Nagip MAHFUZ: Dhoma numër dymbëdhjetë

Menaxheri i hotelit kujton, si një foto që asnjëherë nuk harrohet, se si një ditëzaj një grua erdhi dhe rezervoi një dhomë veç për njëzetë e katër orë. Ora ishte ekzaktësisht dhjetë e paradites. Pamja kaq zalizëse e pranisë së seksit opozitar që i afrohej, krejtësisht e pashoqëruar, e bënë menaxherin t’ia mballosë sytë ngulazi, i intriguar. Njëtrajtësisht, ajo dukej një grua e shkëlqyer, mbresëlënëse, me shtatin e shtalbtë, finesën e tipareve dhe mprehtësinë e shikimit. U ndal te sporteli, duke qëndruar trupdrejtë nën mantelin e kuq dhe kapelën e bardhë. Nuk kishte asnjë dokument identifikimi, nuk punonte gjëkundi dhe as që ishte e martuar. Për më tepër, dukej si e ndarë nga burri apo e ve. Quhej Bahiga al-Dahabi dhe vinte nga Mansura e Deltës. Menaxheri regjistroi krejt informacionin e nevojshëm dhe e drejtoi për nga punonjësi i sportelit. Sportelisti, në krye të saj, duke mbajtur valixhen, më e rënda që kishte mbajtur ndonjëherë gjatë gjithë karrierës së tij, e orientoi gruan drejt dhomës numër dymbëdhjetë, në hotelin e tyre të vogël. U kthye pas një gjysmë ore, i habitur në fytyrë. Kur menaxheri e pyeti se çfarë ndodhi, ai vegoi hazër-xhevap:
– Ajo është një femër shumë e çuditshme.
– Shpjegohu, çfarë nënkupton me këtë? – u sëkëlldis menaxheri.
Sportelisti i rrëfeu se si ajo i kishte kërkuar të zbulonte shtratin nga mbulesa, batanijet dhe çarçafët, duke i hedhur në cep të dhomës. Për sa i përket krevatit, i kishte kërkuar ta lëviznin së bashku jashtë dhomës, me justifikimin se kishte fiksim se mos nga hapësira e krijuar poshtë vendit të fjetjes fshihej ndokush. Ai i kishte thënë se frika e saj ishte e ekzagjeruar, sepse asnjëherë nuk kishin ndodhur incidente të tilla që nga koha kur hoteli ishte bërë “Bismilah”. Por ajo këmbëngulte, kështu që i ishte bindur vullnetit të saj.
– Duhet të kishe ardhur urgjentisht tek unë, zullap, – tha menaxheri.
Sportelisti kërkoi falje, duke thënë se megjithëse kërkesa e saj ishte e çuditshme, ai nuk kishte shmangur asnjë nga detyrat që hoteli kishte si detyrim të përmbushë. Më tej e përmbylli historinë me fjalët se si ajo e kishte urdhëruar të hapte të gjitha kanatat e dollapit, duke i lënë njashtu. Zëri i saj tregonte se kishte frikë nga dikush që mund të fshihej ose nën krevat, ose në dollap. Kështu që i plotësoi të gjitha urdhrat, i buzëqeshi, ashtu si ai di të buzagaz gjithmonë, dhe u largua.
– Pjesa më e çuditshme është se ajo dukej grua azgane dhe trime, – cilësoi menaxheri dhe pas pak e pyeti punonjësin e vet: – A të dha ndonjë bakshish?
– Një peçe të plotë, – u mburr tjetri.
– Natyrisht, ajo nuk është femër e rëndomtë, ndaj nuk besoj se do të kemi ndonjë turbullirë, – plotësoi menaxheri.
– Më shpuri rruga përballë derës së saj të mbyllur, kur po shkoja për në lavanteri, dhe dëgjova një zë të lartë të hasdisur brenda në dhomë, – tha sportelisti.
