Shikoj njerëzit e lumtur të shtëpisë,
tek hyjnë, dalin, flasin e ikin prapë;
ulem, i vështroj, t’i them mërzinë,
por dot nuk i ndaloj tek ikin vrap.
I shoh si patinojnë fill rreshtuar,
sipërfaqes së botës, që shkëlqen,
unë, nën të, ëndërrave harruar,
aq thellë, vorbulla më rrëmben.
Tek unë dot nuk vijnë, atje as unë;
po sikur një forcë të më shpëtojë,
a të harroj dallgët që më zunë,
si ata, thellësitë e valëve të injoroj?
Ndaj, në ditën me dritë vallë si ta di,
sa shpejt zbret, sa thellë, sa zi?
Shqipëroi Dritan Kiçi
Autori
Be First to Comment