Të gjithë e dimë se ngjarjet më tronditëse që kemi kaluar gjatë jetës bashkëshortore, janë ato që do të tregohen mes nesh, por, ama, vështirë se mund të kenë fatin të shkruhen. Ka njerëz që e lypin vetë dajakun, por me mua ndodhi ndryshe… Më mirë po jua lë juve në dorë të më jepni të drejtë. Më shikoni një herë në ç’gjendje jam katandisur. Për pak sa s’vdiqa, as vetë s’e di se si mbeta gjallë. Të gjithëve u vjen keq për këtë, por që pas asaj ndodhie nuk ka pjesë të trupit që mos të më dhembë. Në spital s’mund të më bënin tjetër veç mjekimit. Nuk më ka shtypur makina, jo… As në luftë nuk kam qenë. Që të mos jua lodh kokën, më mirë po jua tregoj:
Atë ditë u ktheva nga puna në shtëpi më shpejt se herët e tjera. Hapa kot së koti një libër dhe nisa të lexoja pa qejf, derisa m’u hap goja nja njëzet herë. Pashë orën dhe u shtriva në shtratin e vjetër, mbuluar me atllas të kuq, ku, sipas gojëdhënës familjare, kishte pushuar pas buke një patriot i madh. Dremita për disa minuta, kur befas në dhomë hyri gruaja tërë potere. Ajo mbante në dorë një letër dhe më vështronte vëngër. U çova i trembur me të shpejtë dhe bëra t’ia marr nga duart, por ajo u mënjanua.
– Pa dale një herë, – i thashë, – të shohim, kush e dërgon?
– Nuk e di, por dua ta lexoj vetë…
Vështroja letrën në duart e saj. Mbi të, një shkrim i shpejtë, që i ngjante ca shkarravinave. U përpoqa ta merrja me mend kush e dërgonte, por nuk ia arrita. Megjithatë, më kapi një farë dyshimi se mund ta kish shkruar një femër. Pikërisht për këtë, gruaja që ngulte këmbë, pa humbur kohë, nisi të lexonte:
“I dashur miku im!
U mendova gjatë para se të ta nisja këtë letër. Siç edhe biseduam në një nga takimet tona, sot më erdhi dita të largohem nëpërmjet lotarisë për në Amerikë. Mos më pyet përse po iki kaq papritur… Sytë i kam të ënjtur nga lotët dhe me vështirësi po i dalloj shkronjat që po shkruaj. Ndoshta do dëgjosh gjithfarë fjalësh për mua, miken tënde të pafat… njerëzit do më gjykojnë patjetër e nuk kanë faj. Në fakt, është vërtet e turpshme dhe e dhimbshme kjo që po bëj, por nuk kam rrugë tjetër. Më vjen keq nëse ky vendim do të ta ndikojë edhe ty jetën, por shpresoj shumë që familja jote ta pranojë dhe të na kuptojë ty dhe mua… Tani, nëpërmjet kësaj letre, po ndahem edhe nga ti dhe po të lë në dorë fatin tim. Duke i besuar mirësisë dhe fjalës tënde, po të lë një pjesë të shpirtit dhe të jetës sime, atë që e kam më të shtrenjtën në këtë botë. E kujt tjetër mund t’ia lija? Ti vetë më the se ishe i gatshëm ta merrje kujdestarinë e tij në qoftë se unë do të largohesha për në kontinentin tjetër. Askujt tjetër nuk do të mund t’ia lija në dorëzim vogëlushin tim në një çast kaq të trishtuar. Sillu mirë me të dhe bëhu njeriu i tij më i dashur. Për mua është jashtëzakonisht e rëndë të ndahem prej të voglit tim të gjorë, por kështu si erdhën rrethanat… Ai tashmë na përket të dyve. Desha ta merrja me vete, por është e pamundur. Nuk do të mund ta duronte lodhjen e kësaj rruge kaq të gjatë, se është tepër i brishtë dhe nazemadh. Pastaj ku i dihet si do t’më vejë filli e ku do të më përplasë fati. I kam menduar të gjitha. Djaloshi që do të sjellë letrën, do të dorëzojë me duart e veta edhe vogëlushin tonë dhe sendet e tij më të domosdoshme. Të lutem, jepi nga ana ime puthjen e fundit. Koka po më digjet si furrë, sytë po më erren, i shtrenjti, miku im. Pas pak avioni do të niset. Edhe një herë, lamtumirë!
E juaja, Zenepja”.
– Po pse, more ndyrësirë dhe i pacipë, rrangallë e vjetër, kopilët e tu do mbaj me bukë unë?! – filloi të më bërtiste gruaja me zë të lartë, duke më derdhur tërë fjalorin e sharjeve.
Unë mbeta si i zënë në faj. Thuajse po vdisja nga marazi.
– Po dale një herë të të sqaroj, – këmbëngulja me zë të butë.
– Jo, jo, nuk ka asnjë sqarim! Nesër do shkojmë në gjyq të ndahemi. Unë nuk mund të rri më në këtë shtëpi. Fakte kam dhe letra flet vetë…
Ajo vazhdoi të shante. Zëri i ngjante një angullime të vërtetë. Nuk ishin vetëm sharjet ato që s’duroheshin, por edhe ajo angullimë e zgjatur, që edhe të vdekurit i detyronte të ngriheshin nga varri. U tërbova nga inati. Nuk durova më dhe iu ktheva:
– Mjaft! Për fjalë të nderit, ti më njeh mirë… – sakaq gjaku më hipi në kokë. – Si guxon ti, moj grua e poshtër, të më thuash fjalë të tilla? E kujt, një burri qelibar si unë! Mendon se më zure në faj dhe s’kam si të mbrohem?!
Dhe ia këputa nja dy pëllëmbë të mira faqeve të mbushura. Veç kur m’u kthye edhe ajo. Më qëlloi me çfarë t’i zinte dora, duke ulërirë si e tërbuar, sikur ishte duke u mbytur dhe kërkonte ndihmë. Ndërkohë që mbrohesha, mbylla veshët dhe bëra të dilja nga dera që të shpëtoja. Kur ç’të shihja? Tërë komshinjtë kishin dalë dhe rrinin pas dere e bënin sehir. Në krye të tyre qëndronte letërprurësi, një djalosh i veshur me të zeza, sytë e të cilit ishin skuqur nga të qarët. Në krahë mbante një qenush të racës ‘’Çiuaua’’. Zgurdullova sytë sa e pashë dhe menjëherë m’u kujtua premtimi që i pata dhënë zonjës Zenepe, që kur të largohej për në Amerikë, për qenin do të kujdesesha unë.
