Ridvan DIBRA: Kreusa dhe dilemat e Eneut

“E pamundur, baba. Duart duhet t’i kem të lira. Kam për të mbajtur edhe djalin, edhe gruan.”
“Po unë jam babai yt, biri im. Të kam bërë kokën, të kam rritur.”
“Prandaj dhe po të mbaj mbi shpinë, baba.”
“Duhet të më japësh edhe dorën!”
“Duart më duhen…”
“…duhet…”
Një teh shpate vetëtiu mu para syve të tyre. Eneu u shmang në kohë. Ankizi aty sipër dridhej si thupra. Eneu ngriti lart dorën e djathtë dhe përfshiu belin e hollë të të atit. Me dorën e majtë afroi pranë vetes Askanjin. Kurse Kreusës, pa guxuar ta shohë në sy, i tha:
“Ti na ndiq pas. Rri sa më pranë që të mos humbasësh.”
Edhe Eneu me të tijtë u nis.
Kur u ndodh larg Trojës së shkrumbosur, domethënë larg rrezikut, dhe pasi kërkoi e thirri për shumë kohë, e kuptoi se ajo së cilës i ishte trembur aq shumë, kishte ndodhur: Kreusën e kishte humbur. Atëherë Eneu u ul në breg të detit dhe para syve të çmeritur të të atit, për herë të parë në jetën e tij, qau si fëmijë.
“Nuk ia vlen të bësh kështu për një femër”, tha Akizi. “Bota është e mbushur me to.”
“Por jo me Kreusa”, u përgjigj Eneu mes dënesjeve.
Ndërsa Askanji ndiqte i mrekulluar një çift delfinësh, që lodronin përmbi ujëra.

Pages: 1 2 3 4 5 6