Si i bëhet për të shkruar një libër të mirë? Si arrihet ajo magji, që e bën lexuesin të besojë që fiksioni i autorit t’i ngjajë copëzave të realitetit? Duke lexuar tregimet e përmbledhjes “Të vdesësh nën diell” të Ervin Nezhës, më erdhën ndërmend këto pyetje që Umberto Eco, mes tjerash, i shtron në librin e tij “Rrëfimet e një romancieri të ri”. 
Libri i Nezhës përmban 20 tregime dhe mbyllet me 108 faqe, çka tregon se shkrimi është i ngjeshur, tregimet zgjasin sa një frymë. Shumica e tregimeve kanë për tituj vetëm një fjalë: “Ujku”, “Unaza”, “Shalli”, “Dyer”, “Hetimi”, “Letrat”, “Njolla”, “Takimi” e të tjerë. Kjo formë shënjimi, prej në krye të herës, e bën të kuptojë lexuesin se kemi të bëjmë me ekonomi të shkrimit, me kujdesje të qëllimtë për të kursyer kohën e tij, duke rrezikuar ta lërë me shijen e pamjaftueshmërisë.
Ajo që ndodh gjatë leximit është krejt e kundërta. Në pak faqe, autori sjell me bujari jo vetëm personazhin dhe konfliktin në shpirtin, mendjen dhe jetën e tij, por edhe ambientin ku ai jeton. Kemi të bëjmë me tregime inteligjente. Rrëfimi fillon me tension. Me tri-katër fraza rrëfehet vendndodhja, jepen tërthorazi informacione për personazhin e ravijëzohet drama. I sapo mbërthyer në këtë kurth, lexuesit i jepet mundësia ta shtojë e ta rindërtojë të plotë atmosferën, të bëjë projeksione në të shkuarën e personazhit, madje edhe në mënyrën se si do të mbyllen ngjarjet. Pikërisht në këtë çast, Nezha, si autor, nuk zhgënjen: fundi është i papritur, emocionues, madje nuk është hiç fund, është hapje, është pikëpyetje, është ftesë për reflektim. Duket si hile e një autori me përvojë, si kurth i paramenduar për lexuesin, por në fakt është shkëlqim i pakompromis i talentit të tij.
“Maniera letrare e narrativës së Ervin Nezhës nuk lë askënd indiferent. (…) Lexuesi ndihet i përfshirë nga misteri në kuptimin meditativ. Ervini kultivon një lexues jodembel. Pjesëmarrja e tij vazhdon të bëhet e plotë fill pasi mbaron tregimi.” – shkruan Agron Tufa.
Përmbledhja me tregime “Të vdesësh nën diell” është e mbushur me shpirtra të trazuar, nën shi e nën diell, drama të prajta, të heshtura, të pabuja. Ka dekor mjegullash, pyjesh, fshatrash të mbytura në shi, kodrinash të përvëluara nga dielli, ka salla hotelesh e skena krimi, ka mbi të gjitha personazhe të përndezur si në ethe, të turbulluar nga faji, nga ndjesia e keqardhjes, e plogështisë, por sidomos të brejtur nga dyshimi, pasiguria: “po unë kush jam?”, pyet një personazh, shkrimtari i madh B.
“I vdekuri dhe stuhia”, “Gruaja misterioze”, “Trëndafili i borës”, “Takimi”, “Ujku” janë tregime të një cilësie shumë të lartë, që dëshmojnë pjekurinë e autorit, emrin e të cilit do të na duhet ta mbajmë mend mirë.
(“Të vdesësh nën diell”, tregime, “Albas” 2020)
Arbër Ahmetaj
Arbër Ahmetaj lindi në Tropojë në vitin 1965. Është diplomuar për farmaci në universitetin e Tiranës dhe atë të Gjenevës. Në vitin 1986 filloi bashkëpunimin me shtypin shqiptar të asaj kohe dhe më pas punoi si gazetar në departamentin e informacionit në TVSH. Në vitin 1993 iu bashkua Ministrisë së Punëve të Jashtme dhe u specializua për diplomaci në Oksford, Uashington, Gjenevë dhe Maltë. Pas detyrave të ndryshme në këtë ministri u emërua Sekretar i Parë në Ambasadën Shqiptare në Bukuresht. Nga shtatori i vitit 1997 jeton në Sion të Zvicrës, ku ushtron punën si farmacist. Disa nga veprat e tij në prozë janë "Fletëhyrje për në varr", "Varri i braktisur", "I huaji, ai kosovari", "Një natë te Luiza", "69 gra", "Procesi 3K", si dhe librat me poezi "Më mori malli e dashur" dhe "Poezi". Nga viti 2020 është Kryeredaktor i Revistës Letrare.
