"Gabriel García Márquez: Trëndafilat artificialë" nga Revista Letrare

Mina vuri re kutinë.
– Ke blerë këpucë? – e pyeti.
– Janë minj të ngordhur – i tha Trinidad.
Meqenëse Trinidad ishte eksperte në përdredhjen e petaleve, Mina vendosi të bënte bishtat me tel të veshur me letër jeshile. Punuan në heshtje pa e vënë re diellin që hynte në sallën e zbukuruar me piktura idilike dhe fotografi familjare. Kur mbaroi prerjet, Mina ktheu nga Trinidad një fytyrë që dukej si pa jetë. Trinidad përdridhte petalet me një ëmbëlsi të admirueshme, lëvizte majat e gishtave, këmbët i mbante të bashkuara. Mina pa këpucët e burrave që ajo kishte veshur. Trinidad e ndjeu shikimin, pa e ngritur kokën, tërhoqi këmbët përbrenda, dhe ndërpreu punën.
– Çfarë ndodhi? – tha.
Mina u përkul drejt saj.
– Iku tani – tha.
Trinidad lëshoi gërshërët në kanistër.
– Jo.
– Iku – përsëriti Mina.
Trinidad e shikoi pa iu trembur syri. Një rrudhë vertikale ndau vetullat e saj të bashkuara.
– E atëherë? – pyeti.
Mina u përgjigj pa dredhje zëri.
– Tani, asgjë.
Trinidad iku para dhjetës.
E liruar nga pesha e intimitetit të saj Mina qëndroi një moment për të vendosur minjtë e ngordhur në banjë. E verbra ishte duke krasitur trëndafilat.
– Ti nuk e di se ç’kam në këtë kuti – i tha Mina kur kaloi pranë saj.
Lëvizi kutinë që minjtë brenda të bënin zhurmë.
E verbra dëgjoi me vëmendje.
– Lëvize edhe një herë – i tha.
Mina përsëriti lëvizjen edhe një herë, por e verbra nuk mundi të gjente se ç’kishte në kuti, madje dhe pasi dëgjoi për të tretën herë me gishtin tregues mbështetur në llapën e veshit.
– Janë minjtë që ranë mbrëmë natën në çark, në kishë – tha Mina.
Në kthim kaloi ngjitur pranë të verbrën pa i folur. Por e verbra e ndoqi. Kur arriti tek salla, Mina ishte vetëm e ulur pranë dritares së mbyllur, duke mbaruar trëndafilat artificial.
– Mina – i foli e verbra. – Nëse dëshiron të jesh e lumtur, mos ju rrëfe të huajve.
Mina e shikoi pa folur. E verbra u ul në karrigen përballë saj dhe tentoi t’i përzihej në punë.
Por Mina nuk e lejoi.
– Je nervoze – i tha e verbra.
– Për fajin tënd – iu përgjigj Mina.
– Pse nuk shkove në meshë?
– Ti e di më mirë se kushdo.
– Nëse do t’ishte për mëngët nuk do ishe marrë me punë por do të dilje nga shtëpia – tha e verbra. – Në rrugë të priste dikush që të ka shkaktuar një pakënaqësi.
Mina kaloi duart përpara syve të gjyshes, sikur po pastronte një kristal të padukshëm.
– Je fallxhore – i tha.
– Ke shkuar në tualet dy herë këtë mëngjes – tha e verbra. – Ti asnjëherë nuk shkon më shumë se një herë.
Mina vazhdoi duke bërë trëndafilat.
– Do mundeshe të më tregoje ato që ruan në sirtarin e dollapit? – pyeti e verbra.
Pa u nxituar Mina vendosi trëndafilin në kornizën e dritares, nxori tre çelësat nga jeleku dhe ia vendosi të verbrës në dorë. Ajo vetë ia mbylli gishtat.
– Shko t’i shohësh me sytë e ty – i tha.
E verbra preku me kujdes çelësat me majat e gishtave.
– Sytë e mi nuk mund të shohin në fund të nevojtores.
Mina ngriti kokën dhe atëherë zbuloi një ndjenjë tjetër: ndjeu që e verbra e dinte se po e shihte.
– Hidhu në fund të nevojtores nëse të interesojnë kaq shumë gjërat e mia – i tha.
E verbra bëri sikur nuk e dëgjoi atë që i tha ajo.
– Gjithmonë shkruan në krevat deri në të zbardhur – i tha.
– Ti je ajo që fik dritën – tha Mina.
– Dhe menjëherë ti ndez dritën e dorës – i tha e verbra. – Dhe frymëmarrja jote tregon atëherë atë që ti je duke shkruar.
Mina bëri një përpjekje për të mos u zemëruar.
– Mirë – tha pa e ngritur kokën. – Supozojmë se është ashtu: e ç’të keqe ka kjo?
– Asgjë – iu përgjigj e verbra. – Vetëm se të bëri të humbasësh kungimin e të premtes së parë.
Mina mori me të dy duart rrotën e perit, gërshërët dhe një dorë me kërcej dhe trëndafila të pa mbaruar. I vendosi të gjitha në kanistër dhe ia drejtoi të verbrës.
– Atëherë dëshiron të të tregoj se çfarë bëra në banjë? – e pyeti.
Të dyja ndenjën në heshtje, derisa Mina iu përgjigj vetë pyetjes së saj.
– Shkova të dh****.
Gjyshja hodhi në kanistër të tre çelësat.
– Do ishte një pretekst i mirë – mërmëriti, duke u drejtuar nga kuzhina. – Do më kishe bindur nëse nuk do ishte hera e parë në jetën tënde që të dëgjoj të thuash një vulgaritet.
E ëma e Minës po hynte nga korridori e ngarkuar me ferra.
– Çfarë ka ndodhur? – pyeti.
– Unë jam e çmendur – tha e verbra. – Por duhet ta dinë që as të mos mendojnë se do më çojnë në çmendinë derisa nuk filloj të gjuaj me gurë.