Drekë për Ditën e Nënës
Unë mendoja se Dita e Nënës ishte datë fikse edhe këtu në Amerikë, siç e kishim në Shqipëri, por i fejuari më shpjegoi se Dita e Nënës bie gjithnjë në fundjavën e dytë të muajit maj. Këtë radhë Dita e Nënës amerikane ra në 9 Maj. (Dita e fitores mbi fazhizmin, plotësoi truri im në mënyrë automatike.)
Kështu, të tre, i fejuari, im kunat dhe unë, atë ditë, siç qe bërë traditë e familjes, e morëm vjehrrën për të drekuar jashtë. Makina mori disa kthesa në lagjen ku banonim, e pastaj doli në bulevardin e madh të “Ocean Parkway”. Ky bulevard gjithnjë më ka pëlqyer, se më kujtonte bulevardin e madh në Tiranë. Edhe rusët e pëlqenin shumë. Ata uleshin në stolat e gurtë buzë këmbësoreve dhe aty kalonin mbrëmjet, kur ishte mot i mirë, sigurisht. Ky bulevard ndryshonte nga bulevardi ynë i Tiranës në epokën e shëtitjeve, se në vend të njerëzve mbrëmjeve këtu derdheshin makina pa fund. Mungonte ajo tabela: “Ndalohet qarkullimi i automjeteve. Ora 18-22. Shëtitore”. A mund të përfytyrosh se ç’mund të ndodhë, po të ndalosh qarkullimin e automjeteve në një rrugë kryesore, qoftë edhe për dy orë? E pabesueshmja!
Majku e kishte rritur shpejtësinë, nuk e di pse.
– Ndale vrullin! – thirri vjehrra. – Makina jote po hidhet përpjetë e mua po më duket vetja si kauboj majë kalit.
Unë qesha.
– Ndoshta do të ishte mirë të dilje përpara, mama, në vendin tim, – thashë.
– Jo, e dashur. Jam mirë. Puna është se nuk më pëlqen kur e ngasin makinën si të tërbuar.
Majku e uli shpejtësinë.
Për nja dy minuta makina dukej sikur po ecte me 10 milje në orë.
– Majk, ç’po ndodh me ty? Kështu s’arrijmë as nesër në restorant, – vërejti vjehrra, duke kërkuar vështrimin e tij në pasqyrën e makinës.
Zakonisht ajo ulej gjithnjë në ndenjësen e pasme, në mes.
– Mama, është një grua shofere para nesh. Kështu ndodh kur gratë e vjetra në moshë ngasin makinat. Me atë lloj shpejtësie më mirë ecet në këmbë.
– E para, s’jam unë ajo, prandaj ule tonin. Dhe, e dyta, unë nuk jam ende “e vjetër”, që po ma thekson moshën e saj.
Hymë në një restorant kinez. Na u desh të prisnim rreth gjysmë ore në këmbë, megjithëse e kishim rezervuar tryezën që dy ditë më parë. Por restoranti ishte plot. Prisnim në holl e hera-herës vërtiteshim rreth barit ose pranë një akuariumi të madh që qe vendosur pranë dritares. Brenda tij, midis myshqeve të gjelbra lëviznin disa karkaleca të kuq.
– Sot paskam shumë uri! – tha Xhejmsi
– S’ke ngrënë gjë tërë ditën? – pyeti vjehrra.
– Jo.
– Pse?
– E si mund të haja kur mendoja se do të vija këtu e do të ushqehesha sa për tërë javën?! (Kinezët i servirin gjellët me bollëk.)
– E po, atëherë duro edhe ca. Duro edhe ca ose rrëmbe ndonjë nga ata karkalecat e akuariumit.
– S’është mendim i keq. Mbase i bëjmë kinezët të mendojnë se duhet të nxjerrin edhe llabstër në menu. Më parë s’më kishte shkuar mendja kurrë që kinezët do të ishin aq të sukseshëm në bisnesin e kuzhinës. Restorante kineze kisha parë edhe në Frankfurt të Gjermanisë. Kinezërira, kinezërira, thoshim dikur, por janë punëtorë e të zgjuar si djaj këta kinezët, kur vjen puna për veten e tyre!
Së fundi u ulëm edhe ne në tryezën tonë. Lokali qe zbukuruar me balona që uronin Ditën e Nënës. Vura re se çifti që u ngrit nga tryeza jonë, mbante në duar një tufë me trëndafila të kuq. Ishin dhuratë e lokalit për Festën e Nënës.
– Mama, unë trëndafilat e mi do të t’i jap ty, – thashë unë.
– S’do të ishte ide e keqe, – më tha.
Për mua trëndafilat pa aromë ishin pa jetë.
Biseda u hap me telefonatën që na kishte bërë kushëriri nga Kalifornia, i cili mezi priste të shtrydhte edhe pikën e fundit të trashëgimisë së hallës. Merrte dy-tri herë në javë që andej, duke na pyetur se deri ku kishte vajtur puna.
