Gdhihen mëngjeset si pellgje uji të ndenjur, me furçën e dhëmbëve pastron ëndrrat e mjera, treguar për veten dyzuar, mes ç’është dhe dëshirave pa turp. Një tjetër ditë në pritje të natës, për ëndërrime që prishin të keqen, e asaj që mendimet sjellin, mes trishtimit dhe shpresës. Do të vrasësh…
