Mund të them se midis meje dhe Ismail Kadaresë ka një osmozë; jam konsakruar si përkthyesi i tij i preferuar, madje kështu më përshkruan sot shtypi letrar rumun. Besoj se është fat për të, që librat e tij në gjuhën rumune janë vepra ime dhe fati im që mund të përkthej rumanisht një shkrimtar si ai.
Më mërzit fakti që shumica e shtëpive botuese, jo vetëm në Rumani, janë dhënë shumë pas përfitimit dhe nuk vlerësojnë aq sa duhet cilësinë e një vepre. Disa herë i kuptoj, sepse, në kushtet e tanishme, çdo faqe libri kushton shumë, por botuesit duhet të kenë parasysh edhe vlerën e tekstit…
Marius Dobresku lindi më 23 prill 1951 në Rumani. Është shkrimtar, gazetar, përkthyes dhe eseist rumun. Është i vetmi specialist i gjuhës shqipe i pranuar nga shkrimtari Ismail Kadare për të përkthyer veprën e tij në rumanisht. Është themelues dhe kryeredaktor i revistës së kulturës shqiptaro-rumune “Miku i shqiptarit”, botuar në nëntor 2001, në Bukuresht. Që nga viti 2017, revista quhet “Drita”. Ai shkroi dhe përktheu një numër të madh vëllimesh, kushtuar Shqipërisë, popullit shqiptar dhe marrëdhënies së tij me Rumaninë.
Intervistoi Arbër Ahmetaj
Intervistuesi: Tungjatjeta, Marius! Një rumun që ka dhënë shumë për kulturën dhe librin shqip, duke e përçuar atë më së miri në vendin e lindjes. Për këtë arsye jeni nderuar edhe me disa çmime në Shqipëri. Çfarë ju shtyu të bëheshit ambasador i shqipes dhe kur ishte fillesa e saj?
Marius Dobresku: Kur studiova në Shqipëri, lënda ime e preferuar ishte letërsia. Është e vërtetë që në Universitetin e Tiranës kam pasur profesorë të mirë, duke filluar me Myzafer Xhaxhiun, Nexhip Gamin, Ali Xhikun dhe, për letërsinë botërore të shekullit XX, Ismail Kadarenë. Por edhe më përpara, kur isha në Rumani, lexoja shumë nga letërsia rumune dhe e huaj, por edhe vetë kam shkruar poezi. Poezi romantike. Mbaj mend se, kur isha gjimnazist, i mbuloja dritaret me batanije, ndizja një qiri dhe ashtu, në errësirë të plotë, në një atmosferë kafkiane, shkruaja vjersha. Nganjëherë vinte gjyshja dhe ma prishte këtë ambient… Në atë kohë isha nën ndikimin e poetëve rumunë të periudhës midis dy luftërave: Lucian Blaga, Arghezi, Minulescu.
Kur erdha në Shqipëri dhe fillova me letërsinë shqipe, lexoja me shumë qejf Lasgushin, Mitrush Kutelin ose Migjenin, për shembull. Nga poetët e vjetër preferoja Zef Seremben dhe Naimin. Fishtën, poet i vështirë, nuk e kuptoja. Pastaj fillova të lexoja prozat e Kadaresë. Me laps në dorë, patjetër, sepse kisha shumë fjalë të panjohura. Punimin e diplomës e bëra duke analizuar romanet e këtij shkrimtari, duke pasur si udhëheqës diplome prof. Ali Xhikun. Kur u ktheva në Rumani, në qershor 1975, kisha me vete dy valixhe. Njëra ishte me gjërat personale, tjetra me libra. Kështu, në vitet ‘80 kam përkthyer shumë nga poezia shqipe e kohës për revistat letrare rumune dhe më 1983-shin publikova romanin e parë të Kadaresë, “Kronikë në gur”. Sot kam arritur në 32 vëllime nga ky autor, që do të thotë mbi 50 vepra.
Intervistuesi: A e vizitoni shpesh Shqipërinë dhe çfarë ju grish më tepër prej saj?
