Jam pema që kapem pas gjetheve,
që qëndisin erën kur gruaja lë shtratin…
1. Rrugës për në vjeshtë
Takimi me gjethet do jetë i fundit,
pasi të jem sërish fëmijë,
unë çadra,
mbështetur pas derës,
të jem prindërit e mi që s’janë më,
re,
që vijnë nga lartësia e vdekjes,
të jem dashuria e parë;
puthja mbeti vala që nuk mbërriti
në breg kurrë,
të jem hija vjeshtës,
ku dita i ngjan një lagjeje me shtëpi
të vjetra
dhe hëna mbi tjegulla bie natë e pagjumë.
Rrugës për në vjeshtë shfaqet një pyll mjegulle,
si qiell i trembur,
pa drurë,
me rrënjët kthyer përmbys,
me diellin zënë në pezhishkën e hijeve.
Takimi me gjethet mbërriti.
Kjo ringjallje me rrugë ere,
mbetur pa kthim.
2. Liqeni i gjetheve
Pluskojnë gjethet mes valëve
të erës.
Thellësia e tij, ky diell i pasdites,
ku dheu është muzg.
Bregu i tij i pafundmë kjo natë,
ku vjeshta s’prek tokë
të tillë kurrë.
Në liqenin e gjetheve ulen
shpendët e degëve, që çukisin
rrënjët e pemëve në fluturim… gjithkund.
Në breg era përplaset dallgë
dhe ndeshen mallshëm, tani mbetur hije,
nga njerëzit dikur.
3. Rrëmbime ere
Rrëmben det
Dallgët tërheq si mëngë të grisura
Të njeriut që fle lutje
Përkul pemën deri në dhembje stine
Vjeshta ndjen shije gjaku, jo rrëshirë
Në trungje
I heq ditën njeriut të drejtë
Nata, ky qiell zhveshur e fshikullon
Duke i vënë në ëndrra teh hëne skuqur
Tremb renë e avullt të plisit pas plugut
Era nuk mbin farë bujku
Rrëmben shpirt
Dhe rrëzohet gjethe në fund
4. Frikë
Njeriu nuk besoi se hëna do mbetej aty
e mbështeti fort në sqetull sa qiellin bëri
të mos marrë frymë
iu drejtua pyllit njeriu në frikë
hëna asnjëherë s’kishte zbritur qiell-dheu
era në pyll, kjo hije frike
si tehu i befasisë së kalorësit
e plagosi hënën aty ku nis qielli
kur mori të fshinte shpatën
era e frikës ndjeu se po ngrihej
verbëri mëngjesi…
5. Në ditë të tilla…
Në ditë vjeshte hijen e fsheh në hije,
jam kujtesë dielli e ditës,
ndjej erën pas shpine dhe buzëqesh
gjethe peme.
Në ditë të tilla jam vetmi.
Hija brenda meje.
E shkuara zbret aty frut i pjekur
nga malli,
nga pas kur shoh frutin e pjekur
të qiellit – muzgun,
shoh natën brenda meje që loton gjethe.
6. Idetë
E mbështolla me dallgë,
u plandos në breg largësi e vrarë,
e ngjita re.
Nuk zbriste më hije nga nata,
ia futa në xhep dikujt,
ia dhuroi shami hundësh një
njeriu me rrufë.
E shkruajta,
heshti gur,
i vura krahë,
kërkoi vdekjen nëpër erë,
e vesha erë,
mbathi gjethnitë e vjeshtës,
në pemë më shumë zhveshur
se vrarë,
ia fsheha hijes,
shihja ringjalljen që mbahej pas vdekjes,
çalë-çalë,
i dhashë zë,
nisi të flasë,
njeriu tjetër,
ide e mbështjellë.
7. Natë
Si pallto e trashë iu mbështoll nata ditës.
Dita la jashtë qafën e hënës
Dhe këpucët e dallgëve.
Kur u mbërthye në kopsën e fundit
Nga trupi i natës dolën yjet.
Të gjitha ringjalljet.
Tani nata pritet në pallto të vogla.
Të veshë të gjitha vdekjet dhe varfëritë
E zhveshura.
Mbi tokë flatrojnë xixëllonjat.
Nga jashtë tyre njerëzit dalin vetëm
qiellveshur.
8. Kohë deti
Deti shkrimon përmes valëve
mbi bregun, këtë letër të trashë
mesjetare.
Në rërë tundimi lumturohet
nga inkuizicioni i diellit.
Dita e mban plot dëshirë
qiellin mbi barkun e gruas.
Deti shkrimon me dallgë
mbi letër ere, ku thellësitë
e lirisë
lënë thjesht gjurmë këmbësh
freskie,
në bregun e gjyqeve mesjetare…
kohë shkrimesh deti.
9. Mbërrin era
E shpejtë plot gulshe frymarrjeje si njeriu,
që punon në arë.
Kohë s’ka të çlodhet këmbëkryq me trastën
heshtur si mullar.
E shpejtë, lajm vdekjeje për një njeri.
Shtanget në përcjellje.
Pas lutjeve qielli mbetet po aty.
Vrapon si njeriu, që pas e ndjek mëkati.
Ndalon.
Kthen kokën dhe pret ferrin pas tij.
Askush s’e ndjek.
Nën të, hija e ndërgjegjes tashmë e mplakur.
Kur mbërrin era.
Jam pema që kapem pas gjetheve,
që qëndisin erën kur gruaja lë shtratin…
10. Qëndisma e natës
Natën nuk e qëndis me kopsa ari
një grua e zhveshur,
ku burri kërkon të lumturojë
muzgun e trupit të tij,
këtë pemë me shpinë horizonti,
as ëndrra e fëmijës, pasi çdo përrallë,
fle kukull pranë saj,
nuk e qëndis as batica e hënës,
natën e qëndis shëmbëllimi saj
në det,
ku qielli nuk është asgjë më shumë
se reshtim dallgësh,
për të vdekur dhe ringjallur
njerëzisht në breg.
