Zgjodha stolin me ornamente pas shpinës së statujës së lartë dhe u ula. Nuk e vrava mendjen të mësoja cila mbretëreshë ishte. Më interesonin të gjallët atë çast! I mbërthyer nga dëshira për të gjetur portretin e radhës, u përqendrova te kalimtarët, që për dreq, atë ditë, dukej se nxitonin më shumë se zakonisht.
I shëtita gjatë sytë, kur diçka më tërhoqi tek një çift zënë përdore. Duhet të kishin goxha diferencë në moshë, ndoshta më tepër se njëzet vjet, por harmonizoheshin jo vetëm në ecje, si koordinimi i një preludi, por edhe në shtrëngimin e duarve. Ajo mënyrë kapjeje m’u duk se i mbronte nga heshtja.
Zotëria flokëbardhë i shëmbëllente një aktori filmash bardhezi; syzet e errëta në kontrast me mjekrën dhe mustaqet e holla e të kuruara, këmisha vishnje nën xhaketën bezhë, me dy butona zbërthyer, dhe këpucët me pak takë, i jepnin një lloj elegance dhe sharmi, gjë që burri e kërkonte me ngulm për t’u ‘përballur’ me bukurinë që kishte në krah.
Zonja, veshur e tëra në të zeza, veç këpucët dhe çantën i kish kombinuar me ngjyrën e këmishës së tij. Pantallonat e gjera, të shtrënguara fort në bel, dhe pardesyja, që krijonte një hapje të lehtë nga pas, sipas ritmit të ecjes, e tregonin tepër elegante.
Shtrënguar pas njëri-tjetrit, me gishtat e ndërthurur, sikur sapo kishin dalë nga avulli i shtratit, megjithatë, një sy i vëmendshëm, e dallonte renë e trishtimit që i pat mbështjellë si mjegulla e mëngjesit. Po, po, pikërisht ai trishtim i mbante mbërthyer atë mëngjes.
Ndaluan bri statujës, tri hapa larg meje. Humbën në krahët e njëri-tjetrit e më pas e mbyllën me një puthje të gjatë, e fundit nga ato të një nate më parë. Qafat, si të dy mjellmave në përqafim, kërkonin të rrëmbenin ende diçka prej atyre momenteve. Trupi nuk përcjell të njëjtën aromë si në ndarje dhe në takim. Ai, me nxitim, i lidhi një shall me zemra të kuqe, duke i pëshpëritur diçka nëpër buzë. Në të njëjtën kohë hoqën syzet e diellit, si të fiksonin të vërtetën e atyre çasteve. Në vështrimin e tij lexova frikë.
Ajo të tërhiqte si me magnet në çdo lëvizje të trupit, buzëqeshjes së vakët, vështrimit dhe hapave të trembur, që nisën t’i largoheshin pak e pak burrit. Ai nuk lëvizi. U përhumb në ecjen e saj… largimin…
Edhe unë. Pashë se si i godisnin trishtueshëm supet dhe shpinën e shtatit të gjatë, floknaja ngjyrë zjarri. Ashtu t’i kish vërtet, apo kishin marrë nuancën e flakëve që po e digjnin përbrenda? Kam dëgjuar se flokët janë “tradhtarët” e parë të një dashurie… edhe të një ndarjeje.
Nisa t’i numëroja hapat: një, dy, tre… Befas ndaloi, u kthye nga burri, që tashmë nuk kish
asnjë ndryshim nga mbretëresha e ngurosur sipër kokës së tij, dhe… m’u bë se fluturoi e ndali veç pas një të rrahure qepallash në kraharorin e tij. Dy gjysmat u shkrinë në një, ndarë vetëm nga shalli me zemra të kuqe.
Përse duhet të ndahen dy njerëz kur kjo gjë u dhemb, ua merr frymën, që duhen e vibrojnë në të njëjtat valë ndjeshmërie? Përse po largohej ajo? Po ai, pse nuk e ndiqte?
Ndarjet kanë gjithmonë dhimbjet e tyre, por kjo më dukej ndryshe, pa kthim, edhe pse kishte aq shumë pasion!
Nuk kisha parë ndonjëherë ndarje të tillë nga aq pranë, përveç prej syve të të tjerëve, shkrimtarëve, regjisorëve… As të miat nuk më kujtoheshin, por ato çaste ndjeva se më kishin ardhur më natyrshëm. Ekzistojnë ndarjet e natyrshme? Të paktën, për njërën nga palët është patjetër më e dhimbshme, ndërsa çifti përballë meje po ndante të njëjtin trishtim, dhimbje…
Thuhet se njeriu përjeton tri vdekje: emigrimin, vdekjen dhe… për dreq, nuk m’u kujtua tjetra.
