Si mund të fshihet pikëllimi? Nga ta fshehësh më parë? Kujtohesh që të qeshësh dhe ai nuk të shqitet nga vështrimi, nga cepat e buzëve, nga supet.
Kur u njohën, iu përgjigj menjëherë, pa naze e mendime të tepërta. Përherë e mbajtur dhe e qeshur, përherë me kokën lart. Ishte për t’u admiruar mënyra sesi e fshihte plagën. Aty ku ndonjë tjetër do kishte ngritur duart lart, ajo jetonte pa të keq e madje nuk e humbiste buzëqeshjen. Kurse ai nuk ndiente dashuri, shkrirje shpirtërore.
Ajo ndoshta e kishte kuptuar, sepse, kur ndodhej në atë gjendje të plogësht, i buzëqeshte për ta ngushëlluar, pa arsye, sikur i thoshte: “E çfarë, pastaj?” Kjo lloj shpërfilljeje e karakterizonte gjer dhe në rastet kur kishte të bënte me mbrapshtinë, me sjelljen e keqe të tjetrit. Ai u ngut t’i thoshte ç’kishte për t’i thënë dhe ajo, pa kurrfarë qesëndie, habitej me tonin e rëndësishëm që u jepte fjalëve. Zëri, vështrimi, lëvizjet, çdo gjë e saj erëmonte çiltërsi të ftohtë.
Më kot kishte pritur në herën e parë, që bënë dashuri, çiftëzimin e furishëm, ëmbëlsinë e tjetërllojtë. Ishte ai që i printe në një rrjedhë të zakontë dhe ajo sikur donte të mbaronin sa më shpejt. Por pastaj u shndërrua në një foshnjë ankestare që, më në fund, pas grindjes, i lutej së ëmës ta merrte në krahë. Asnjë çast nuk rrinte e qetë. Ngatërrohej pas trupit të tij, luante me gjymtyrët e tij, por nuk pasoi prej saj asnjë ledhatim i veçantë, nga ata që shprehnin dashurinë e ndërsjelltë. E vetmja shenjë dobësie që jepte, ishte kur ai ia shtypte ballin me ballin e tij, me një mënyrë ngulmuese, sikur diç donte t’i përcillte prej një jete tjetër.
Kur shkoi për së dyti në shtëpinë e saj, e befasuan disa klithma të mekura nga dhoma në fund të korridorit. Ajo u ngrit në majë të gishtave, e qetësoi dhe u drejtua për nga dhoma. Ai e dëgjonte, teksa fliste me fjalë të dhembshura. U kthye e qeshur, sikur nuk kishte ndodhur asgjë. “Ç’është?”, i thotë ai. “Nuk ta kam thënë. Kam një vajzë, vajzën time. Ke dëshirë ta shohësh? Eja!” Dhe, papritur shenjë miratimi, e tërhoqi nga dora. Atij i rrahu zemra fort. Ajo që pa ishte një krijesë e bardhë, me duart e këmbët hollake dhe të shtrembra, porse gjoksin të arrirë. Në të vërtetë, ajo çka e trmerroi ishte se mbi atë fytyrë të përçudnuar vizatohej prajshëm një mundësi buzëqeshjeje.
Vajza e hetoi e shqetësuar, me vështrimin e gozhduar drejtpërdrejt në sytë e tij. Atij i erdhi të ikte me ngut, por atë çast u ndërgjegjësua për forcën e asaj gruaje. Ishte hera e parë që shihte një dhembshuri aq hijerëndë e frytdhënëse. Në sjelljen e saj kishte adhurim, krenari, llastim. Kushedi me ç’sy e vështronte të bijën gruaja e shkretë. Çdo lëvizje e çdo fjalë e saj ishte si ledhatim bujar në shpirtin e asaj qenieje, për t’i dëbuar së andejmi frikën e shqetësimin. Pak nga pak, kjo sjellje e bëri vajzën të çelej. Lëkura e thatë u nder edhe më, duke ia nxjerrë në pah të gjithë dhëmbët. Atij iu kënaq shpirti, a thua se e kurorëzoi atë fytyrë ndonjë forcë e fshehtë.
Fjeti dhe ata u kthyen në dhomën tjetër.