– Ishte e vetme?
– Gjithmonë, zëri i saj i dalldisur dëgjohej i vetëm.
– Gjithë dynjaja bëjnë kështu, – tha menaxheri. – Zaten, vetëm pse ti flet me vete nuk do të thotë se je i lajthitur.
Sportelisti tundi kryet pa thënë kurrgjë. Tjetri e pyeti:
– A je në gjendje të rikujtosh gjësend çka thoshte?
– Jo, përveç shprehjes “Nuk është e rëndësishme”.
Menaxheri dha të kuptohej për mbylljen e muhabetit. Një grimë më vonë, pasi shënjoi diçka në regjistër, shtoi në drejtim të tjetrit:
– Duhet të jesh vigjilent, kjo është detyra jonë, për çdo rast.
Gumëzhinë bubullima dhe menaxheri e treti vështrimin në qiellin përtej dritares, ku gjeti mbulesa të dendura resh. Moti kishte qenë i ftohtë, me reshje të kohëpaskohshme. Ekzaktësisht në orën një të drekës, gruaja telefonoi prej dhomës numër dymbëdhjetë:
– A mundet të porosis diçka për të ngrënë? – pyeti ajo.
– Ne nuk kemi ushqim në hotel, por është një restorant matanë xhadesë, çfarë dëshironi zonjë?
– Perime të pjekura me mish pule, plus pilaf me tasqebap, rreth një kile shishqebap të pjekur, një tas me sallatë orientale, mish qengji të mbështjellë me pite të ngrohta, ëmbëlsira dhe portokall.
Megjithëse menaxheri i porositi të gjitha gjellët që ajo urdhëroi, gati sa nuk luajti nga fiqiri prej sasisë së ushqimeve. Vetëm mishi i pjekur mjaftonte për gjashtë persona.”Kjo qenka e fiksuar jo vetëm me frikën, por edhe me llupësinë”, i tha vetes. “Sidoqoftë, do dali gjatë pasdites e do t’i hedh një sy dhomës.”.
Ushqimi mbërriti. Një orë më vonë i zoti i restorantit erdhi të merrte paratë. Menaxheri nuk i rezistoi tundimit t’u hidhte një sy pjatave. Të gjitha ishin të bëra xixë, përveç disa kockave të kruara mirë dhe pak salcë të mbetur. I shkau truri nga e gjithë ajo skenë, gjithçka tjetër e saj, përveç mënyrës se si ajo vështronte dhe vepronte, e shtynë në ngasje. Nuk mund të thoshte se s’ishte e bukur, përkundrazi, ajo mbartte një forcë tërheqëse jo të zakontë.
Kishte diçka të frikshme në raport me të, së bashku me gjërat kurioze, madje nënshtruese, që të ngujonin. Mbi të gjitha e kishte parë vetëm një herë, momentin e parë, atë ditë kur ajo i kishte lënë ndjesinë familjare, që vinte së bashku me fytyrën, që mbartte prushin vetjak të kujtimeve të vjetra. Drejt tij po vinin një burrë dhe një grua.
– A qëndron këtu zonja Bahiga al-Dahabi? – pyeti burri.
