Ridvan DIBRA: Kreusa dhe dilemat e Eneut

“Hë pra, kush do të hipë mbi shpinën time?”, pyeti Eneu me padurim: një shigjetë i kishte fërshëllyer mu pranë veshit të majtë.
Ankizi bëri edhe një hap tjetër përpara. Askanji u largua edhe më, për të qenë sa më pranë dyluftimit. Kreusa përsëri nuk lëvizi.
Djalli ju marrtë të gjithëve, tha Eneu me vete, ndërsa vazhdonte të rrinte në gjunjë. Baba duhet marrë mbi shpinë. E meriton. Është më plaku, më i tremburi dhe më i lodhuri. Por jo vetëm kaq. Ai më ka rritur dhe më ka dashur. Thua vërtet më ka dashur aq shumë sa kujtoj? Mos duhet ta harroj se ime ëmë, Afërdita, ka qenë gjithçka për të? Ndoshta në shërbim të kësaj dashurie ka qenë edhe dashuria e tij për mua. Por, sidoqoftë, ai është im atë dhe duhet nderuar. Mandej, ç’kishin për të thënë të tjerët, nëse do të mbaja mbi shpinë djalin apo gruan, ndërsa babën për dore? Kishin për të më sharë e për të më përbuzuur të gjithë. La babën në këmbë, kurse gruan e mori në shpinë, kishin për të thënë të gjithë. Nuk do të kem fytyrë t’u dal njerëzve përpara.
“Hajde, baba, hip!”, tha Eneu me zë të butë. Ankizi hodhi me mundim njërën këmbë në qafën e të birit, mandej edhe tjetrën. Eneu u ngrit në këmbë. Ankizi për pak u rrëzua. Dridhej i tëri. Me zë të mekur tha:
“Më ruaj, biri im!”
“Mbaju, baba! Mbaju fort pas qafës sime”, tha Eneu.
“Nuk mundem, biri im. Jam plak. Jam i lodhur. Kam nevojë të më mbash edhe ti. Me njërën dorë, të paktën.”

Pages: 1 2 3 4 5 6