Shpëtim KELMENDI: Trallisje në urdhnore

Pràj. Pranì dikur, e tash pràj. Vështro lakoren e zbehtë të mbasditës që vjen me të mbështjellë dalëngadalë, e as mos ban përpjekjen ma të vogël me i shpëtue atij përqafimi, prejse ti je qenie e vogël dhe e paplotë në këtë hapsinë të paanë, e nuk ke kurrfarë kuptimi pa përqafimin, sido qoftë ai.
Shtrihu butësisht në atë kashtën e amullisë sate të dikurshme që të bante me mendue se je i dënuem me mbetë nji udhëtar i palodhun andrrash dhe pendohu nga pak që je largue prej saj, ngaqë aty ishe i mbrojtun njeri, i mbrojtun si nji kërmill në guaskën e tij. Kujto kërmillin, pra, zhguallin e tij që nuk ta jep asfare idenë e thelbit, përderisa askush nuk ban e s’ka me ba përpjekjen ma të vogël për t’i shkaktue nji çamje asaj sipërfaqeje që vezullon siguri të rreme, vështro vazhdën e ndritshme që mbetet mbrapa sa herë që ai rravgon me e zgjanue rrethin e njohjes së vet dhe mos ndi dhimbje për të, sepse ky asht fati i tij. Nuhate mirë ajrin e kësaj mbramjeje që vjen me vështrimin e tretun atje, ku duhej të qe e ardhmja jote; vështroje me kujdes se si po e rrasallit dheun nën të cilin ka shti provën e ligësisë së vet dhe kupto se jeta, edhe nëse vazhdon, ka për t’u përvjedhë nëpër do shtigje të panjoftuna, ku drita nuk banon, por asht vetëm në kalim, si nji karrocë perandorake që shpërfill ndalesat e vogla. Vërej me kujdes e kupto se kutërbimi i saj grafullon vetëm për me i ba shoqni dëshpërimit tand, mbrenda të cilit aromat e mira të jetës të flasin me do gjuhë të panjohuna që me gjasë bartin kumtin e fundit tand të afërm. Zbrit poshtë, sepse tashma në këtë rrafshnaltë të shkretueme që e rrahin ernat teh më teh, je vetëm ti që endesh i kërleshun si nji mbret i shfronësuem nga rebelimi i ushtrisë së mendimeve dhe ndjesive të cilave u kishe besue jetën.
Dhe bindu se je vetëm, së paku tash për tash që po ia beh ujëvara e nji mbramjeje e cila, tue u përhapë tejendanë deri në skutat e tua ma të thella, ka me të pëshpëritë për tanë pjesën e mbetun të jetës se format e vdekjes janë aq të larmishme, sa vështirë të besohet se diku, rrotull tej, pulson ndopak jetë. Beso që pulson, beso, por dije se mundësitë e tua të zgjedhjes – përjashto ranën e iluzioneve që tashti po të rrëshqet nëpër gishta – kanë qenë e janë përherë të kufizueme, e kjo thjesht sepse me natyrën që ke, ia mësyn do shtigjeve që të çojnë gjithëherë nëpër do vise ku prania e dikujt tjetër asht e pamundun.
E mjaft. Mjaft mëtove se mundesh me i kapërcye kaq lehtë muret e diktaturës së mendimit, për me u lëshue mandej në ajrin zabullues të intuitës si nji skifter i verbër. Tash ndigjoji me vëmendje e deri në neveri vrungullimat e dhimbjes që vërtiten mbi relievet e papërdoruna të trunit, sepse ky skifteri yt, përveçse asht i verbër, i ka edhe flatrat e thyeme, gja që don me thanë se këndej e mbrapa, tue mos pasë punë tjetër, do çukërmojë mbi këtë heshtjen tande të shkalafitun. Dhe mos iu shmang vrushkullimave të ajrit që tallaziti ikja e saj e papritun, prejse dikur ke qesh e je tallë me ujditë e brishta të andjeve mes të cilave pulsonte shpirti, dhe endu, endu njeri, deri në periferitë e rrënueme të dhimbjes sate, të cilën s’di pse të pëlqen ta quash madhore. Dhe shih, shih se si manjola e saj aromuese që pati mbì në gjoksin tand, po shkulet bashkë me copat e zemrës sate për t’u mbjellë ndoshta diku tjetër, apo për t’u vërvitë nëpër dangat e errëta të ndonji tretdheu të largët, ku as mendimi yt s’mbërrin. Përgjoje me durim trokëllimën e hapave që janë si rrokullisje gurësh në honet e reja të frymëmarrjes, dhe bindu se lotët e tu s’janë gja tjetër veçse britma që nuk e gjejnë dot rrugën drejt hapsinës, prejse ajo, hapsina, asht zhvendosë në kufijtë ma të humbun të Kurrkundit.
