Anna KOVE: Shën Valentin, ku ishe?

Jam e bukur? Kështu e pyeta pasqyrën sot si shtriga e përrallës, dhe ajo nuk m’u përgjigj. Fillova të llangosem me kremra dhe ngjyra. Ngjyra e kremra të ngjyrosur do të mbulojnë shtresë pas shtrese poret e lëkurës dhe të mendimeve të mia, për t’u dukur patjetër e bukur. Ja, i pari, kremi i bardhë i ditës, që do të fshehë ndonjë ëndërr të patretur nate. I dyti është kremi pudër, që do të fshehë njollat e errëta të lëkurës dhe derdhjen e ca mendimeve të errëta mbi të. E treta është e kuqja e mollëzave, që do të fshehë trishtimin, përmes haresë së ngjyrave të sajuara. Pastaj radha kalon tek sytë. Bëj shumë kujdes me ca rrudhëza poshtë tyre, që më shumë se vitet, kam frikë se më padisin pagjumësinë e natës. Po ashtu bëj kujdes edhe me flokët. Në fund hedh ca pika parfumi, dhe çdo gjë që quhet „tualeti i mëngjesit“ këtu mbaron. Bëhet fir ajo që je, dhe formësohet ajo që nuk je. Jemi prapë pasqyra përballë meje e unë përballë vetes. Cilës? Asaj që jam, apo asaj që nuk jam? Asaj që isha, apo asaj që u bëra? Asaj që dua të jem, apo asaj që nuk do mund të jem më kurrë? Sa shumë jemi!
“Po tani a dukem bukur?”, pyes prapë, dhe mendimi baret tjetërkund. Si do t‘i dukem sot? Vërtet, si do t’i dukem sot? Apo nuk do vërejë fare gjithë këtë përkujdesje, enkas për të? Vështroj padëshirë tjetërsimin tim në gjoja „bukuri“, dhe gjithçka qendërzohet në pyetjen: A jam më e bukur se ajo? Këtë herë pyes me zë. Zëri më dridhet dhe jam gati ta bëj pasqyrën copë e çikë, sikur mos të më troshitë mendësia popullore, për tersllëkun që sjell një pasqyrë e thyer. Marr inat dhe me mendësinë popullore, që s’më thotë se ç’tersllëk sjell një zemër e thyer. Si duket ajo? Më dridhet zemra dhe gjunjët, kur jo vetëm mendoj, por dhe besoj se ajo ekziston realisht. Si krihet, si vishet, si …?
Oh, unë ende nuk qenkam veshur! Nxjerr nga rafti një fustan blu me guacka deti. Kur më pa për herë të parë me të, më tha: „Dukesh shumë bukur, mbretëresha ime!“ Ah, sikur të isha vetëm për një çast mbretëreshë! Si në përrallë do t’i kërkoja pasqyrës të më tregonte fytyrën e saj.
O Zot, ç’tmerr! Po mendoj se mund të kërkoj të më sjellin edhe zemrën e saj. Ç’do bëja, po ta kisha? Ndoshta bizhu. Një bizhu që shpreh dashurinë më mungon. Kam parë shumë gra të varin në qafë zemra të mbyllura dykapakëshe, që shtrëngojnë fort portrete të fiksuara në çaste jodashurore për të shprehur dashuri. Portrete që kurrë s’arrijnë të puthen brenda zemrës së shtrënguar, ku mungon ajri dhe drita. Mendimi i tmerrshëm më shpejt ikën se vjen. Le që unë s’di ç’të bëj ndonjëherë me zemrën time. Dëshirave të shtrigës së përrallave ua zënë vendin disa dëshira të tjera. Sot do t’i kërkoj të më thotë: „dashuron bukur, mbretëresha ime!“. Dua ta dëgjojnë të gjithë. E të gjithë do ta njohin pushtetin dhe bukurinë e dashurisë sime. Po sikur të mos binden? Mund të ndodhë që ndokush të dyshojë. A nuk i ndodhi kështu dhe mbretit Kandaules, kur lëvdoi hapur para miqve bukurinë e dashuriësë së mbretëreshës së tij?
Kur lexova që mbretëresha vrau veten se iu dyshua bukuria e dashurisë, e urreva mbretin për vdekje. Pse dreqin nuk i lëvdoi tjetër gjë, mendova? Le të dyshonin! Të paktën mbretëresha do të mbetej gjallë.
Jo, jo, më mirë mos të më thotë asgjë. E çoroditur, hallakatem mes dëshirave dhe mungesës së tyre. Nuk di më se ç‘dua. Kështu më ndodh gjithmonë, kur mendohem gjatë.
Duhet të ngutem, thotë pasyra. Jam bërë shumë vonë!