Në vitin 1986, kur u vendos të ndihmoheshin zonat verilindore, u shkulën nga Tirana inxhinierë, ekonomistë, specialistë arsimi, artistë dhe erdhën në Tropojë. Mes tyre, njëri prej aktorëve më të veçantë të skenës shqiptare: Naun Shundi. Një njeri që di shumë e flet pak. U bëmë miq. Unë isha i ri, pak më shumë se 20 vjeç. Dija pak, por kisha etje për të ditur shumë. Nauni më ndihmonte të përgatitesha për konkursin e pranimit në shkollën e aktorëve. Punonim shumë. Një ditë, Nauni më dha një cikël me poezi, të shtypura në dy fletë format. I kishte shkruar gjatë viteve të studimeve. Fundi i viteve ‘80. Hera e parë që lexoja poezi që aq qartë përmbanin revoltën, zemërimin dhe antikonformizmin. Të shkruara me shumë finesë. I kopjova në ditarin tim. Pa e vënë emrin e autorit. Do t’më duhej të thosha që i kam shkruar vetë, nëse m’i gjenin. 40 vjet më vonë, duke shfletuar ditarët e mi të asaj kohe, i gjeta. Po i botoj në shenjë respekti për talentin, dinjitetin dhe miqësinë që më lidh me Naun Shundin, Bebin.
Arbër Ahmetaj
Mos u ndal
Qeshu o djall
e thuaj u vela me qeshje
ngopu me lot
e thuaj u ngopa me dehje
shtrihu në gjak
e thuaj u deha me prehje
flit edhe ca
e thuaj u lodha me lehje
çdo gjë e maskuar
ka nevojë për fshehje!
Thonë
Bërtet ai që nuk ka të drejtë;
atëherë,
sa herë që nuk kam të drejtë
e më duhet të flas
nuk do bërtas.
U takuam prapë
Erdhe pas së gjatës ndarje
Me seriozitet të pikëlluar
U derdhe rrëmbimthi
Në shfrenimin argëtonjës
Me zjarr të pashuar
U ngope me instiktivet dridhma
Të përziera me pasionin tënd
Shpirt shëronjës
U përzhite
Nga i flakti takim
Me të ndezurin trup
Synimngulmonjës
Dhe ike me një kujtim të vogël
Në këmishën tejpamëse
Dhe ike
Duke lënë pas…
Një mangësi disa gramëshe
Mungesë
Eja më pranë
Zhvishu e tëra
Hiç nuk të dua
Ti e di
Bën sikur më do
M’u neverite fare
E megjithatë
Shtrihu tani
Mos më bëj vend
Nuk ka nevojë
Sipër teje do plasem
Ti e di
E ndjej që po pret
Ke dëshirë për mua
Oh sa nuk të dua
Kafshërohu tani