Le të ikë, le të ikë! Mos iu fshih dhimbjes sate, por vështroje në kokërr të synit edhe nëse të dridhen gjunjët e të bahet se zemra jote, që ka formën e kurmit të saj, endet nëpër labirinthe të reja e të panjoftuna, edhe nëse mëngjeset janë porta që duhen shty medoemos gjithë tue e ditë se të afrojnë kah vdekja, edhe pse rrugët ku kaloje me të dikur, janë shndërrue në gjarpërinj që fërfëllojnë nëpër ajër kamxhikët e gjuhëve të tyne helmuese, edhe nëse oshëtimat e jetës përreth janë zukama të mërzitshme që qëmtojnë thërrimet e fundme të haresë së dikurshme, edhe nëse dielli nuk e gjen dot rrugën drejt këtij bodrumi të pluhurosun, brenda të cilit ndigjohen vetëm ofshamat dhe dënesjet e nji lumtunie të gjymtueme, edhe nëse shpirti yt i kërkimit tashma asht qenë i drobitun që shullahet nën rrezet e diellit të fundëm, edhe nëse…. edhe nëse… Dhe përgjo, mbaj vesh, që të mundesh me zbulue nëse bregu asht afër, dhe nëse ato fije të gafrrueme që tallaziten në ajrì nuk janë flokët e mërzisë sate, por kallamishtet e bregut të ri që ti më kot po e kërkon nëpër andrra. Vështroje me vëmendje tashti që asht përballë teje, por thjesht vështroje pa u mundue me fiksue në mendje imazhin e saj që nga çasti në çast do të shpërndahet në ajër si avulli i kësaj vorbës së ndjesive të tua që ziejnë e me të cilat s’ka për t’u ushqye askush. Mos! Mos e merr profilin e saj të ambël që fërgëllon përballë teje, sepse ka me randue gjatë e fort në jetën tande të ardhme si tana krijesat e andrrave që na e fitojnë apo na e vjedhin të drejtën e qeverisjes së jetës sonë reale, por lene aty, aty ku e gjete masëpari: në plasaritjet e thella të tokës sate të zharitun apo në kafkullin e zbrazët të dëshirës për me i shkue deri në fund këtij korridori të mykun që quhet pranì.
Mos thuaj se s’mundesh. As mos guxo, por silli ndër mend nji për nji gjanat e mira që dikur rrethonin jetën tande, e dije se tue mëtue se ato nuk ekzistojnë, do e nxitësh veten me mendue se në të vërtetë asht jeta jote ajo që ka reshtë së qeni e pranishme, për t’u përvjedhë nëpër kangjellat e nji shiu që, ose nuk ra kurrë, ose ka ra dhe i ka përjargë flatrat e tua, tue të shndërrue kësisoj në nji rrëshqanor të gjorë që e ka harrue kundërmimin e qiejve.