Marius Dobresku: Që të jem i sinqertë, Shqipërinë nuk e vizitoj aq shpesh sa dua. Vjet kam qenë për dy ditë në Korçë, ku kam disa miq të vjetër dhe të rinj. Kurse tani, në mars-prill, isha prapë në vendin tuaj, por në Tiranë. Më pëlqen atmosfera rinore e qyteteve shqiptare, ngjyrat e ndërtesave, natyra dhe njerëzit kaq të ngrohtë. Më pëlqen gjithashtu se Tirana është qyteti i lokaleve dhe tarracave, me kuzhinë tradicionale dhe moderne, europiane. Më pëlqejnë të rinjtë shqiptarë dhe më kujtohet rinia jonë e mbikëqyrur nga Sigurimi. Kudo ka muzikë dhe, megjithëse vendi nuk ka një nivel të jetesës shumë të ngritur, njerëzit argëtohen. Çfarë nuk më pëlqen? Nuk më pëlqen kaosi urbanistik, pallatet e ndërtuara pa rregull mu në zonën historike të Tiranës… që më kujtojnë Bukureshtin.
Intervistuesi: Po Tiranën e viteve ’70, si mund të na e përshkruani nga këndvështrimi dhe syri i një studenti rumun?
Marius Dobresku: Tirana e viteve ‘70 ishte një qytet i trishtuar, gri, me njerëz të shtypur nga varfëria, të frikësuar. Ne, studentët e huaj, kishim të drejtë të blinim bukë, sallam dhe bulmetra në dyqanin diplomatik. E kemi shfrytëzuar këtë mundësi deri në vitin 1972, kur na njoftuan se kjo gjë u ndalua. Pa asnjë shpjegim. Atëherë bëmë një delegacion studentësh të huaj dhe vajtëm te rektorati për t’u ankuar. Rektori na tha të njëjtën gjë dhe atëherë e kuptuam se ekonomia shqiptare nuk ishte në gjendje të na furnizonte edhe ne, 20-30 studentë nga vende të ndryshme të botës. Mirëpo, ne kishim ambasadë në Tiranë dhe diplomatët na ndihmonin sa herë që kishim nevojë. Duke folur për atmosferën e qytetit, duhet të them se, përveç atyre të ambasadës, edhe ne, studentët e huaj, ishim nën “kujdesin” e organeve të shtetit shqiptar, edhe atëherë kur ishim me ndonjë vajzë në park! Duhet të them se këto ishin gjëra të reja dhe të panjohura për ne, sepse presidenti ynë, Çaushesku, në vitet ’70, nuk ishte bërë akoma diktatori i mëvonshëm…
Intervistuesi: Po të ishit sot 20-vjeçar, a do zgjidhnit sërish të studionit gjuhën shqipe?
Marius Dobresku: Patjetër. Dua t’ju tregoj si kam arritur unë në Shqipëri. Në vitin 1971 isha student në Bukuresht, në fakultetin e historisë. Një ditë erdhën në fakultet dy punonjës të Ministrisë së Punëve të Jashtme, që kërkonin disa prej nesh që të shkonin për studime në vende më pak të preferuara, si Koreja e Veriut, Vietnami, Mongolia, por edhe Bullgaria dhe Shqipëria, ku të mësonim gjuhën e atjeshme. Në atë kohë, ministria kishte nevojë për specialistë të këtyre gjuhëve të rralla. Unë isha përzgjedhur për Shqipërinë. Por, për të ikur atje, duhet të binin dakord prindërit dhe të firmosnin një deklaratë. Në fillim, babai, që erdhi pikërisht për këtë gjë nga Braila, nuk ishte i bindur. “Jo,” më thoshte, “shqiptarët janë kaçakë, mafiozë, nuk të lë të shkosh”. Por, para se të shkonim në ministri, takuam një mikun e babait, po nga Braila edhe ai. Në bisedë e sipër, ai i tha babait: “Ore, mos u bëj budalla, ky është një tren që vjen vetëm një herë në jetë.” Kështu, babai firmosi më në fund deklaratën dhe unë arrita në Tiranë. E them gjithmonë: ka shumë njohës të frëngjishtes, anglishtes, gjermanishtes etj., por shqipja ka shumë pak njohës. Dhe për këtë i jam mirënjohës babait dhe mikut të tij.
Intervistuesi: Siç e dimë, shkrimtari ynë më me emër, Ismail Kadare, ju ka përzgjedhur si të vetmin përkthyes të tij në gjuhën rumune. Si lindi ky bashkëpunim?
