket tërheqjes për familjet, tërhiqni ju, ‒ tha zoti Samërs për t’u shpjeguar, ‒ dhe për sa i përket tërheqjes për anëtarët e familjes, tërhiqni po ju. Kështu?
‒ Kështu, – tha Bill Haçinson.
‒ Sa fëmijë, Bill? ‒ pyeti zyrtarisht zoti Samërs.
‒ Tre, ‒ tha Bill Haçinson.
‒ Janë Bill i Riu, Nensi dhe Dejvi i vogël. Tesi dhe unë.
‒ Në rregull, atëherë, ‒ tha zoti Samër. ‒ Herri, a i ktheve mbrapsht biletat e tyre?
Zoti Grejvs pohoi me kokë dhe mbajti copat e letrës.
‒ Vëri në kuti, atëherë, ‒ e udhëzoi zoti Samërs. ‒ Merre të Billit dhe vendose brenda.
‒ Unë mendoj se duhet të fillojmë nga e para, ‒ tha zonja Haçinson, aq qetë sa mundi, ‒ se nuk ishte e drejtë. Ju nuk i dhatë atij kohë të mjaftueshme për të zgjedhur. Të gjithë e panë.
Zoti Grejvs futi në kuti pesë copëza letre dhe i trazoi të gjitha, përveç atyre që gjendeshin përtokë dhe i mori era.
‒ Dëgjoni, të gjithë, ‒ u thoshte zonja Haçinson njerëzve përreth saj.
‒ Gati, Bill? ‒ pyeti zoti Samërs dhe Bill Haçinsoni, pasi i hodhi një vështrim të shpejtë gruas dhe fëmijëve të tij, pohoi duke tundur kokën.
‒ Mos harroni, ‒ tha zoti Samërs. ‒ Copat e letrave mbajini të palosura derisa secili të ketë marrë nga një. Herri, ti ndihmo Dejvin e vogël.
Zoti Grejvs kapi për dore djalin, i cili shkoi gjithë qejf me të deri te kutia.
‒ Nxirr një cope letre nga kutia, Dejvi, ‒ tha zoti Samërs.
Dejvi futi dorën në kuti dhe qeshi.
‒ Merr vetëm një letër, ‒ tha zoti Samërs.
‒ Herri, ti e mban në vendin e tij.
Zoti Grejvs ia mori letrën e palosur nga grushti i shtrënguar dhe e mbajti, ndërsa Dejvi i vogël e vështroi me habi.
‒ Radha e Nensit, ‒ tha zoti Samërs.
Nensi ishte dymbëdhjetë vjeçe dhe shoqet e saj të shkollës morën frymë thellë ndërsa ajo shkoi përpara me fustanin që i fëshfërinte dhe mori me delikatesë një copëz të hollë letre nga kutia.
‒ Bill i Riu, ‒ tha zoti Samërs dhe Billi, me fytyrë të kuqe dhe këmbë të mëdha, gati sa nuk e rrëzoi kutinë kur nxori letrën.
‒ Tesi, ‒ tha zoti Samërs. Ajo ngurroi për një minutë, duke parë përreth në mënyrë sfiduese dhe, më pas, e vendosur shkoi te kutia. Rrëmbeu një letër dhe e mbajti prapa saj.
‒ Bill, ‒ tha zoti Samërs dhe të gjithë e ndjenë kur, më në fund, Bill Haçinsoni arriti ta nxirrte dorën nga kutia me një copë letre.
Turma ishte e qetë. Një vajzë pëshpëriti: “Shpresoj që të mos jetë Nensi” dhe zhurma e pëshpëritjes arriti në skajet e turmës.
‒ Nuk është ashtu siç ka qenë, – tha plaku Uorner krejt qartë. – Njerëz, nuk ka qenë kështu dikur.
‒ Në rregull, ‒ tha zoti Samërs. ‒ Hapini letrat. Herri, ti hap atë të Dejvit të vogël.
Ndërsa zoti Grejvs hapte copën e letrës, u ndje një psherëtimë e përgjithshme mes turmës, derisa e ngriti lart e të gjithë mund ta shihnin që ishte bosh. Nensi dhe Billi i Riu hapën të tyret në të njëjtën kohë dhe të dyve u rrezatoi fytyra dhe qeshën duke u kthyer nga turma me copat e letrës mbi kokat e tyre.
‒ Tesi, ‒ tha zoti Samërs.
Pati një pauzë dhe më pas zoti Samërs pa Bill Haçinsonin, i cili shpalosi letrën e tij dhe e tregoi. Ishte bosh.
‒ Është Tesi, ‒ tha zoti Samërs me zë gati të shuar. ‒ Na trego letrën e saj, Bill.
Bill Haçinson shkoi te gruaja e tij dhe ia mori me forcë letrën nga dora. Kishte një njollë të zezë mbi të, që zoti Samërs e kishte bërë një natë më parë me lapsin e rëndë në zyrën e kompanisë së qymyrit. Bill Haçinson e tregoi dhe turma u trazua.
‒ Në rregull, njerëz, ‒ tha zoti Samërs. ‒ Të mbarojmë shpejt!
Edhe pse fshatarët e kishin harruar ritualin dhe kishin humbur kutinë e zezë origjinale, ata ende e mbanin mend që duhej të përdornin gurët. Grumbulli i tyre qe bërë gati nga djemtë që në fillim, por tashmë nëpër to ishin ngatërruar edhe letrat e dala nga kutia.
Delakrua zgjati duart, mori një gur aq të madh, sa duhet ta mbante me të dyja duart dhe u kthye nga zonja Dunbar.
‒ Hajde, ‒ tha ajo. ‒ Nxito.
Zonja Dunbar kishte gurë të vegjël në dorë, por s’po mbushej dot me frymë, ndaj duke gulçuar i tha:
‒ Unë nuk mund të vrapoj. Ec përpara, se të arrij.
Edhe fëmijët kishin marrë gurë tashmë. Dikush i dha edhe vogëlushit Dejvi Haçinson ca guralecë.
Tesi Haçinson po rrinte në qendër të asaj hapësire të pastruar, me duart e ngritura lart në mënyrë të dëshpëruar, ndërsa fshatarët afroheshin.
‒ S’është e drejtë, ‒ tha ajo.
Një gur e goditi anash kokës.
Plaku Uorner po u thoshte:
‒ Hajdeni, hajdeni, të gjithë.
Stiv Adamsi ishte përballë turmës së fshatarëve, me zonjën Grejvs pranë tij.
‒ S’është e drejtë, s’ka kuptim, ‒ bërtiti zonja Haçinson, por ata u vërsulën mbi të duke e gjuajtur.

Përktheu: Granit Zela

(Shkëputur nga Revista Letrare-Dimër 2023)