Kështjella

Kishim dy ditë që prisnim të hapej kështjella. Poshtë saj, në një lëndinë me luleshqerra, kishte shumë nxënës shkolle, turistë të huaj, kurse ndanë shkëmbit, ku ngjitej lakadredhas një rrugëzë e ngushtë me shkallë prej guri, qëndronin dy roje të armatosura. Te klubi kishte verë të mirë Narte. I kishim shkulluar nja dy shishe me një meze të varfër; djathë dhe vezë të ziera. Ishte klub fshati dhe pronari një xhuxh, që shërbente duke rrëshqitur me kushineta. Keni dëgjuar? Ishte qose. Gjithmonë fërshëllente të njëjtën këngë: “A kanë ujë ato burime”. Dhe të mendoje që ishim në vitin 2004. Kishim çuar njerëz për të pyetur, po përgjigja ishte gjithmonë po ajo: “E ka mbyllur pronari, se po bën riparime në kullën e barit”, që shërben për parallinjtë, ngaqë prej andej shihet qyteti si në pëllëmbë të dorës. Poshtë saj është bar-restoranti dhe lulishtja e dasmave. Ishte një kompleks i madh atje mbi kështjellë, që bënte majë me një përçudnim absurd. Sa herë kaloja andej, për ndonjë shërbim në jug, më vinte të mbyllja sytë. Kishim ardhur pak në qejf dhe kushedi ç’kishim broçkullitur duke përmendur dhe Amerikën që na financonte për një cikël dokumentarësh.
Natën, sapo kisha vënë kokën në jastëk, dëgjoj sinjalin e mesazheve: “Ju pres te Koka e Ariut. Ju lutem, mos më refuzoni. Sali Allmeta, kryetari i komunës Zh. Në ç’orë dëshironi? Mos është më e përshtatshme ora tre pasdite për ju, zotërinj?”.
Ishte një burrë me moshë të re, tek të tridhjetat, i gjatë, muskuloz, me sy blu tejet joshës, si të huajtura nga fytyra e ndonjë bukuroshe, flokët i kishte biond të dendur me onde, që i binin mbi ballë. Nuk buzëqeshte, po dorën na e zgjati me një lloj distance sikur t’i kishim shkuar në zyrë për ndonjë hall. U ul, ngriti pëllëmbën dhe lëvizi gishtërinjtë në ajër; dikush doli me vrap nga lokali, pas tij u dëgjua gërvima e një karroce dore, mbushur me shpend të vrarë. Ia sollën mu te hunda. Dora e tij e madhe i kthehu mbarë e prapë; thëllëza, shapka, shkurta, rosa të egra, mëllenja, gjela të egër, madje dhe një lepur të madh, gati shtatë kilësh.
“Ç’dëshironi, zotërinj?”, na u drejtua. Ne ngritëm supet. “Ju keni ardhur për të xhiruar në kështjellë, po ku qëlloi që pronari të bëjë ca riparime, se tani fillon sezoni i dasmave. E, për mirë, kthehen nga mërgimi dhe duan t’i bëjnë dasmat atje. Ç’bëhet! Vetëm të qëlloni ndonjë ditë! Natyrë; mullarë bari, karro drithi, pishtarë që rrinë ndezur gjithë natën, tryeza si qëmoti, stola të gjatë… pula, këndezë, lepuj gjithandej, dy gomarë, se i donin turistët holandezë, një basen për rosat… një rikthim në traditë, me një fjalë…”.
I kishim kthyer nja dy gota duke skërmitur djathë kaçkavall të pjekur në skarë dhe sallatë deti. Ai e pinte verën drejt e nga shishja, po meze nuk prekte. I ktheu dy shishe sikur të pinte ujë. Erdhën pjatancat e mëdha plot me shpendë gjithfarësh, rosto, brinjë qengji, turlilloj sallate, pije të ndryshme, gjer dhe një këlysh ariu, me një unazë floriri në hundë, që na vërtitej nëpër këmbë.
“Po xhironi ndonjë dokumentar për zonën? Në mund ta di, për çfarë pikërisht?”.
“Erdhëm për kështjellën, po e gjetëm mbyllur”.
“Ç’ju interesonte nga kështjella?”.
“Kështjella. Po asaj s’i ka mbetur as nam as nishan”.
“Ç’thoni, zotërinj?”.
“Është shndërruar në lokal, siç është shndërruar i tërë qyteti”.