Marius Dobresku: Ashtu siç ju thashë, Ismailin e kam pasur profesor në vitin e tretë. Patjetër që atëherë ishte një nga shkrimtarët më të mirë të Europës. Bashkëpunimi me të erdhi natyrshëm. Në vitin ‘73, në Rumani kishte dalë “Gjenerali i ushtrisë së vdekur”, me përkthimin e Foqion Miçaços, një shqiptar i Bukureshtit. Përkthim shumë i mirë. Unë mora përsipër të vazhdoja punën e tij, që ndërkohë kishte vdekur, dhe të përktheja një vepër tjetër të të njëjtit autor. Romani i parë që publikova më 1983-shin ka qenë “Kronikë në gur”. Ismaili ishte pak i njohur te ne, kështu që dorëshkrimi im priti gati tre vjet deri sa u botua. Kam vazhduar me “Kështjellën”, “Prillin e thyer”, “Kush e solli Doruntinën”, “Nëntorin e një kryeqyteti” e kështu me radhë. Sot kam arritur në 32 vëllime dhe më tepër se 50 vepra të ndryshme. Besoj se, pas Shqipërisë dhe Francës, Rumania është në vendin e tretë për botimin e veprave të Kadaresë, të përkthyera nga unë. Kam pasur edhe fat, pasi Denisa Comănescu, drejtoresha e shtëpisë botuese “Humanitas Fiction”, është një nga adhurueset e Ismailit.
Intervistuesi: Cili prej librave të Kadaresë ju pëlqen më shumë dhe cili ju ka “torturuar” më tepër gjatë përkthimit?
Marius Dobresku: Veprat e Kadaresë janë të vështira për t’u krahasuar, secila ka bukurinë, karakteret dhe mesazhin e saj. Por, në fund të fundit, përkthyesi është njeri; ai nuk punon me “Google Translate”, s’është robot. Domethënë, është subjektiv. Duke u nisur nga kjo konsideratë, mund të them se më ka pëlqyer shumë “Kështjella”, por edhe “Kronikë në gur”. Dhe kohën e fundit, duke përkthyer “Koha e dashurisë”, kam gjetur në të disa fragmente të shkëlqyera, unike dhe të papërsëritshme. Për sa i përket vështirësive të përkthimit, mund të them se tekstet e Ismailit nuk paraqesin ndonjë pengesë të madhe për mua, sepse jam futur thellë në stilin e tij, në mendimin e tij artistik, e kuptoj imtësisht dhe, kjo është e çuditshme, më ka ndikuar fort edhe mua, si gazetar dhe prozator. Mund të them se midis meje dhe Ismailit ka një osmozë; jam konsakruar si përkthyesi i tij i preferuar, madje kështu më përshkruan sot shtypi letrar rumun. Besoj se është fat për të që librat e tij në gjuhën rumune janë vepra ime dhe fati im që mund të përkthej rumanisht një shkrimtar si ai.
Intervistuesi: Cila nga veprat e Kadaresë është më e shitura dhe më e pëlqyera në Rumani?
Marius Dobresku: Ju e dini, lexuesit e Kadaresë janë të një kategorie të veçantë, speciale, janë njerëz të kulturuar, inteligjentë, që lexojnë dhe kuptojnë filozofinë e historisë që mbush faqet e veprës së këtij autori. Lexues që kanë njohuri historike dhe, në të njëjtën kohë, vlerësojnë ironinë, humorin, parabolat, me një fjalë, stilin e Ismailit. Nuk e di si është në Shqipëri ose në Francë, por këtu tirazhet e veprës së tij nuk janë shumë të mëdha, disa mijëra kopje, me gjithë ribotimet. Por, secila nga veprat e tij është përshëndetur me shumë respekt nga kritika dhe lexuesi. Patjetër që romani më i shitur dhe më i pëlqyer është “Gjenerali i ushtrisë së vdekur”, që pati deri tani tri botime.
Intervistuesi: Por ju keni përkthyer edhe shumë autorë të tjerë shqiptarë, ndër të cilët kam pasur fatin edhe unë dhe gjej rastin t’ju falënderoj edhe njëherë publikisht. Gjithsesi, jo vetëm prej atyre që njihni prej përkthimeve, por edhe prej leximeve të shumta, a mund të na thoni cilët janë autorët tuaj të preferuar të letrave shqipe?
