Ujk apo ajo rri mbështetur n’parmak t’dritares
Dita lahet n’dritë. Ajo rri mbështetur n’parmak t’dritares së hapur. Po pi cigare. Ajo nuk e di që e vëzhgoj ose bën sikur nuk e di. Me gjasë, po bën të hidhëruarën. Hundëngriturën. Krenaren. Vetëflijuesen.
Ia shoh figurën e trupit, që ia dua përtej mase. Ia shoh dengun e flokëve, që i bijnë për shpine si ujëvarë. Ia shoh laprën e njërit vesh dhe më bëhet sikur ia depërton drita. (E dritëson drita, po, po.)
I shoh, madje, edhe një pjesë të mirë t’qafës, dhe befas filloj të ndihem sikur nuk jam unë. Diçka prej ujku ngjallet e lëvrit brenda meje. E ndij kërleshjen e trupit, kërleshjen e frymës, kërleshjen e shpirtit. Një dëshirë prej bishe më ndez. Një dëshirim tmerrues më bën të kem një etje torturuese për atë qafë. Është pikërisht ajo pjesë e qafës kah kalon arterja që i ushqen trurin, me gjak, me oksigjen.
Dua ta përthith pikërisht aty atë qafë. Dua t’përfutem n’gjakun e saj. Dua t’përfutem n’trurin e saj, n’trupin e saj. Dua t’përfutem shumë më shumë se kaq.
Nervoze, ajo vazhdon të tymosë. Vazhdojnë t’i shkëlqejnë vithet, flokët, shpina. Vazhdon t’i shkëlqejë e t’i përthehet drita mbi laprën e veshit. E bën aq dritësore drita…
Por…, veç pas pak, ajo nuk do jetë n’dritare. As nuk do tymosë. As nuk do mund ta bëjë nervozen, krenaren, mospërfillësen. Pas pak, ajo do provojë të hidhet nga dritarja, por kjo nuk do ndodhë, sepse…, pak para se të ndodhë, do ta përthithë këtej ky dëshirimi im.
Ajo…, ajo do mbarojë e tëra në barkun tim…
Zemër apo letra që s’do ta dërgoj kurrë
Ti gjithnjë ke menduar se je dashnorja ime dhe jo dashuria ime. E di, fajtor për këtë jam unë. Nuk të kam dhënë mundësi të kuptosh se cila nga të dyja je. Jam kujdesur fort, për këtë. E kam bërë me formulë të saktë.
Ditën që do vdes (unë do vdes para teje, sigurisht), ti do gëzohesh shumë. Nuk do qash, nuk do derdhësh lot. Atë ditë, ti do thuash vetmevete: “Shyqyr, Zot, shpëtova nga ky Mut!”.
Do thuash kështu vetëm ditën e vdekjes sime. Sepse, ditën e dytë, do fillosh t’ma ndjesh mungesën. Ditën e tretë do ma ndjesh mungesën edhe më shumë, edhe më fort. Do fillosh të dridhesh, do bëhesh tejet nervoze, bota përreth do të duket e shkretuar, do të mungojë ironia e deklarimeve të mia, do të mungojnë “lojërat” e mia. Barkut tënd do fillojë t’i mungojnë ledhatimet e duarve të mia, buzëve do t’u mungojnë puthjet e mia. Do fillojë të të mungojë fryma ime n’vesh. Do t’i ndjesh, do t’i përjetosh gjithë këto mungesa dhe do biesh përmbys, përmbys, do qash, do qash, edhe do thuash, më në fund: “Nuk jetohet pa atë Mut! Nuk jetohet pa atë Mut!”.
Kur të ndodhë gjithë kjo, shpirti im do kthehet ku je ti dhe do të sjellë litarin që të mund të varesh…, me dorën tënde.
(Kjo do ndodhë jo për hakmarrje se më merr për Mut, por nga dëshira për të të sjellë sa më parë pranë meje…, ZEMËR!)
Problem
Kam një problem të madh. Me veten. Në të vërtetë, jo me veten, por me shikimin. Mbase nuk është problem, ky problem. Ky problem mbase është një përparësi, një gjë e dobishme, por disi ma ka prishur rehatinë e ma ka kajtë nënën.
Ka disa muaj që shoh përtej e më përtej. Fillimisht, nisa të shihja ç’ndodhte në shtëpinë time, edhe kur nuk isha aty. Shihja çdo lëvizje të gruas sime në kuzhinë dhe në kthinat e tjera. Kjo fillimisht, por, më pas, fillova t’i shihja edhe mendimet, dhembjet, ankthet, etj, etj. Më pas edhe të anëtarëve të tjerë të familjes.