“Mos e teproni”.
“Jo, nuk e teprojmë aspak. Kush është pronari?”.
“Unë”.
“Po ju a jeni kryetari i komunës?”.
“Po. E ç’do të thotë kjo? U bë privatizimi, e mora për vete, se kam hem gurin, hem arrën. Kështu siç e kam bërë unë, askush nuk mund ta bënte dot”.
“E keni shkatërruar”.
“Çfarë?”.
“Na thanë se edhe afresket i keni lyer, edhe objektet që ka patur brenda janë zhdukur. Madje dhe shumë gurë janë shkulur për ndërtime. Më duket se ka patur dhe një kishë të lashtë, që s’është më”.
“Ju kanë keqinformuar. Deri tani kam harxhuar dyzet milionë lekë të reja për riparime të ndryshme”.
“Me paret e komunës?”.
“Kështu ju kanë shpifur? Po pse nuk është dhe e komunës kjo kështjellë? Unë për ju e hap. Kur të doni ejani të xhironi, keni për të mbetur pa mend”.
“Jo, s’është nevoja. E xhiruam të mbyllur. Me dy roje të armatosura, që e ruanin nga keqbërësit. Dhe theksuam se është pronë private”.
“Sot të gjitha janë pronë private, zotërinj. Përndryshe kjo kështjellë do të ishte shkatërruar. Unë e mbroj atë si sytë e ballit”.
“E dini që është monument kulture i kategorisë së parë?”.
“Ç’doni të thoni me këtë?”.
“Dhe ju e keni kthyer në bar-restorant”.
“Vijnë nga të katër anët, bëjnë dasma, flenë në bujtinë, bëjnë dashuri, xhirojnë filma. Edhe ju si të monumenteve të kulturës, po atë avaz. Tjetër kohë sot, zotërinj! Më parë atje kullosnin fshatarët lopët, të silleshin pulat nëpër këmbë, bari një pëllëmbë…”.
Na shoqëroi në kështjellë, xhiruam ndonjë gjysmë ore, pastaj na ftoi në bujtinë. Ishin ca dhoma të vogla si bordello, me një të kuqe që të vriste sytë, me shtretër me perde, muret mbushur me piktura seksi. Nuk i thamë asgjë, por ai e kuptoi që ne s’pëlqyem asgjë. Një tevaturë e trishtë dhe vulgare, një shpifërim i pështirë i gjithë asaj kështjelle aq madhështore e fisnike.
“Kemi dhe ashtu, zotërinj…”.
Sytë e mëdhenj i qeshën për herë të parë, një ndriçim si i lëbyrtë me një grimë talljeje dhe galdimi të rremë na krijoi një ndjesi të keqe, sikur na priste diku një kurth çburrërimi. E ndjenim në ajër se diçka ishte kurdisur. Mori përpara me një vrull prej djaloshi dendi, që s’i shkonte asfare atij trupi të gjatë e kaba dhe hapi një deriçkë prej dru arre, përplot gdhendje me skenëza dashurie, një përfytyrim vulgar, zemërndrydhës. Sapo hymë brenda na erdhën në vesh ca qeshje, si qelqe që thyhen enkas për gaz, ca fëshfërima e fjalë të huaja të shqiptuara prej vajzash, të cilat po bëheshin gati për diçka, që u shkaktonte grima dëfrimi.
“Ka ardhur mjeku, po s’ka gjë, mund të hyni!”.
“Mund të xhirojmë?”.
“Bëni ç’të doni!”.
Ishin shtatë prostituta, të gjata, mishtorme, pothuajse të gjitha bionde, përveç njërës, që ishte e zezë, po tejet fine, sikur kishte dalë nga dora e ndonjë skulptori qejfli pas femrës.
“Ç’janë këto?”.
“I sjellin djemtë. Ç’është e vërteta, këtu janë tranzit, se kanë destinacion Italinë. Vijnë e bëjnë një dorë qejf ministra e deputetë, se s’ka si ukrainaset, polaket dhe moldavet. Ajo e zeza është cigane, po e preferojnë shumë, spërdridhet kuçka, ulërin kur e bën. Tani kanë orën e konsultës me mjekun. Më besoni: janë krejt të kontrolluara”.
Ishin vërtet të bukura, epshndjellëse, ta ngulnin atë syrin si të vajosur dhe lëpinin buzët me një joshje vulgare, përplot thirrma brutale.
