E fejuar për një natë

Kam mbetur pa para. Është e kotë të kërkoj tim bir; më vinë prej larg kambanat e kishës së Shën Anës mbi kodrën me ullinj dhe mjegull dhe më del përpara fytyra e buhavitur nga të pirët e Atë Kirillout. “La Stampa” e kishte emrin bari ku u futa, me shpresën se mos gjeja ndonjë shqiptar, po aty vërtiteshin njerëz me kravata. Ku të shkoja? Ajo që kishte ngjarë ishte si një mallkim për mua. Po nuk ia falja vetes atë dëshirë përvëluese për ta patur përsëri. Digjesha nga një epsh i fortë, gati i papërmbajtur. Isha pesëdhjetë e pesë vjeç dhe kjo s’më shkonte kur sillja nëpër mend fytyrën e saj. Ai refleks kofshe në traget, që më tronditi me një ndjenjë epshi e faji, ndoshta ishte fillesa e mëkatit.
Çiftin e përcolli një grup i madh njerëzish dhe lulet që mbanin në duar përfunduan në det. Ishte një det i zi nate, me një oshtimë të mbytur. Xheki, kështu e quanin vajzën, nuk e hiqte krahun nga supi i të fejuarit, Bebi, një shpatullan i qeshur, që të ngjiste menjëherë si tip me ata sy të ëmbël si prej gruaje dhe që më dha të njohur i pari. Shkoni tani, iu thërriste njerëzve, që s’kishin të ndalur, ja, një vrap pele e jemi në Brindizi. Pastaj kthehej nga unë: Ç’lolo! Ej, regjisor, po ti?
Kërkoj djalin, i thashë. Me anijet? pyeti. Po, ia bëra me kokë. Ne u fejuam në kishë, se kështu donte nëna dhe babai i Xhekit, s’ua prisha! E kanë vajzë të vetme, është kanakarja e babushit.
Ajo ishte shumë e bukur, me sy të mëdhenj jeshil me bisht, me një fytyrë të freskët ku binin në sy mollëzat e dala që i jepnin një grimë vulgariteti epshndjellës. Ishte e gjatë, e kolme, me spikamë të fortë të formave hamgjitëse. S’të shqitej syri prej hireve që i kishte më të tepërt.
Xhek, thoshte ai, ky regjisori kërkon djalin… i ka ikur… të besohet, shpirt? S’ka pyetur për babanë që e ka të famshëm. Ajo kthente sytë nga unë me një gaz shpërthyes dhe i varej atij në sup. Dukej që e donte shumë. Pastaj hëngrëm. Ai nxirrte një faqore nga çanta dhe pinte me gllënjka të vogla. E tërheq? Më pyeti me zhargon. Jo tani…
Ajo dukej e lumtur. Shumë e lumtur. Ai çakërrqejf, tip i shkujdesur, që e linte veten të shkiste si gjethja në rrjedhë.
Tërë ajo bukuri që kishte pranë sikur bëhej fir pranë tij. Sa natë e bukur, thashë. Natë pa hënë. Po seç ka një ndjellje të mirë… Është e bukur vërtet, tha ajo, se unë sapo u fejova dhe jam shumë, shumë e lumtur. U puthën në buzë, duke u shtrënguar, pa pyetur për mua. Pastaj nuk i pashë më për një kohë, ndërsa unë rrija dhe mendoja për djalin. Më la, pa më thënë gjysmë fjale, na la… të paktën t’i thoshte asaj, të ëmës diçka, po ka patur frikë… ia ushqyem vetë Italinë me bisedat tona të lira në sy të fëmijëve… atje në shtëpi vazhdonin të prisnin njerëz si për zi… ndoshta ishte një nga ata që kacavirreshin te litarët… sikur e pashë në një sekuencë, por jo… jo, jo, nuk jam besëtyt, po tejet realist, kështu nuk shkon… si me përdhunë më nisën… shko, ç’pret… shko kërkoje dhe na jep një shpresë se po vdesim për së gjalli…
Ata të dy u dukën përsëri: ai i lodhur, si prej një vrapimi, ndërsa ajo e skuqur në fytyrë, po krejt e kënaqur, sikur kishin fituar në një lojë fati. Ai qeshi pa shkak dhe ajo qeshi, pastaj të dy nuk pushonin duke treguar se si i fshihte shishet e rakisë Atë Kirillou nën rraso, se si i hapej goja babait të Xhekit, se edhe ai kishte pirë, se si të gjithë i uronin duke përlarë nga hajet në tryezën e gjatë e duke pirë si të babëzitur. Atje i kishte rënë të fikët Atë Kirillout dhe, pasi ishte përmendur, kishte kërkuar një krevat sa për të bërë një çikë gjumë. Ma mbaj mirë çupën, dëgjon, Bebi, i thoshte si me hakërrimë babai i Xhekit, ë, të keqen nëna, ndërhynte nëna e saj, se e kam rritur me këto dy duar, sikur të qëndisja një dantellë. E kam engjëll, që iu bëfsha kurban!