Menaxheri pohoi dhe telefonoi të pyeste nëse zonja dëshironte që vizitorët të ngjiteshin lart në dhomë. Dukshëm, njerëzit ishin nga sërë e lartë, të kamur nga pikëpamja materiale. Era uturinte fuqishëm përjashta, duke i bërë shandanët të kërcenin në sallën e pritjes. Menjëherë, papritur, tetë persona të tjerë ia behën, katër gra dhe katër burra, duke përsëritur të njëjtën pyetje: “A qëndron këtu zonja Bahiga al-Dahabi?”. Përsëri menaxheri telefonoi për lejimin e vizitorëve të rinj. Grupi, me pamje krenare, që ishin të së njëjtës sërë me çiftin e mëparshëm, u ngjitën drejt dhomës numër dymbëdhjetë. Tash bëheshin dhjetë vizitorë. Ndoshta farefis prej së njëjtës familje ose thjesht miq, apo gjindja dhe kushërinj të përzier. E çfarëdo të ishte arsyeja, nuk kishte asnjë dyshim që Bahiga nuk ishte një zonjë e rëndomtë. “Si përzgjodhi hotelin tonë xhanëm?”, pyeste veten i shqetësuar. Zallamahia u shpërnda menjëherë nga kthina e barit, ndërsa kamerierët e hotelit servirnin si pehlivana gota çaji lart e poshtë, qyshkur menaxheri po mundohej të fiksonte disa nga fytyrat e të porsaardhurve. Por, mendoi me vete se gjëja më e mirë do ishte ta fshinte nga truri gjithçka në raport me Bahiga al-Dahabin. Të nesërmen, ajo do të ishte veç njëra nga ato qindra fytyra të humbura në kujtesën e bërë lëmsh të hotelit të vogël. Përball tij u fanit një grua rreth të pesëdhjetave, që zotëronte një ekuilibër dhe sjellje të tejskajshme.
– A qëndron këtu zonja Bahiga al-Dahabi?
Kur ai iu përgjigj “po”, ajo i tha:
– Ju lutem, a mundet ta njoftoni se doktoresha është këtu?
Kontaktoi damën në telefon. Një grimë më tej, i shtyrë nga një arsye urgjente, e pyeti të porsardhurën:
– Cili është tamam profesioni juaj, doktoreshë?
– Gjinekologe, – u përgjigj ajo.
Vërejti se tjetra nuk ishte prezantuar me emrin e saj, por me titullin e profesionit. “A po e vizitonte damën kinse nga aftësia profesionale? Apo mos vallë Bahiga al-Dahabi vuante nga ndonjë sëmundje femërore? Ose ndoshta është thjesht me barrë?”. Nuk kishte kohë t’i jepte përgjigje të gjitha pikëpyetjeve që e kishin mbështjellë tërësisht, kur një burrë shkurtabiq dhe i shëndoshë, nursëz, u shfaq para tij. Duke u prezantuar si Jusuf Qabil, biznesmen ndërtimi, ai, sikurse edhe të tjerët, bëri pyetjen tashmë të ripërsëritur:
– A qëndron këtu zonja Bahiga al-Dahabi?
Pasi shushuriti në telefon dhe mori lejen e nevojshme që ndërtuesi të ngjitej lart në dhomën e saj, shpërvoli një buzëqeshje të përhumbur sarkastike. Njëri nga sportelistët u rikthye duke u dridhur nga jashtë, copë-copë nga i ftohti.
– Errësira, – tha i porsa hyri, – është mbledhur nga të katër anët e qiellit dhe së shpejti dita do të bëhet natë.
Vështroi jashtë dritares. Po mendonte rishtas për gruan e dhomës numër dymbëdhjetë. Misterioze. Femër fatale. Filloi të ndiente se si një rrymë paqëndrueshmërie dhe e pavolitshme ishte shpërndarë nëpër hotel qyshkur ajo kishte mbërritur aty. Rrymë që i lejonte ndjesisë së tij të brendshme nxitje të ëndrrave të adoleshencës, madhështinë molitëse të të qenit i pasur, sundimtar mbi botën. U trondit nga ëndërrimi obskur, kur një zë i papritur pyeti:
– A qëndron këtu zonja Bahiga al- Dahabi? – Një njeri trupmadh, i mbështjellë me xhybe të kaftanët, çallmë të lidhur mbi krye dhe dorën e shtrënguar në dorezën ngjyrë gri të ombrellës. – I thoni se Blind Sajed, pastruesi i kufomave, ka mbërritur.