Marius Dobresku: Po, kam përkthyer dhe shkrimtarë shqiptarë të tjerë. Poezi dhe prozë. Midis këtyre je dhe ti, Arbër Ahmetaj, por edhe Ermir Nika, Rita Petro, Ramiz Gjini, Gjekë Marinaj, Teodor Laço, Stefan Çapaliku dhe Fahri Balliu nga Shqipëria, pastaj Fehmi Ajvazi dhe Ag Apolloni nga Kosova. Kam botuar, po ashtu, një libër me legjenda dhe përralla shqiptare dhe një antologji të poezisë kontemporane shqipe, me 30 poetët më të mirë nga Shqipëria dhe diaspora.
Dua të them edhe diçka tjetër: midis viteve 2001 dhe 2023, pra 22 vjet, kam kryesuar si kryeredaktor revistën e komunitetit shqiptar të Rumanisë, revistën “Miku i shqiptarit” (sot “Drita”), ku kam publikuar shumë nga letërsia shqipe e vjetër ose e re, në faqe të posaçme. Disa herë këto gjëra harrohen. Nuk dua të flas mbi autorët e preferuar, ju e kuptoni cila është arsyeja.
Intervistuesi: Nga përvoja juaj si përkthyes, u jepni autorëve ndonjë udhëzim apo këshillë të veçantë? Apo ndodh e kundërta?
Marius Dobresku: Jo, si do të ishte t’i jepja Kadaresë ndonjë udhëzim? Ose ndonjë shkrimtari tjetër… Ju e dini se puna e shkrimtarit është tepër intime, personale, prandaj çdo ndërhyrje është e pavend. Pastaj, shkrimtarët janë një racë speciale, secili me personalitetin e vet. Nuk ndodh as e kundërta, jo.
Intervistuesi: Ju jeni edhe autor i shumë librave. Cili profil i hyn më shumë në hak tjetrit, ai i përkthyesit shkrimtarit, apo e anasjellta?
Marius Dobresku: Mundohem t’i barazoj këto dy profile, t’i trajtoj në mënyrë të barabartë, por, ashtu siç the ti, ka një shkrimtar shqiptar që më ka ndikuar rrënjësisht në ato që shkruaj unë. Në fakt, më ndjeni, por identitetin e tij nuk dua ta zbuloj.
Intervistuesi: A mund të na flisni pak për prozën tuaj dhe a keni menduar ndonjëherë t’i përktheni në shqip librat?
Marius Dobresku: Këtu fajin kryesor e ka Ismaili. Ai nuk më la kohë të zhvillohem si shkrimtar (qesh). Por kam botuar dy romane për të rinjtë, njëri është përkthyer shqip nga i ndjeri Dionis Bubani, me të cilin më lidhte një miqësi e vërtetë. Ai ishte një njohës shumë i mirë i gjuhës rumune. Përveç kësaj, Dionisi ishte lindur në Rumani dhe adhuronte Bukureshtin. E kujtoj çdo herë me dashuri dhe respekt. Kam shkruar dhe shkruaj prozë të shkurtër, novela, artikuj të ndryshëm për shtypin rumun. Në vitin 2005 publikova një vëllim me biografi dhe intervista me mbi 40 familje shqiptare të Rumanisë, të titulluar “Kronika e komunitetit shqiptar të Rumanisë të treguar nga ajo vetë”. Kush dëshiron të mësojë më shumë për veprimtarinë time si shkrimtar dhe gazetar mund të më gjejë në Wikipedia.
Intervistuesi: Ju e njihni letërsinë shqipe, vrullin që mori mes dy luftërave, pastaj ndrydhja prej metodës, e gjitha kjo e krahasuar me letërsinë rumune… Çfarë lloj letërsie shqipe lexohet dhe pëlqehet më shumë sot në vendin tuaj?
Marius Dobresku: Nuk mund t’ju saktësoj se cilat janë zhanret e preferuara te ne, mund të të them vetëm se lexuesi rumun vlerëson, blen dhe lexon letërsinë e mirë, të shkruar me talent, qoftë e vjetër, qoftë e re. Talenti nuk varet nga epoka historike; o ke, o s’ke talent. Por do t’ju them se vetë preferoj letërsinë historike, mbi personalitetet që ndikuan epokën e vet, por edhe romanet e mirë, prozën e shkurtër etj., pavarësisht nga vjen autori.
Intervistuesi: Përmendni shpesh emrin e dy profesorëve, një në Bukuresht, Emil Condurachi, e tjetri në Tiranë, Ali Xhiku… çfarë përfaqësojnë ata për ju?
