Bukëpjekësi ngrihet çdo ditë pa zbardhur.
Ndërsa të tjerët flenë, del nga shtëpia pa zhurmë, herë duke pirë një cigare e herë duke u kollitur, dhe sigurisht mendon për motin dhe dhimbjen në shpatull.
Ai do të ecë deri në fund të rrugës ku ndodhet furra e tij e mbase do të ngrejë kokën plot naivitet drejt qiellit sikur të jetë hera e parë që shikon yjet.
Bukëpjekësi ecën me hapa të lehtë sa ju nuk do të mund të dëgjoni rrëshkitjen e tij në këtë orë të mëngjesit, në këtë rrugë të fjetur.
Por vetëm nëse do të mbani frymën do të dëgjoni një zhurmë të lehtë, që është vringëllima e zinxhirit të portës, pastaj një kërcitje dhe më pas asnjë grap.
Ai ndez furrën, hedh miellin në magje e me duart e mëdha shtupake zë brumin, dhe nuk ka si të mos mendojë për djalin e madh që muajin tjetër kthehet nga ushtria.
Atëherë gjërat do të bëhen më të lehta thotë me vete, dhe buzën vë në gaz.
Kur drita të ketë feksur ai do të nxjerrë bukët e para nga furra, e me dashurinë e një ati të mirë do t’i rendisë ato ne raftet e drunjta.
Aroma e tyre do ta hijeshojë edhe më tepër mëngjesin, atje në fund të rrugicës ku ndodhet furra e tij.
Pastaj ai do të ndezë një cigare dhe do të presë njerëzinë, se njerëzia është ende duke fjetur.
Pikërisht në këto çaste qetësi, ndërsa rrethuar nga tymi i duhanit dhe avulli erëmirë i bukëve ai mendon për vajzën e vogël që mbush njëzet, dhe për të nipin që këtë vit shkon në klasën e parë, mendon për kumbullën që këtë vit ka çelur më herët dhe motin e thatë.
Pastaj shikon duart e argasura, si fallxhori përpiqet të deshifrojë vragat tyre, plot naivitet zhvesh vitet që ka mbi shpinë, qesh si femijë.
Njerëzit vijnë atëherë kur fryma e dritës ka mbushur botën.
Ai u buzëqesh, përshëndetet me ta, e zakonisht flet pak.
Të gjithë largohen nga dyqani me bukët e tij në duar, ndërsa ai thinjet përditë.
Njerëz, njerëz, njerëz që lënë dyqanin me bukët e tij të bukura, të bëra nga duart, dashuria, malli dhe kujtimet e bukëpjekësit.
Kështu gjithçka thuret me të njëjtin ritëm.
Kur nata derdhet në këmbët e rrugicës, kur portat e avllive mbyllen, dritat bëhen të rralla, e zhurmat fashiten, pikërisht atëherë nëse ende s’ju ka marrë gjumi, e bëni kujdes do të ndjeni një vringëllimë zinxhiri dhe rënkimin e një portë, e më pas asgjë.
Me çapa të vegjël, duke u lëkundur në barkun e errësirës, herë duke pirë një cigare e herë duke u kollitur, dhe sigurisht duke menduar për motin dhe dhimbjen në shpatull ai do të ecë drejt portës së shtëpisë, për t’u rrethuar nga njerëzit e dashur, për të ndarë me ta bukën e bërë nga duart dhe dashuria e tij e përditshme.
Be First to Comment