Gjoksi i menaxherit brofi nga vendi. Kërcëlliti dhëmbët nga tmerri dhe, duke nëpërdhembur, mallkoi burrin dhe gruan bashkë. Por, gjithsesi, kreu detyrën duke telefonuar. Për të parën herë mori një përgjigje krejt të kundërt nga të gjitha të mëparshmet.
– Ju lutem, mund të prisni në sallën e pritjes, zotëri! – e urdhëroi sipërmarrësin.
“Allah-allah, për çfarë ka ardhur ky edepsëz këtu? Pse nuk pret përjashta, por na sjell tersllëk?”. Punonte për pesëdhjetë vjet në këtë hotel dhe asnjëherë nuk kishte parë diçka të përngjashme me atë që po ndodhte atë ditë. Ndiente frikë se shiu do fillonte të zbriste poshtë me rrëke e shkulmë dhe do t’i mbante të ngujuar në hotel kushedi se për sa kohë të ardhurit. Për më tepër që tashmë, midis të tjerëve, ishte edhe sipërmarrësi i Vdekjes! Myshterinj të rinj mbërritën. Ata erdhën të ndarë, sërë-sërë: pronari i dyqanit të mobilieve të shtrenjta, pronari i supermarketit, pronari i lëngjeve të frutave, pronari i parfumeve dhe asortimenteve kozmetike, zyrtari i lartë i Thesarit të Shtetit, shefi i redaksisë së gazetës më në zë të vendit, biznesmeni i shitjes së peshkut me shumicë, i autorizuari i firmës për mobilimin e shtëpive, këshilltari i një milioneri arab. Nëpërmendi se mos dama do e zhvendoste bashkësinë e krijuar në sallën e pritjes, por çuditërisht ajo i lejoi të gjithë mysafirët të ngjiteshin lart në dhomë, njëri pas tjetrit. Kamerierët sollën gjithmonë e më tepër gota çaji dhe karrige, ndërsa ai, menaxheri i hotelit të vogël, mëdyshej se ku do të gjente vend për t’u ulur gjithë ai kallaballëk. “A e njohin njëri-tjetrin qysh më parë? Dhe çfarë i ka sjellë të gjithë së bashku?”.
Thërriti sportelistin dhe e pyeti se çfarë dinte më tepër për sa po ndodhte.
– Nuk e di, nuk di asgjë zotëri, – u përgjigj sportelisti. – Duart zgjaten jashtë derës për të marrë karriget dhe çajin dhe firojnë përsëri brenda portës, pa na dhënë mundësinë të shohim se ç’bëhet brenda dhomës. Menaxheri mblodhi supet. Për aq kohë sa askush nuk ankohet, i tha vetvetes, nuk ke pse ndihesh keq.
Blind Sajed, pastruesi i kufomave, u avit drejt tij.
– Dua t’i kujtoj zonjës se jam duke pritur, – tha.
– Ajo premtoi se do t’ju thërrasë në kohën e duhur, zotëri, – i tha menaxheri, me një ndjenjë të dukshme mospërfillje. Por tjetri as që lëvizi nga vendi, ndaj u detyrua të telefonojë përsëri, duke nderur receptorin drejt sipërmarrësit.
– Madam, ka kaluar orari i faljes në aksham dhe ju e dini se në dimër dita është e shkurtër, – foli qortueshëm Sajed. U përkul mbi telefon, dëgjoi një grimë dhe më pas e mbylli aparatin e komunikimit, duke u kthyer përsëri në sallën e pritjes.