Marius Dobresku: Po, Emil Condurachi ishte profesori i Universitetit të Bukureshtit, që na jepte historinë antike të Romës dhe të Greqisë së vjetër. Mirëpo, Condurachi kishte, para së gjithash, një talent oratorik të jashtëzakonshëm. Ai na thoshte shpesh: “Unë nuk jam mirë nga sytë (ishte miop), shoh vetëm tre radhët e para të sallës. Pra, ata të tjerët mund të bëjnë çfarë të duan, përveç zhurmës”. Por na fliste aq bukur, sa jo vetëm që studentët nuk bënin asnjë zhurmë, por vinin edhe nga jashtë për ta dëgjuar.
Në Tiranë, Ali Xhiku na jepte letërsinë e sotme shqipe. Ishte një burrë i pashëm, biond, dhe na trajtonte me shumë dinjitet. Kur i thashë se punimin e diplomës do ta bëja me të, ai u gëzua shumë. Tema ime ka qenë “Rezistenca e popullit shqiptar e pasqyruar në veprën e Ismail Kadaresë”. Asgjë për t’u çuditur, apo jo? Nuk kisha probleme me gjuhën shqipe, prandaj e shfrytëzova gjithë letërsinë përkatëse dhe Aliu më ndihmoi shumë. Prandaj e kam respektuar dhe kam folur gjithmonë me dashuri për të.
Intervistuesi: Kush tjetër ka ndikuar në formimin tuaj letrar dhe si përkthyes?
Marius Dobresku: Nuk mund të them se kush më ka ndikuar më shumë apo më pak në formimin tim letrar. Por jam i bindur se ne, si shkrimtarë, jemi rezultati i shkollës që kemi bërë, rezultati i kulturës që kemi akumuluar gjatë viteve, i eksperiencës së jetës.
Intervistuesi: Prej shekujsh, një komunitet shqiptar ka jetuar dhe vepruar në Rumani, por, pas rënies së komunizmit, ai u shtua edhe më shumë me anëtarë të rinj, që u vendosën në Bukuresht. A mund të na flisni pak për kontributin e tyre kulturor?
Marius Dobresku: Tani dua të të kundërshtoj pak. Në Rumani nuk ka më komunitet shqiptar. Numërimi i fundit i popullsisë konkludoi se këtu ka vetëm 640 persona, që u vetëdeklaruan shqiptarë. Dhe ata janë shumë të shpërndarë, secili në qytetin ku ka mbaruar fakultetin. Midis tyre ka shumë arumunë, që sigurisht janë dhe u deklaruan shqiptarë. Organizata që i përfaqëson, “Lidhja e shqiptarëve të Rumanisë”, është kryesuar nga dy rumunë, të cilët nuk dinë asnjë fjalë shqip. E çuditshme, apo jo? Dhe është një gjendje jonormale, sepse ata kanë një deputet, etnik rumun po ashtu, dhe shteti ynë i financon bujarisht për të organizuar veprimtari me këtë komunitet, për të mbrojtur trashëgiminë e këtij komuniteti, duke mos pasur asnjë lidhje me këtë komunitet…
Është për të qarë, se në veprimtaritë e organizuara prej tyre marrin pjesë shumë pak trashëgimtarë të familjeve të vjetra shqiptare. Patjetër që, duke pasur aq shumë para, ata botojnë libra, organizojnë koncerte, konkurse muzikore, por ato bëhen pa pjesëmarrjen e komunitetit shqiptar të vërtetë. Pa pjesëmarrjen e atyre 640 personave që u vetëdeklaruan shqiptarë…
Për sa i përket përkthimeve nga letërsia juaj, mund të them se në Rumani ka dy lloje përkthyesish: shqiptarë të ardhur në Rumani pas viteve ‘90 dhe disa rumunë, që kanë studiuar gjuhën shqipe. Në fakt, ata nuk mund të krahasohen, sepse këta të fundit – dhe mund të përmend këtu Oana Glasu, me përkthime shumë të mira nga Thanas Medi, dhe Cristian Beşleagă, me përkthime po ashtu të mira nga Bashkim Hoxha – janë rritur në mes të kulturës rumune dhe i përkasin kulturës rumune. Pra, përkthimet e tyre përfitojnë nga kjo dhe janë shumë më të bukura se ato të improvizuara nga përkthyes të rastit të formuar në kulturë tjetër, qoftë edhe ajo shqipe.