Po më mërziste kjo skenë, sepse përherë e më fort po më grinte malli për djalin. Katërmbëdhjetë vjeç dhe ia kishte mbathur. Thonin se e kishin parë në Romë te benediktinët, një seminar në Via Azzura, 213. O Zot, po sikur mos ta gjej, po sikur… dhe deti, deti i zi… Deti pa hënë. Ja dhe ky çift që vetëm qeshte e argalisej, kur e kur largohej dhe bënte qejfin e vet, ku t’u tekej. Ai e detyronte dhe atë të pinte nga pak raki. Xheki kishte buzë të mishtorme që të lektisnin, një zë ledhatues, që e ndieje me një angështi mbytëse, vështrimi i saj i drejtpërdrejt, fare i dëlirë, megjithatë ishte provokues. Mund të luaje një rol dhe ta bëje mirë, mendova, ndërsa kujtova skenarin që kisha nëpër duar, Tamara që pret, i shërben nënës së tij dhe ai pas dy vjetëve e merr në telefon dhe i thotë se është e lirë, të shkojë ku të dojë, është martuar me një greke… Tamara… që i rri te kryet nënës së tij gjersa ajo vdes dhe niset në Greqi të takojë atë, ish-burrin e saj, t’i lërë amanetin e nënës… se është nusja e tij… E arrin, mendova, mund të krijojë një tip të veçantë, ka diçka nga Irene Papas… Dhe mendimin tim ua thashë atyre: vajza shtangu nga habia, ai qeshi shkujdesur, sikur t’u thosha se nuk kishim për të mbërritur kurrë në Brindizi. Vërtet? – tha më në fund vajza. Ajo edhe mund ta luajë atë rol, tha Bebi, po ne s’kemi ndërmend të kthehemi, kot e ke… po që e luan atë rol, e luan…
Arritëm ndaj të gdhirë dhe ai më ftoi në vilën e tyre. Tani ti je regjisori i Xhekit, më tha si me shaka, eja sonte fli te ne…
Jo, do të nisem drejt e në Romë.
Jo! – tha Xheki. Po roli im… dua të më flasësh për Tamarën… gjithmonë kam ëndërruar të luaj në një film…
E gjithë kjo po më dukej absurde, sepse unë kisha një mision: të gjeja djalin e humbur. Ç’banalitet, nisesh për një gjë të rëndësishme, bie fjala për një dramë me një mundësi tragjedie dhe përfundon në një operetë për një grosh.
Ec, o regjisor, se kemi një vilë të madhe, pronari ka shkuar në Afrikë për një flutur të rrallë dhe na ka lënë vilën për ruajtje. Ka plot dhoma. Mos ia prish Xhekit. Kjo i pëlqen ëndrrat.
Ishte vërtet një vilë e madhe, me dy luanë te porta mbi një palë shkallë mermeri ngjyrë blu, përanash kishin çelur lulet e begonies. Ai e mori në krahë dhe e ngjiti lart. Asaj i ra njëra këpucë dhe unë i ndoqa me këpucë në dorë, ndërsa ndjeva gishtin e madh si m’u ngroh në meshinin ku kishte shtypur këmba e saj dhe padashur e vura në hundë dhe i mora erë.
Epshet gjithmonë janë vulgare. Ende ishte mugëtirë mëngjesi dhe s’kishte njeri që të më shikonte. Kundërmimi i begonies dhe afshi mbytës ku topitej djersa dhe parfumi i vdekur, të krijonin një gjendje sfilitjeje dhe asfiksie. Përvijimi i kurmit të saj në krahët e tij – supet e gjerë, shpina petë, kurrizi në gjysmë hark, vithet e rrumbullta që shquheshin fort – ishte kaq molisës dhe vetjak, sa mbeta gati pa frymë, shtanga aty te shkallët, sikur të gjitha më takonin, po një tjetër m’i kishte marrë. Ç’bën egoizmi! Ky deliri çmendurak i krijuesit.
U futa në një dhomë, u zhvesha dhe rashë të flija. Po s’më zinte gjumi. Ç’bëj, i thashë vetes, a flihet tani, kur unë duhet të ndodhesha në Romë në kërkim të djalit?
Dy-tri makina karabinierie më kaluan pranë me alarm. Mos mbledhin prostitutat në këtë orë? – mendova. Atje më rrinte mendja. Sa shpejt u bë ajo punë! O Zot, si mund të ndodhin aq shumë gjëra ende pa zbardhur dita? Xheki donte tekstin. I pëlqente pa masë ai detaji i telefonit, pastaj nuk i hiqej nga mendja që Tamara i qëndroi nënës së tij te koka gjersa ajo vdiq… Xheki dukej e lumtur! Nuk u kujtova t’i jepja këpucën. Nëpër mend e kisha, po seç më bënte ta harroja. Vila kukuriste nga të qeshurat. Jo, s’kisha si flija.