Nga thellësia e shpirtit, menaxheri e nëmi burrin në heshtje. S’kishte dyshim se zonja ishte shkaktarja kryesore që kishte prurë një lugat të tillë në hotel. I mendonte të gjitha këto, ndërsa shikimin e kishte ngulur në portën e hyrjes plot mllef. Disa zonja zbritën poshtë nga dhoma numër dymbëdhjetë. Frika që e kishte zaptuar u duk se u pakësua kur ato u drejtuan drejt portës së jashtme. “Ja, më në fund, disa po ikin dhe të tjerë do largohen më vonë; gjersa nata të bjerë plotësisht besoj do të jenë bërë firë”, e justifikoi vetveten. Shqetësohej sepse vet pozicioni dhe përgjegjësia e tij mund ta shtynin në konfrontim me ta dhe gjindja i përkiste një klase të fuqishme. Shqetësimi dyfishohej me erën që fërshëllente dhunshëm jashtë porte dhe ndjenjën e pikëllueshme që kishte mbuluar rrugët. Përtej këtij pikëllimi të pandalshëm, ku zemra e tij hovte prej gjoksi, vërejti mu në portën e hotelit një grup burrash e grash të veshur me mushamatë e shiut.
– Për te madam Bahiga al-Dahabi? – pyeti, duke i çuditur të porsaardhurit.
Njëri syresh, duke qeshur, tha:
– Po. I thoni zonjës, ju lutem, se delegatët e organizatës “Trashëgimtarët e Rilindjes” kanë mbërritur.
Kështu që telefonoi dhe pasi ajo e dha pëlqimin e saj, shtoi ngulmueshëm:
– Janë dhjetë persona, zonjë e nderuar, dhe salla e pritjes këtu poshtë është në dispozicionin tuaj në rast nevoje.
– Nuk është e nevojshme, ka vend të mjaftueshëm në dhomë, – kundërshtoi ajo.
Ndërsa delegatët u ngjitën, menaxheri tundi kokën me mëdyshje. “Herët a vonë do të kemi sherr”, mendoi. Si të nxitej prej zallamahisë së kallaballëkut jo të zakontë në dhomën numër dymbëdhjetë, furia e furtunës ishte gati në shpërthim përjashta. I rikthyer në sallën e pritjes, rroku me një vështrim Blind Sajedin, pastruesin e kufomave, duke u zvarritur drejt tij. Goditi tundueshëm me nyjën e gishtit sportelin dhe drejtoi aparatin e telefonit nga tjetri përpara se ky të fliste. Menaxheri dëgjoi ankimet e tij drejt gruas fatale. Më tej, sipërmarrësi shtoi si për justifikim:
– Të presësh pa bërë asgjë është me të vërtetë e mërzitshme.
Menaxheri u tërbua dhe u bë gati ta shante kur dama telefonoi në moment, duke kërkuar që ta lidhnin në telefon me restorantin përkarshi. Biseda e saj zgjati disa minuta. “A do të qëndrojnë në dhomë gjer për darkë?”, peshoi situatën, “Dhe në qoftë se po, ku do të darkojnë?”. Sa do të donte t’i hidhte një sy dhomës. Duhet të ishte një skenë jashtë çdo imagjinate, një dalldi e vërtetë. Rrëketë vazhdonin përjashta pa asnjë ngut për t’u ndalur. Një grup profesorësh të universitetit dhe klerikë të lartë hynë duke diskutuar ethshëm, aq sa thjesht nuk bëzajti, por i lejoi të shkojnë direkt lart. Situata ishte shndërruar në makth, kur një i panjohur u fut pa pyetur, pa u ndaluar te sporteli. Menaxheri thirri me zë të lartë për ta ndalur shkelësin e rregullores, por ky edepsëzi u ngjit me vrap pa kthyer xhevap. Atëherë, drejtuesi i hotelit urdhëroi muhaxhirët t’i qepeshin pas të paudhit, por këta nuk e arritën, sepse, me të mbërritur përballë dhomës numër dymbëdhjetë, ai u zhduk pas porte si t’a kishte përpirë diçka e vrullshme. U ndie totalisht i vetëm, kishte humbur kontrollin rrënjësor mbi hotelin. Po bëhej gati të mblidhte kokë për kokë sportelistët dhe punonjësit, kur një burrë u shfaq, ndihma e paevitueshme e të cilit ishte e pazëvendësueshme. Shkëmbyen përshëndetje nën shtrëngime duarsh, kur menaxheri i tha:
– Ju keni ardhur tamam në kohën e duhur, i nderuar zoti inspektor.