E hoqa mendjen nga përsiatjet e mia kur ata u shkëputën sërish. Atë çast e lexova prapë frikën në sytë e burrit, por këtë herë kuptova se nuk i frikësohej vetëm vetes. Ishte një frikë e njohur, që e bënte sa egoist, aq edhe inferior. Ndoshta i dukej se çdo burrë që e shihte flokëzjarrtën e tij, i merrte diçka që i përkiste, ndërsa pamjaftueshmëria e vetes për t’iu dhënë i plotë, siç do donte, e shembte! Më erdhi i çuditshëm ky konstatim, kur krejt qenia e asaj gruaje shkrihej në përqafimin e tij, i lutej të mos e linte të largohej, por ta mbante përgjithmonë shtrënguar në kraharorin e njomur prej lotëve të saj!
U ndanë. Ajo nuk e ktheu më kokën! U ngrita edhe unë, duke e lënë pas statujën gri të burrit. Instinktivisht, si i goditur, nisa të ecja pas hapave të saj. Çfarë më kish goditur?!
Ajo u ul në tarracën e një lokali. Edhe unë. Bri saj. Dëgjova që porositi diçka me limon. Edhe unë. Doja të provoja edhe shije të tjera të saj, përveç asaj të ndarjes, për të cilën po ndihesha keq. Ç’po më ndodhte?!
Fshiu syzet, sytë e përlotur dhe mbuloi fytyrën me duar për të fshehur ngashërimin. Pastaj nxori një bllok jeshil, shkroi ca rreshta dhe e mbylli, si të donte ta ruante nga lagështia e lotëve. Kur u kthye majtas që të merrte çantën e varur në shpinoren e karriges, na u ndeshën vështrimet. Nuk di ku e gjeta guximin:
“Përse?!”, e pyeta.
Prita të merrja si përgjigje ca fjalë të ashpra, ofenduese, apo edhe vetëm një shpërfillje, që gjithkujt mund t’ia diktojë futja e hundëve të një të panjohuri në punët tona. Aq më tepër që ajo ndihej e lënduar, e dobët…
“Nuk e di!”, më erdhi përgjigja që më çuditi, pavarësisht se ajo më shumë po fliste me vete se me mua. Janë ato momentet kur shpirti do të rrëfehet patjetër për t’u lehtësuar nga shkëmbi që po i merr frymën. Duke e parë ashtu zemërplagosur, mendova se, ato çaste, ajo, edhe nëse do ishte përballë një kishe, xhamie a çfarëdo tempulli, të gjitha lutjet do t’i dërgonte për atë që la pas dhe jo për veten.
“E kam të vështirë ta përkthej në ndonjë gjuhë të botës! Nuk e kuptova kur rashë në dashuri! Ai bëri gjithçka për këtë. As po e prisja, as po e kërkoja. Por nuk e kuptoj: përse njeriu këmbëngul në dashuri kur e di që ai vetë do ta braktisë, do ta vrasë një ditë?!”.
Më vështroi shkurt, sa një frymënxjerrje, dhe afroi gotën në buzët ende të njomura nga puthja e ndarjes, por nuk piu.
“Pra, është e vërtetë që të duash sot është si të mbijetosh?!”.
E ktheu gotën e limonit të shtrydhur pa pritur përgjigje. Isha aty thjesht ta dëgjoja dhe t’i krijoja mundësinë, në një farë mënyre, të zbrazte shpirtin nga plaga ende e freskët. Pas një hezitimi të vogël, dëgjova zërin e saj të mekur, që u drodh ndjekur nga një buzëqeshje e trishtë:
“Të të jap një këshillë? Mos bjer në dashuri! Duaj, por mos dashuro!”.
Tha këto dhe u ngrit. Lidhi flokët e zjarrtë me shallin e zemrave të vogla, mori çantën dhe u nis me hapa të mëdhenj e të shpejtë, si të donte t’i ikte jo vetëm trishtimit të ndarjes, por edhe qytetit.
E unë? Sapo kisha gabuar duke mos e dëgjuar këshillën e saj! Ishte një rrufe e bukur dhe e dhimbshme, e ëmbël dhe e trishtë. Ndjeva zemrën të më rrihte në tëmtha e një vagë e nxehtë të më përshkonte të tërin. Ajo po largohej dhe unë nuk mundja as ta pyesja se si mund të ruhesha nga dashuria e saj.
“Në dashuri, lëndimi rëndon më shumë se ajo që fiton”, m’u kujtuan fjalët e një miku.
“Një burrë nuk duhet t’i trembet dashurisë, as ta lëndojë atë!”, shtova me vete e pikërisht atë çast m’u kujtua vdekja e tretë: ndarja! Por atyre nuk u shkonte!
“Data tre maj”, shënova në bllok dhe nisa të skicoja floknajën e saj të zjarrtë, lidhur me shallin e zemrave.
Frika e burrit
Autori
Më tepër në Autorë shqiptarëmë tepër në Autorë shqiptarë »