Lëngo në shtrat o shpresë që shuhesh
Rënko në heshtje e prit të vdesësh
Nuk ka rëndësi që botës t’ia thuash
Me dhimbjen tënde bën mirë të qeshësh
Dorën mbi gjoks vendos e prit
Të fundmin trok të zemrës së thyer
Qirinjtë e ndezur ngri dorën e fik
Se drita e tyre është pis, e përlyer
Mos prit me ankth larg të venitesh
Por lutju kohës të të falë mençurinë
Të pranosh atë që ndoshta s’thuhet
Në fund të flesh me përjetësinë
Se kur ty gjumi të të ketë zënë
Do zgjohem unë atëherë, i ri
Me gaz do pres që hëna e ngrënë
Të ikë e një shpresë e re të gdhijë.
Tiranë, 14 dhjetor 2008, 16:20
Autori

Be First to Comment