– Tregomë regjistrin, – tha oficeri qetësisht.
– Gjëra të çuditshme po ndodhin këtu, – llomotiti tjetri. Ndërsa inspektori, oficer-sigurimi, qëmtoi emrat në regjistër dhe skicoi në bllok, menaxheri ndërhyri përsëri: – Me sa po shoh, ju keni ardhur dhe jeni i interesuar për dhomën numër dymbëdhjetë, zotëri? Allah-allah, rebelim i madh, hata e vërtetë po ndodh atje.
– Gjithçka që gjendet në natyrë duhet të jetë e natyrshme, – tha inspektori i shpërqendruar, ndërsa, duke folur, u largua nga sporteli. – Po qe se ndokush më kërkon në telefon, do të jem në dhomën numër dymbëdhjetë.
Sikur i ra damllaja. Një grimë kishte besuar se syri dhe veshi i qeverisë e dinte se ç’po ndodhte në hotel. Rikujtoi se duhej të mblidhte muhaxhirët, kur përsëri shikimi i kapi Blind Sajedin, që avitej drejt tij. E humbi durimin dhe nervat, duke bërtitur:
– Zonja të tha se duhet të presësh gjer sa ajo vetë të të ftojë lartë!
Tjetri u ngërdhesh qortueshëm nën servilizmin e zakonshëm, ndërsa ndërhyri:
– Dakord, por po pres prej një kohe të gjatë…”.
– Ju lutem, prisni pa bëzajtur! Mos harroni se jeni në hotel dhe jo në bahçen tuaj, zotëri! – turfulloi.
Tjetri u tërhoq, në dukje i qetë, ndërsa menaxheri thirri sportelistin.
– Si po venë gjërat në dhomën numër dymbëdhjetë?
– Nuk e di, por zallamahi e madhe po bëhet.
– Si nuk shtrydhen brenda?! Duhet të jenë në prehrin e njëri-tjetrit, tashmë! – tha i matufepsur.
– Aq sa di ti, di edhe unë. – u përgjigj sportelisti.
– Sidoqoftë, oficeri i sigurimit është atje brenda.
Menaxheri shkoi përsëri pranë dritares dhe vërejti se si nata peshonte rëndë-rëndë në boshllëk. Drita po fikej plotësisht jashtë mureve të hotelit, me derdhje rraskapitëse ndriçimi drejt e prej atmosferës së lagësht të bymyer nga era zhurmuese që ulërinte përjashta. Një batalion i vërtetë kamerierësh erdhën nga restoranti përkarshi, duke mbajtur takëme të mbushura me të gjitha llojet e gjellëve dhe mpirja e mendjes së tij u rrit edhe më tepër.
– Dhoma ka një tavolinë buke të vetme, ku do t’i shtrojnë gjithë këto pjata? Si do t’i hanë gjithë këto ushqime xhanëm?
Njëri nga sportelistët i tha se dyert e dhomës tash nuk mund të hapeshin dot dhe ushqimi po hynte veçse nga dritarja e vogël e ajrimit. Zallamahia dhe sikleti i dhomës po pikëllonte krejt hotelin, e gjithë shfaqja ishte thjesht e pabesueshme.
Pas gjysmë ore, njëri nga sportelistët konfirmoi se njerëzit që ndodheshin në dhomën numër dymbëdhjetë ishin bërë hazër në të pirë.
– Por nuk vura re asnjë shishe të ngjitej lart! – u shkartis menaxheri.
– Ndoshta i kanë fshehur nëpër xhepa, – hamendi sportelisti. – Këndojnë, bërtasin dhe duartrokasin, burra dhe gra, si haramsëzër të bërë xurxull.