“Edhe kështu paskeni?”.
“Pse ju duket çudi? Të gjitha lokalet e qytetit janë të mbushura cit me gjithfarë femrash seksi, po si këtu s’gjen askund”.
Ai njeri që nuk qeshte thuajse kurrë, ishte mbushur me djersë nga kënaqësia. Diçka nuk shkonte, bënte spikamë shëmtuese, tiparet e tij të pagdhendura prej fshatari të zgjuar e finok, që dinte të ruante një seriozitet e ftohtësinë prej njeriu me pushtet me ato femra të gjata e të zhdërvjellëta, që kishin në fytyrë shenja fisnikërie, hollësi delikate në tipare, sajesa që u shkonin syve, me bukuri magjepsëse, gojës së madhe të tultë e sensuale, hireve të tjera që kishin gdhendjen e imtë të një dore prej geni të qytetëruar e tashmë të degjeneruar, po gjithsesi duke ruajtur një dinjitet që nuk sakrifikohet në çdo rrethanë.
“Vazhdojmë, zotërinj… Kemi skena të tjera për ju”.
Ngjitëm një palë shkallë druri lakadredhëse, tejet të ngushta dhe hymë në një korridor të gjatë, që vinte erë kanellë. Nuk u besuam syve kur pamë djem të vegjël dymbëdhjetë-trembëdhjetë vjeç dhe vajza po aq të vogla, që i kishin lyer e zhgërryer sikur të ishin zonja e zotërinj mondanë, që prisnin të vinte dikush. Kishin shumë ankth lëngues ata sy aq naivë.
“Mund të xhirojmë?”.
“E keni lejen me pashë, zotërinj… Këto shkojnë më shumë. Po të vini në darkë, keni për të parë çudira që s’jua rrok truri… e them, pse ta fsheh, është prishur raca… Po ju xhironi… punoni për Amerikën?”.
Kur dolëm prej andej po binte muzgu; një muzg si i lyer me të kuq buzësh prej atyre vajzave të vogla, që të shikonin si të rritura dhe nuk u shkonte ftesa që të lëshonin me një ndjellje që e sajonin dhe ashtu u mbetej, e pakryer, përmes një hutimi që të shtrëngonte zemrën e të dëshpëronte me gjithsej.
“Nuk do të hani darkë?”.
Pamë njëri-tjetrin: “Kur vijnë ata?”.
“Para mesnatës”.
“Mund të xhirojmë gjithçka?”.
“Patjetër, mund të xhironi ç’tju dojë qejfi. Zgjidhni dhe ju ndonjë nga ato, kaloni një natë te kulla e barit me nga një gotë në dorë. Atje fryn erë, kështu thonë, erë që të mbush me dalldi, dhe yjet mund t’i kapësh me dorë”. Ai përsëriste fjalët që dëgjonte prej bujtësve, po nuk i shkonin.
Kishim pirë ca. Megjithëse ishim betuar të mos shkonim me asnjë prej atyre femrave, e bëmë atë që burrat i thyen gjithmonë: unë mora të zezën dhe nuk doja të ndahesha prej saj. Ishte e mrekullueshme. Kjo ndodhi para se të vinin ata. Ajo më kafshoi veshin dhe më pëshpëriti anglisht: “You are a animal. I like you so much, i kill you… I fuck you… shit!”.
Erdhën ata, që ne përnatë i shikonim në TV dhe na detyronin ta mbyllnim ose të ndërronim kanal, se na mbyste neveria dhe një protestë poshtëruese për veten. Çudi, të zgjedhësh për burra shteti gjithmonë të neveriturit prej teje, sikur kështu është e thënë, ndërsa të urtët gjithmonë i shohim mënjanë e kujtohemi për ta kur vdesin. Poshtë, ku ishin të trafikuarat, dëgjoheshin epshet, lart të qarat dhe të lebetiturat. Ia mbathëm si vjedhës.
Të nesërmen, mora një mesazh: “Ka humbur kamera me gjithë kasetat… dhe baterinë e kanë shqyer nga priza…!”.
Disa ditë më vonë, në një program televiziv për korrupsionin, pashë veten duke bërë seks me gruan e zezë. E humba vendin e punës. Ika nga Shqipëria. Tani jetoj në Montekarlo, fotograf rruge, kam prapë një dashnore të zezë, që nuk di të shajë dhe kjo më mungon.