Një tra gjysmë i djegur u shkëput që sipër dhe ra me zhurmë mu para këmbëve të Eneut, duke i kujtuar se rreziku po afrohej gjithnjë e më shumë. Nuk kishte më kohë për të humbur. Duhej të vepronte. Të merrte të tijtë dhe të largohej. Për dore do t’i merrte. Me njërën dorë djalin, me tjetrën gruan. Po babën? Atëherë me njërën dorë babën dhe me tjetrën djalin. Po gruan? Po sikur me njërën dorë të merrte babën dhe me tjetrën gruan? Po djalin?
Në djall të gjitha, tha Eneu me vete, nuk kam tri duar, por vetëm dy. Mandej pështyu mbi traun që digjej me zhurmë mu para këmbëve të tij. Pështyma avulloi në çast. Eneu ndihej bosh përbrenda, krejt i paaftë për të marrë një vendim. Zallamahia përreth kishte arritur kulmin: grahma, rënkime, vaje, ulërima. Papritur, Eneut i feksi një ide: po sikur ta mbante në shpinë, mbi shpatulla, njërin prej të tijve? Për dy të tjerët, mandej, do ta kishte krejt të lehtë. Në secilën dorë njërin prej tyre.
“Mrekulli! Eureka!”, thirri Eneu me zë të lartë. Ankizi i hodhi të birit një shikim plot shpresë e përulësi. Askanji rrahu shuplakat, siç bënte përherë në përfundim të shfaqjeve. Kreusa as që ia hodhi sytë të shoqit.
“Njëri prej jush do të hipë mbi shpatullat e mia”, tha Eneu dhe u ul në gjunjë. Ankizi bëri një hap para. Askanji bëri një hap prapa, për të ndjekur më mirë një dyluftim që po zhvillohej pak më tej. Kreusa ndenji në vend.
16/05/2025
Shtëpia e letërsisë shqipe
Be First to Comment