– Po inspektori?
– E dëgjova edhe zërin e tij teksa këndonte “Dynjaja është veç duman dhe raki”, – tha sportelisti.
Bubullima u ndien përjashta, ndërsa menaxheri i tha vetes: “Mundet të jem duke ëndërruar ose thjesht po çmendem.”. Në zgrip të mendimeve, një grup i porsaardhur u afrua. Nga fytyrat dhe veshjet dukej qashtër se i përkisnin një sëre të ulët shoqërore, dukeshin fakir-fukarenj. Pyetën nën formulën e njohur të pashmangshme: “A qëndron këtu zonja Bahiga al- Dahabi?”. Dëshpërimisht buzëqeshi dhe kontaktoi me telefon gruan fatale. Ajo iu lut t’i mbante të porsaardhurit në sallën e pritjes dhe t’u shërbente për të pirë gjithashtu. Pamja e sallonit tashmë po e pikëllonte edhe më tepër. “Ky hotel nuk është më hotel. Unë nuk jam më menaxher i tij. Kjo ditë nuk është më ditë. Lunatizmi po zgërdhihet me ne, në trajtat e rakisë, dumanit të cigareve dhe mishit të pjekur!”. Shiu filloi të zbresë litar-litar, i shoqëruar me shkreptima rrufesh që zbrisnin nga qielli. Asfalti i hyrjes së hotelit po ndriçohej zbehtë veç nëpërmjet llambave të ndezura brenda tij. Sportelisti u qa: “Veç një Zot mund të na shpëtojë!”, ndërsa gjithë të porsaardhurit u strehuan në hajat. Kutitë elektrike majë shtyllave në xhade filluan të shpërthejnë, nën trysninë e shiut që njëkohësisht godiste xhamat e dritareve papushim. Menaxheri i ngujuar pas shulit të portës kryesore i kishte ngulur sytë drejt e mbi qiellin e errët. Gradualisht, mbi rrugën e përbaltur ishte krijuar një rrymë e cila merrte me vete rrëmbimthi guralecë dhe llucë. Rrebeshi vinte nga lart duke shkaktuar valë të tërbuara mbi tokën fatkeqe. “Nuk kemi parë hata të tillë të paktën përgjatë një breznie të tërë,” dëshmoi ai. Duke kërkuar pas në të shkuarën e tij, përpara syve iu shfaq një përmbytje e tillë nga koha e fëmijërisë. Kujtonte se si atëherë përmbytja kishte bllokuar transportin, fundosur rrugët, shkapërderdhur banesat dhe shkalafitur tavanet. Menjëherë u pozicionua në sportel, duke qartësuar të gjitha ndodhitë e mbajtura shënim, pa harruar të japë urdhra dhe orientime për t’i bërë shqisat katër e sidomos për të mbajtur nën kontroll absolut të gjitha dhomat dhe çatinë. Në survejim e sipër të krejt situatës, pyeti të parin punonjës që iu shfaq atypari:
– Më thuaj shpejt të rejat nga dhoma numër dymbëdhjetë!
– E qeshura dhe kënga nuk kanë asnjë shenjë mbarimi zotni, – tha tjetri, duke mbledhur buzët. – Janë azdisur fare, akoma më keq.
Blind Sajed iu largua sallës së pritjes dhe u drejtua drejt derës së jashtme.
– Zbythu pas tek vendi yt! – boriti menaxheri. Sipërmarrësi tentoi të kapte dorezën e derës, kur tjetri i turfulloi përsëri akoma më me tërbim: – Nuk do të paralajmëroj më, more vesh? Kthehu pas!
Rrufetë shpërthenin si bomba dhe shiu përplasej si breshëri mbi parvaze dhe trotuare. Menaxheri përllogariti se hoteli i vjetër ishte ndërtuar pa betonime të përforcuara dhe nata paralajmëronte për dëme të mëtejshme. Një sportelist i tha:
– Kemi ankesa nga dymbëdhjeta për rrjedhje nga tavani dhe uji është duke përmbytur dhomën.
