E mbaj mend. Ishte e vetmja ndjesi që nuk shndërrohej në tinguj në çastin kur prânin rrapëllimat e luftës dhe kur, fjalë mbas fjale, merrej vesh se armiku qe tërheqë diku ndër xhepat e pafundmë të luginës, gja që linte me kuptue se mbasditja kishte për të qenë e qetë…