“Derisa u bë tre vjeçe, nuk e pushoi të qarët e lindjes. Ajo nuk ishte e qarë. Ishte vajtim nëne që ka humbur djalin e vetëm. Tre vjet veçse qante. Natë e ditë, me shi e diell. Sikur na dërgonte ndonjë kumt: në doni të mos qaj, mbyllmëni gojë e hundë dhe do pushoj njëherë e përgjithmonë. Im shoq nuk duroi dot më. Iku pas vitit të parë. Nuk i mbaj mëri. Lëre që, pothuajse, e kam harruar. I priftë e mbara!.. E pushoi të qarën, por atëherë fytyra iu ngurtësua në një maskë armiqësore. E vetmja ndjenjë njerëzore që shquaja në sytë e saj ishte armiqësia, armiqësia, armiqësia. Nuk e dhashë veten. Nuk kishte duar ajo, kisha unë; unë edhe këmbë, unë edhe zë. Nuk kishte ajo dashuri, kisha unë të katërfishtë.
Një ditë të bekuar, kur po ecte për pesë, në të hyrë të verës më dërgoi një buzëqeshje. Ishte buzëqeshje e vërtetë, më njohu. U çmenda nga gëzimi. Nuk e di nëse mund të më kuptosh, besoj se nuk më kupton dot. Ajo buzëqeshje u bë qëllimi i jetës sime. Më ushqente dhe e ushqeja. Ç’nuk shpika. Gjer dhe harenë e prehjen shpika, se, kur nuk e kisha mendjen, qeshte më kollaj. Sapo e shihja të buzëqeshte, qaja nga gëzimi dhe, sa më shumë qaja unë, aq më tepër buzëqeshte ajo. Fituam, Eri, fituam, i thoja.”
Iku i rrënuar.
Vendosi të mos shkonte më, por ditëve në vazhdim nuk e hiqte dot nga mendja. Një mbrëmje shkoi pa ftesë. “Të prisja”, i thotë ajo. “Kam disa vite që pres. Kur u njohëm, e ndjeva në çast që ishte ti. Ngaqë ishe i pikëlluar? Ngaqë ishe i kapitur? Ngaqë ishe moskokëçarës? Nuk e di ngase, por ishe ti megjithatë.”
Shkuan në dhomën e vajzës. Ajo ia mori dorën dhe ia vendosi mbi ballin e madh e të bardhë të së bijës. “Bëje për mua”, i tha. Balli i digjte; prekjen e tij e ndjeu menjëherë, u rrëqeth. Pastaj nëna ia zhvendosi dorën te gryka. Flakë gjithandej. Ishte e çuditshme se ç’zjarr digjej poshtë atij mermeri të padiell. Damari i grykës nuk i rrihte, kërcente çrregullt, me një ritëm demoniak. A thua se gjithë lëvizja, që i ishte cunguar atij trupi, i ishte dhuruar damarit.
Buzëqeshja i humbi. Ua nguli sytë syve të tij gjithë panik, kërshëri, shpresë. Ia ngjyrosi një llastim i çuditshëm, çka e bëri tjetrin të zmbrapsej, sepse ata sy i përcillnin vrullin e verbër të organit të saj, duke shpërnjohur gjithë normat e sjelljes, gjithë vjegat. Porsi një bushtër brenda së cilës zgjohet papritur instikti erotik dhe një burrë epshor e kthen përmbys dhe ia fërkon organin me këpucë.
Mos burrin e zgjoi përkulja sipër saj? Mos nga damari kaluan në trupin e tij melodi të tjetërsojta? Duart i shkuan rrëmbimthi te gjinjtë. Ia fërkoi thimthat, që i ishin bërë gur. Iu duk sikur edhe ato i ledhatonin gishtat. Befas, me një vrull të papërmbajtshëm, ia hapi këmbët bigë. Atëherë nëna e tërhoqi dhunshëm dhe ra mbi të bijën, për ta mbrojtur.
“Ishte ëndërr, ëndërr. Ëndërr ishte.” Vajza e shtynte dhe nëpër trupin e nënës kërkonte gjithë ankth trupin e burrit. Ai doli në korridor. “Ëndërr, ëndërr. Ëndërr”, dëgjonte zërin e saj të butë. Pas pak e ndjeu përbri. Ajo i prin deri te porta e jashtme. “Të vaftë mbarë!”, i thotë.
Bënë marrëveshje të heshtur që mos të shkonte më.
Përktheu Romeo Çollaku
Be First to Comment