– Domethënë e ndaluan ahengun? – pyeti i irrituar. – Atëherë, yrysh, hajde le ta lëshojnë dhomën!
– Nuk munden! – kundërshtoi sportelisti. Por menaxheri vendosmërisht vazhdoi:
– Djema, dhomat po përmbyten, ndaj mobilizoni krejt personelin të mbyllim vrimat nga ku rrjedh uji dhe të përforcojmë pritat me thasë prej rëre!
– Po dhoma numër dymbëdhjetë? – u dëgjuan zërat e punonjësve. – Ata janë ngjeshur brenda saj. Nuk mundet të bëjnë xhap përjashta, sepse mulla e tyre është fryrë së tepërmi aq sa nuk mund të hapin derën!
Erë kozmike ndëshkoi natën përjashta, brenda ngrica kishte ozurpuar hotelin, ndërsa punonjësit gulçonin me thasë rëre ndër duar duke u përpjekur të ndalnin pushtimin e shiut që po depërtonte brenda mureve. Në këtë moment, mbi të gjitha, ndodhi gjëja më e veçantë: fakir-fukarenjtë, që prinin në sallën e pritjes, vrapuan të ndihmojnë në përpjekjen e mundimshme të sapokrijuar. Menaxheri shikonte i mallëngjyer dhe krenar gjithë këtë skenë, në të cilën vetëm Blind Sajed, pastruesi i kufomave, nuk mori pjesë. Pak më vonë, sportelisti raportoi përpara tij:
– Të varfrit po bëjnë gjithçka është e mundur për ta parandaluar fatkeqësinë, – foli gjithë krenari, – por, për sa i përket dhomës dymbëdhjetë, ata vazhdojnë të jenë në kushte shumë të vështira, të cilat po keqësohen gjithmonë e më tepër, zotëri.
Për sa tha më sipër tjetri, bëri që krejt qenien e menaxherit ta përshkonte ndjenja e grevistit, njeriut që në shenjë proteste braktis gjithçka qëllimisht. Nga një njeri i përmbajtur gjer në ato momente, ai u kthye në një të revoltuar. Neveria që kishte kapluar trupin, mishin, gjakun, nervat dhe shpirtin e tij, në finale dorëzoi edhe rreckat e fundit të urtësisë nënshtruese.
– Dëgjo! – brriti me zë të lartë. – Dëgjomë me vëmendje se ç’po të them… – sportelisti zgurdulli sytë i shokuar, ndërsa menaxheri, me zë të lartë dhe siguri të plotë, dha vendimin final: – Harroooje! Harroje dhomën dymbëdhjetë dhe gjithë dynjanë brenda saj!
– Zotëri, atje burrat po thërrasin dhe gratë po qajnë!
Duke ulëritur si një bishë e plagosur, menaxheri urdhëroi:
– Përqendrohuni mbi çatinë e sallës së pritjes, merrni vesh apo jo?! Për sa i përket dhomës dymbëdhjetë harrojeni, lëreni ashtu si është, me gjithçka dhe gjithsecilin që mbart brenda!
Sportelisti thjesht nguroi për momentin, por zëri shkumbëzues i tjetrit e shkundi nga vendi:
– Vëri vath në vesh të gjitha sa po të them, nguli në tru pa t’u dridhur gjunjët! Kupton?!
Nga dritarja e sallonit, menaxherit iu shpërfaq stuhia që po thyhej në zemër të territ, duke shpëlarë kalimthi çdo moment në ikje. Ndjeu se pesha e barrës po i lehtësohej thellë në shpirt, ndërsa vetëbesimi po i rikthehej së bashku me kthjelltësinë e mendjes.

Përktheu: Flurans Ilia