Por, ky problem nuk ndaloi aty. Vazhdoi të zhvillohej: fillova të shihja njerëzit e mi, t’ua lexoja mendimet edhe kur nuk ishin në shtëpi, fjala bie, kur kishin dalë në qytet a diku tjetër, madje edhe në vende më të largëta apo jashtë shtetit.
Ky problem u bë edhe më i madh kur nisa të shihja edhe përtej njerëzve të mi. Me të njohurit. (Shyqyr Zotit, këtë problem nuk e kam me të panjohurit.)
Vazhdoj ta kem këtë problem dhe nuk di si do t’i vejë halli jetës sime, që për shkak të tij më është bërë e dhirë, e dhirë, e dhirë…
Ja, pikërisht tani, ditë e mërkurë, ora dhjetë e paradites, unë që nga shtëpia ime arrij të shoh një ministër (që e njoh), që provon të bëjë seks me sekretaren në një kënd të zyrës së tij në kryeqytet dhe… nuk i ec…
(Tmerr është ky problem, ndaj uroj e lutem të shërohem sa më parë.)
Pëllumba dimri apo…
Më këmbë po ec. E kam nda mendjen të ulem diku, të pi një kafe. Është e ftohtë dita. Ky dimër vërtet erdhi si me mëdyshje, por tashmë po duket se e ka ndarë mendjen: do jetë vërtet dimër.
Në qendër të qytezës, një burrë plak (mbase, njeri i mirë) ushqen një tufë pëllumbash. E shoh si rri mes tyre, si një mbret i vërtetë. U hedh grurë. Ky burrë është me fat, sepse i ka prerë mendja të bëjë një gjë kaq të bukur, kaq fisnike. Ky burrë është me fat, por nuk janë me fat pëllumbat, sepse fati nuk është në dorën e tyre, por në dorën e këtij burri.
Nejse…, uroj të jetë gjallë ky burrë edhe nesër, edhe pasnesër, edhe… Uroj kështu dhe vazhdoj tutje. Ora është rreth dymbëdhjetë e tridhjetë minuta. Tashmë jam në trotuarin përballë xhamisë, prej nga, turrë-turrë, dalin burra të shumtë, që sapo kanë falur namazin e drekës. I shoh dhe pyes veten: “A janë këta burra më të mirë se unë?”.
Nuk e di përgjigjen, por uroj të jenë. Dua të jenë. Shpresoj të jenë. Shpresoj ta kenë bërë faljen e namazit për të qenë sa më të vërtetë, sa më afër Krijuesit, dhe jo që Ai t’ua falë mëkatet e bëra.
Mendja ime, që sheh gjithnjë shtrembër, më shtron një pyetje tjetër: “Kush mund të jetë më i mirë, këta që dalin nga xhamia, apo ai burri plak, që, n’pikë dimri, mërdhih dhe ushqen pëllumbat?”.
(Bëj sikur s’e di përgjigjen dhe vazhdoj tutje.)
Banketi, veshët dhe shpina e bukur e gjermanes
Jam në banket. Në një dasmë. Vlon hareja.
Mbase mund të jem më i moshuari në këtë gëzim. Thuajse të gjithë kërcejnë, gëzohen, unë rri ulur.
I shijoj nga pak ushqimet, pijet. Shijojnë edhe sytë e mi gjithë këtë masë bukurie që lëviz, kërcen. Gra të bukura ka këtu. Gra e vajza, përzier. Gra e vajza që kërcejnë, përdridhen.
Po i quaj gra të gjitha. Gra që përdridhen, thehen. Rregulluar trupin, flokët, zbukuruar fytyrën; secila sipas shijes së vet.
Veç të tjerash, shoh edhe kaq shumë veshë të bukur këtu, por edhe një shpinë të bukur, të zbuluar disi, që më duket se po ma ndal frymën. Është shpina e bukur e një gjermaneje, një mysafireje të largët, ardhur enkas për këtë dasmë.
Zot, nuk paskam vdekur, jo. Qenkam akoma i gjallë. Aq i gjallë, sa më duket se do kisha mundur t’ua haja veshët krejt këtyre gëzimtareve. Gjithë këtyre gëzimtareve do t’ua kisha ngrënë veshët, ndërsa asaj gjermanes edhe veshët, edhe shpinën…
(Pa vdekur, nuk vdiska burri, jo!)