Atje lart kishte gaz, hare, ishin shtuar zërat. Po më çahej hunda për duhan. Po s’kisha. Fillova të ngjis shkallët. Një shuplakë, pastaj e dyta, e treta dhe asgjë më. Një e qarë që të këpuste shpirtin. Që tani, more vesh? Që tani! Bebi, je në vete? Ti je Bebi, apo një tjetër? Unë jam e fejuara jote, Bebi…
Zbrita. Pas pak zbriti dhe Bebi me një grup shokësh. Ej, regjisor, rri pa merak. Si në shtëpinë tënde. Nesër do të nisim për në Romë. Dhe ikën. Po Xheki?
Lart te shkallët rrinte një njeri. Kishte vënë duart në mjekër dhe këndonte italisht. Një këngë të trishtë. Ç’bëhej me Xhekin? Një dorë më bëri shenjë që të largohesha dhe unë u ktheva mbrapsht.
Hynë brenda Bebi me shokët. Ai, ndërsa ngjiste shkallët me hap të shpejtë, më tha: Kam një fjalë me ty, regjisor! Më prit!
Po më çahej hunda për duhan. Më dridheshin paksa duart. S’më mbante vendi. Doja të ikja nga ai vend, po nuk e di ç’më mbante, ndoshta kureshtja, ndoshta frika. Hapi derën pas pak dhe iu afrua dritareve. Do t’ia mësosh rolin Xhekit, regjisor? Ajo e qan atë rol, ta them unë… Ç’ta zgjas, ti i kupton gjërat, nuk u fejova për sytë e saj të bukur… është kokëderre… s’më bindet… Do ta bësh ti i pari… që t’i dalë turpi…
Me ty pranon!
Më urdhëruan të hipi në makinë ku gati më shtynë dhe përfunduam në një rrugë ndanë një pylli, ku ende fenerët lëshonin një dritë të mekur si të sëmurë në mugëtirën e mëngjesit. Më lanë me Xhekin, së cilës nuk ia kisha hedhur sytë gjatë udhëtimit. Se si më vinte. Kisha një komb në grykë dhe isha gati të hapja derën dhe t’ia mbathja. Ajo qante. Një bluzë e shkurtër që i tregonte belin, një mini dhe këpucët me taka të larta, dy gisht të kuq buzësh dhe faqet rozë me pudër, sytë me rimel dhe qerpikë false shumë të gjatë dhe të kthyer, që lëshonin hije mbi mollëza. E kisha fare pranë. Bëje, më tha, bëje regjisor, se ata po na shohin. Bëje, tani s’ka më rëndësi asgjë… ata të gjithë e bënë me mua… Bëje, që të mos më vrasin… Është rasti im i parë dhe unë pranova vetëm me ty… për rolin që do më jepje… Dhe qante me gulshe, i dridhej mjekra, vurrata-vurrata kofshët si prej një sëmundjeje, jo, ishte e pamundur, krejt e pamundur! Nuk ishte më Xheki e tragetit. Nuk ishte Tamara, kurrsesi. Po… s’më bënte zemra ta shqiptoja.
Papritur ngriti fundin, u shtri përgjysmë dhe priti t’i bija përsipër. Ishte e pamundur t’i rezistoja atij kurmi mërshor, aq tundues, hapur aq krupshëm e pa fare ndjesi përpara një mashkulli dhe për një çast mendova se ajo s’ishte Xheki dhe unë s’isha një regjisor, që tani, në kohën e rënies së perdes, mund të quhesha si i rënë nga vakti. E bëra atë punë mekanikisht dhe ajo m’u dha po ashtu, ndërsa jashtë, në xhamat e makinës, hiqte vija vesa e mëngjesit. Kur mbaruam, ajo më pëshpëriti: 300 dollarë, të lutem, aq duan… përndryshe më vrasin! Aq kisha gjithsej. Ia dhashë. Vuri gishtin tregues në buzë dhe bëri: Shëëët! Pastaj, kur po bëhesha gati të dilja, pëshpëriti: Ata të vrasin!
Kërkoja shqiptarë nëpër Brindizi, që t’u lypja para borxh, një mëkatar i mjerë plot justifikime. U ula në një stol, në një stacion autobusi dhe isha më i dëshpëruari njeri i Brindizit. E kotë të kërkoja djalin, e kotë, pothuajse e kisha humbur. Përdhosja kishte ndodhur disa orë më parë me një vajzë, që mund të ishte vajza ime. Hapa çantën për të kërkuar ushqimin që më kishte dhënë gruaja për rrugës dhe dora më preku këpucën e saj, këpucën e një të fejuare për një natë.