Rilindur
Krejt shpirti im është një varg i mugët,
të përsëris brenda vetes,
të bart në agimin e shpërthimeve dhe lulëzimit të amshuar,
në këtë varg të psherëtiva.
Ah!
Në këtë varg,
të shartova në pemë, ujë dhe zjarr.
Ndoshta jeta është
një rrugë e gjatë përbri së
cilës kalon çdo ditë një grua me një shportë.
Ndoshta jeta
është një litar me të cilin një burrë vetëvaret në një degë.
Ndoshta jeta është një fëmijë që kthehet prej shkollës në shtëpi.
Ndoshta jeta është ndezja e një cigareje
midis prehjes kotulluese të pasdashurisë
ose kalimi në mëdyshje i një këmbësori
që anon kapelën
e i thotë mirëmëngjesi një kalimtari tjetër,
me një buzëqeshje të zbrazët.
Ndoshta jeta është ajo grimëkohë e ndaluar,
kur vështrimi im rrënohet në bebëzat e syve të tu
e në kët’ ka një kuptim,
që do ta përziej me shquarjen e hënës
dhe mikpritjen e errësirës.
Në një dhomë sa përmasat e një vetmie,
zemra ime,
përmasë e një dashurie,
sheh shkaqet e thjeshta të lumturisë së vet
në vyshkjen e bukur të luleve në saksi,
te fidani që mbolle në shtratin tonë lulnajë,
në këngët e kanarinave,
që këndojnë me përmasën e një dritareje.
Ah!
Ky është fati im,
ky është fati im,
fati im
është një qiell që ma rrëmben rënia e një perdeje,
fati im është të zbres në një shkallë të braktisur
e të bashkohem me diçka në kalbje dhe nostalgji,
fati im është një shëtitje
e pahareshme në kopshtin e kujtimeve,
që vdes në pikëllimin e një zëri që më thotë:
“Dua duart e tua”.
Do t’i mbjell duart në shtratin në lulim,
do të çel filiza,
e di, e di, e di
dhe harabelat do bëjnë vezë
në zgavrat e gishtave të mi të ngjyrosur,
do të var një palë vathë me qershi të kuqe binjake
rreth veshëve,
do vendos petale të lule dahlias në thonj.
Është një rrugicë,
aty ku djemtë, dikur të dashuruar me mua,
me ato flokë të shpupurisura,
qafa të holla e këmbë të rraskapitura,
mendonin ende për buzëqeshjet e pafajshme të një vajze të vogël,
që një natë, era e hodhi tej,
është një rrugicë, që zemra ime e ka vjedhur nga vendet e fëmijërisë,
udhëtim i një vëllimi përgjatë vijës së kohës
dhe mbarsja e vijës shterpë të kohës me një vëllim,
një vëllim i ndërgjegjshëm i një shëmbëllese,
kthyer nga gostia e një pasqyre.
Kjo është udha,
dikush vdes
e dikush mbetet,
asnjë peshkatar
s’do kapë perla
në një përrua të vogël, që derdhet në hendek.
Njoh një sirenë të vogël,
të trishtë, që banon në oqean,
fryn butësisht, hirshëm,
zemra e saj në një flaut druri,
një sirenë e vogël, e trishtë,
që vdes nga një puthje
çdo natë.
Pushtimi i kopshtit
Korbi që fluturoi
mbi ne
dhe u zhyt në mendimin e trazuar të një reje endacake,
klithma e të cilit, si një shtizë e shkurtër, përshkoi tërë horizontin,
do të shpjerë lajme për ne në qytet.
Të gjithë e dinë,
të gjithë e dinë,
se unë dhe ti, nga ajo vrimë e ftohtë dhe e mugët,
pamë vagëllimthi kopshtin
e nga ajo degë dëfryese dhe e pakapshme
këputëm mollën.
Të gjithë tremben,
të gjithë tremben,
por ti dhe unë u bashkuam me dritën, ujin dhe pasqyrën
dhe nuk kishim frikë.
Nuk po flas për një lidhje të brishtë mes dy emrash,
as për lidhjen në faqet
e ngrëna të një regjistri.
Po flas për flokët e mi
epshorë
dhe lulëkuqet e zjarrta të puthjeve të tua,
për fshehtësinë e kurmeve tanë
dhe lakuriqësinë që na vezullon
si luspat e peshqve në ujë.
Po flas për gjallërinë argjentinase të një kënge,
që burimi i vogël ujdis në agim.
Një natë,
pyetëm lepujt e egër në pyllin e blertë dhe fëshfëritës,
guaskat e bollshme të perlave
në atë det të trazuar dhe të ftohtë
dhe shqiponjat e reja
në atë mal të huaj dhe triumfator:
Çfarë duhet bërë?
Të gjithë e dinë,
të gjithë e dinë.
Ne kemi përshkuar ëndrrën e ftohtë memece të Simorgh,
e gjetëm të vërtetën në kopshtin e vogël,
në shprehjen e ndrojtur të një luleje pa emër
dhe përjetësinë në një grimkohë pafund,
kur dy diej sodisin njëri-tjetrin.
Nuk po flas për pëshpërima të trembura në errësirë,
po flas për dritën e ditës dhe dritaret e hapura,
për ajrin e freskët,
një furrë ku digjen gjëra të padobishme,
tokën e bërë pjellore me një tjetër bimë,
për lindjen, zhvillimin, krenarinë.
Flas për duart tona të dashuruara,
që i vunë këmbëzat gjatë netëve
një ure ogurmirë prej parfumi, drite dhe puhize.
Eja në livadh,
në livadhin tejshtrirë
dhe ndillmë mes psherëtimave të luleve të mëndafshit,
ashtu si gazela shoqen e saj.
Perdet vërshojnë urrejtjen
e ndryjtur
dhe pëllumbat e dëlirë
nga maja e kullës së tyre të bardhë
ia ngulin sytë tokës.
Përktheu: Rielna Paja