Intervistuesi: Ju keni drejtuar prej vitesh një shoqatë rumuno-shqiptare. A mund të na flisni pak për të dhe organizimin e aktiviteteve kulturore?
Marius Dobresku: Jo, ajo shoqatë nuk ekziston më dhe shumë nga anëtarët e saj nuk janë më në jetë.
Intervistuesi: Jeni kryeredaktor i revistës “Drita”, që dikur, para vitit 2017, quhej “Miku i shqiptarit”. Cilit publik i drejtohet ajo dhe çfarë përfaqëson për ju kjo revistë?
Marius Dobresku: Në fakt, nuk jam më atje që nga korriku i vitit të kaluar. Por revista vazhdon të botohet. Ajo u drejtohet atyre pak shqiptarëve që janë ende këtu ose rumunëve, që duan të njohin Shqipërinë, historinë, traditat dhe kulturën e saj. Ashtu e kemi projektuar që nga fillimi. Revista u dërgohet bibliotekave rumune, instituteve shkencore dhe del në 3500 kopje. Si kryeredaktor, mund të krenohem se me punën time, nga viti 2001 deri në 2023, u mbushën rreth 10,000 faqe, një bibliotekë e tërë!
Intervistuesi: Për të dalë disi nga petku i shkrimtarit, përkthyesit etj.: kush është tjetër Marius Dobresku? Sa ka ndikuar vendlindja juaj, Braila dhe kënetat e Danubit në formimin tuaj? Si është një ditë rutinë e juaja sot dhe ku investoni më shumë në kohë dhe shpirtërisht?
Marius Dobresku: Jam lindur dhe rritur në një qytet të bukur, në “periferinë” e fushës së Bărăganit, buzë Danubit, dhe kjo ka shumë të bëjë me formimin tim si njeri i letrave. Thuhet se stepat e pafundme të Rusisë kanë ndikuar në formimin e prozatorëve të mëdhenj rusë. Po i njëjti fenomen, pak a shumë, ndodh edhe me njerëzit e Brailës, sepse qyteti i ka dhënë letërsisë rumune disa prozatorë të mrekullueshëm, si: Fanuş Neagu dhe Panait Istrati. Nuk mund të krahasohem me këta, por prapë besoj se vendlindja na influencon shumë fatin e mëvonshëm.
Kur isha fëmijë shkoja në Danub për të notuar ose për të peshkuar. Në të dyja romanet e mia, Danubi ka një vend kryesor. Ja, pra, ndikimi i vendlindjes…
Për sa i përket kohës së lirë, më pëlqen të shkoj në fshatin ku kam një shtëpi verore, jo larg maleve, dhe të merrem me kultivimin e perimeve dhe të frutave, të jetoj ditë dhe natë në atë dekor të mrekullueshëm, ku dëgjohen vetëm cicërimat e zogjve dhe lehjet e qenit të fqinjit tim; asgjë tjetër. Atje lexoj, përkthej dhe shoh ndonjë film. Jam i lumtur në fshat, në Telega…
Intervistuesi: A ju ka ngelur ndonjë peng nga Shqipëria, apo në përkthimin e një autori/e që keni dashur ta sillnit në gjuhën tuaj?
Marius Dobresku: Po, jam i mërzitur se shumica e shtëpive botuese, jo vetëm te ne, janë dhënë shumë pas përfitimit dhe nuk vlerësojnë aq sa duhet cilësinë e një vepre. Prandaj, kur shkoj për botim me vëllimin e një autori të mirë, ata më pyesin çdo herë: “Kush e financon librin, a ka sponsor?”. Disa herë i kuptoj, sepse në kushtet e tanishme, çdo faqe libri kushton shumë, por përveç librave të përfitueshëm, çdo botues duhet të ketë parasysh edhe vlerën e tekstit, apo jo? Kam disa autorë shqiptarë, të cilët nuk mund t’i përkthej, sepse nuk janë të njohur për botuesit dhe, natyrisht, për publikun rumun. Dhe nuk kanë as sponsorë…
Intervistuesi: Revista Letrare dhe lexuesit e saj ju falënderojnë për këtë bashkëbisedim të këndshëm!
Marius Dobresku: Faleminderit juve dhe suksese të mëtejshme në shkrim dhe në jetë!
(Shkëputur nga Revista Letrare-Verë 2024)