Harroje! Mos u përpiq t’i rikthesh rrëketë gurgulluese të qeshjes së saj, prej së cilës dikur të bahej se të dëlirej shpirti, sepse tashmë ato rrëke janë tha e zharitë njëherë e mirë, tue lanë si dëshmi pranie të dikurshme vetëm gurëzajet e lëmueme të mallit apo do shtiza të holla jehonash që kuisin unshëm nëpër ajër dhe kërkojnë atë që mbeti prej shpirtit tand të çapërlyem. Dëboje vështrimin e saj, për të cilin mëtoje se ishte i vetmi që e gjente lehtësisht rrugën drejt zemrës, mbasi po të kishte qenë kështu, në qiellin e asaj paqeje të lumtun nuk kishte me u shfaqë kurrë ajo reja e njelmët mbramësore që ishte fry e fry tanë jetën si nji ushujëz tue ndejtë në pritje të haresë sate idiote. Davarite kundërmimin e kurmit të saj të ndezun e të mërdhezun prej gjesteve tua, që kanë udhëtue prej së thelli si kuajt nëpër kalldramet e fshehta të damarëve dhe resht së menduemi se je përjetësisht i burgosun në oshëtimën e errët të gjakut në të cilin asht tretë imazhi i saj i mrekullueshëm, siç të pëlqen të pëshpëritësh nëpër bisedat e trallisuna të zemrës. Vazhdo e mendo se kumbimi i hapave të saj fton rrugën në festën e bukur të ndjesive të fshehta, qiejtë e jargosun të vështrimeve, a ku di unë se ç’gja tjetër prej atyne që shpik kjo mendja jote e krisun, por bindu njiherë e mirë se këto gjana i ke pa të bukura prej se në to janë projektue do imazhe ideale të thadrueme mbi zemrën tande në epokën e ambël të andrrave, gja që do të thotë se s’kanë kurrfarë lidhje me realitetin e fortë dhe prozaik që të rrethon. E mos mendo se Li Bo u tregua aq trap sa mendojnë ca trapa, kur u mbyt në lumë tue dashtë me kapë hanën e pasqyrueme në të, sepse ai në të vërtetë e bani këtë për me na kallëzue se jeta e njeriut s’asht tjetër veçse nji shajni vezulluese, nji pasqyrim i asaj që asht reale dhe absolute. Kupto se gjithë ç’ke vërejtë, prekë, shijue, arritë, adhurue e andërrue nuk asht gja tjetër veçse nji surrogat, nji imitim i asaj që ti nuk ke për me mbërritë kurrë, ngaqë fatkeqësisht e fatmirësisht s’mundesh me qenë as ma shumë e as ma pak se njeri. Mjaft u pendove për faktin se i pate thanë që do ta humbisje në dimën, në nji ditë të mjegullueme e të ngarkueme me ankthin e nji të ardhmeje të pambërritshme e që prapëseprapë pasqyronte galdimin tand të atij çasti, sepse në të vërtetë ndodhi ma përpara, në frymëmarrjen e randueme të nji qyteti të kalbun prej shirave, e ndodhi ngase ti je nji krokodil i pangopun që mbllaçit me babëzi jo vetëm llokmat e realiteteve që dikur ishin stivë rrotull teje, por edhe të ardhmen, edhe jetën tande. Fërfëlloji në ajër flamujt e shqyer të transhendencës dhe hidhu matanë, matanë, në nji tjetër gjendje, atje ku nevojat e tua s’kanë të bajnë asfare me këtë realitet iluzor prej të clit po largohesh.
Sepse ti duhet të largohesh! Sepse, në mos tjetër, ti je reja e fundit në qiellin e saj që orvatet të rikthejë në vete andrrën e harrueme të diellit. Rikthehu në të sotme dhe vijo e bani ato ecejaket e tua të zakonshme mbi pllakat e ftohta të realitetit që oshëtijnë nën kambët e tua, tue të folë kësisoj një gjuhë të cilën ti e njeh mirë, por që prapëseprapë, ashtu e mveshun me kuptime të panumërta, mbetet përjetësisht e papushtueshme. Kafsha e dytë e komunikimit që gllabëroi atë imazh të mrekullueshëm, për krijimin e të cilit ishe rropatë tanë jetën, tashti dihat aty përballë teje tue mbushë me kutërbim ajrin e ditëve tua të ardhshme. Pràj. Dikur pranì, e tash pràj! Vështro lakoren e zbehtë të mbasdites që vjen me të mbështjellë dalëngadalë…!