– Nuk e kuptoj, – tha Majku. – Ky njeri është i krimbur në para dhe duket sikur do të vrasë veten për ata dy mijë dollarë që i kanë mbetur ende pa marrë.
– S’besoj se është ai, por e shoqja, – tha im kunat, – ajo e shtyn. Si thua ti, mama?
– Unë nuk ia njoh të shoqen, por, po qe se i ka ngjarë së vjehrrës, ndoshta ke të drejtë. Ime kunatë qe e pasur, – nisi të tregonte vjehrra, duke u kthyer nga unë, – dhe, kur mori tim vëlla, ai sigurisht që ia shtoi pasurinë, por të gjithë e kemi ndier se ligjin e bënte e shoqja. Në ceremoni familjare, fejesa e martesa, kur mblidheshim të gjithë të familjes, ajo nuk na jepte as dorën. Rrinte pak dhe largohej e para.
Ky diskutim na çoi në tema interesante. Biseda u soll reth çifteve të palumtura.
– Unë mendoj se edhe ai vetë është egoist. Që i vogël ka qenë vetëm për vete, – u përpoq im shoq të kujtonte diçka nga fëmijëria. – Shumë egoist, – theksoi ai.
– Çudi si qenka martuar atëherë! – më shpëtoi mua.
– Ç’ka të bëjë kjo me martesën? – pyeti im kunat, duke lëpirë një brinjë të pjekur.
– Ka të bëjë, se shumë njerëz që janë egoistë në fëmijëri, maten shumë, kur vjen puna te martesa, ose zgjedhin të mbeten beqarë tërë jetën. Martesë do të thotë të ndash me dikë ndjenjat, por edhe pasurinë, sigurisht, – thashë unë.
– Kështu ndodh në parim. Por ka njerëz që martohen pa ndarë asgjë. S’ke dëgjuar ti që mjaft martesa bëhen pa ndarë kurrfarë ndjenje?!
Kunati m’i kishte ngulur sytë, si të vështronte një qenie të çuditshme.
– Ka shumë shkaqe për divorc, – tha vjehrra papritur. – Një nga ato është edhe mospërputhja seksuale. Ka kaq shumë divorce…!
Ajo nguli pirunin në pjatën e kunatit dhe mori ca shrimp të bardhë. E shijonte ushqimin me një neps prej së reje. Sa herë sillej biseda te divorci, ajo e gjente shkakun te mospërputhjet seksuale dhe kjo nuk e di pse kishte filluar të më ngacmonte nervat. Ndoshta se në moshën e saj më dukej e çuditshme që ajo nuk gjente dot një lloj shkaku tjetër, por pikërisht atë!
– Kur babai juaj ishte gjallë e ju ishit të vegjël, – nisi të tregonte ajo, – meqë kishim kohë pa vajtur me pushime, sepse ai punonte shumë, vendosi papritur të shkonte me pushime vetëm. E pyeta: “Po sikur të të paraqitet rasti… ç’farë do të bësh ti?” Ai mblodhi supet: “Nuk e di”. “Nuk e di? Atëherë s’ke për të shkuar”, – ia ktheva.
Unë e kisha ndier qysh në ditët e para se kisha të bëja me një vjehërr “të fortë”. “Sidoqoftë, të fortin është më mirë ta kesh aleat sesa kundërshtar”, thosha me vete sa herë që s’më pëlqente ndonjë gjë tek ajo.
Në televizorin e madh të lokalit papritur u shfaq Bob Dolli. Bënte reklama për viagrën dhe prostatin. Im kunat tha se një natë më parë Bobi kishte deklaruar në televizion se do të mbështette financiarisht për president për vitin 2000 senatorin McKain.
– Si është e mundur? Ai ka të shoqen që ka vënë kandidaturën për president! – tha ime vjehërr e çuditur.
– Vërtet, po të shoqen kush do ta mbështetë? – pyeta unë.
Heshtëm një copë herë dhe pastaj plasi e qeshura.
– Duket se çifti Doll paska probleme! – tha vjehrra.
– Kjo i jep kuptim edhe reklamës së zotit Dol për viagrën, – e mbylli im kunat.
Kur dolëm nga lokali, ime vjehërr mbante në duar katër trëndafila, dy të sajët e dy nga unë.
Kur po ndaheshim, na kujtoi se javën tjetër do të shkonim në Nju Xhërsi, sepse motra e saj e vogël festonte 80-vjetorin.
– Dëgjoni! – tha ajo, duke vështruar më shumë nga unë se nga djemtë. – Kujdes se mos bëni gabim t’i zini në gojë moshën, se i vjen keq, dhe na prishni mbrëmjen pastaj. Okej? Për dhuratën mos u bëni merak. Kjo është përgjegjësia ime, – e mbylli ajo.
(Vazhdon)
Be First to Comment