Ridvan DIBRA: Kreusa dhe dilemat e Eneut

Në çast Atena pati një turbullim të pazakontë brenda vetes. Ndihej e zemëruar dhe e prekur në sedër. E zemëruar, sepse Perënditë ishin endur me shumë vërtetësi ( i njihte edhe më mirë se veten, ngaqë prej kohësh ishte këshilltarja e Tyre); e prekur në sedër, sepse pëlhura e endur nga Arakna ishte shumë më e bukur se e saj.
Tamam Atena ulëriu si bishë e zënë në çark dhe rrëmbeu me forcë pëlhurën e Araknas. Arakna deshi ta mbronte punën e saj (ishte, padyshim, pëlhura më e bukur që kishte endur deri më tash.), por qe e kotë: thonjtë e gjatë e të fortë të Atenës, të ndihmuar jo pak edhe prej urrejtjes e tërbimit, e bënë copë e çikë atë.
“Përse u sollët kështu, Zonja ime?”, tha Arakna dhe s’i mbajti lotët.
Atena, që s’denjoi as t’i hidhte sytë nxënëses së talentuar, por tepër mosmirënjohëse, u largua me hap të shpejtë. Arakna fshiu lotët me shpinën e dorës së majtë dhe u përpoq t’i mblidhte copat e pëlhurës së grisur. Por gjithçka qe e kotë: ato ishin aq të vogla, saqë përziheshin e ngatërroheshin me gjethet që kishte shkundur era e vjeshtës. Tamam atëherë Araknas iu duk e kotë dhe e pakuptimtë gjithçka dhe vendosi të varej. Me njërin prej litarëve që kishte thurur vetë, të cilin e hodhi sipër pemës, që sapo kishte shkundur gjethet.
Ndërsa laku shtrëngohej gjithnjë e më shumë, Arakna foli me zë të shuar:
“Në djall Fama dhe Lavdia! Një mijë herë më mirë do të kishte qenë, po të kisha endur larg tyre, thjesht për qejfin tim.”
Po tashmë qe vonë për pendesë: Fatin e saj prej merimange e kishin endur të tjerët.

Pages: 1 2 3 4 5 6