Botuar në “Prozë”

Kamarierja na drejtoi për te tavolina e fundit:
– Vetëm tavolina e ushtarit është e lirë,- tha si e zënë më faj.
Nuk doja të rrija atje, madje kërkoja një tavolinë në hyrje, jo më të isha afer asaj “të ushtarit”. Kisha pirë kafe dje në këtë bar me emrin “Shqiponjat”. Në fillim pata një si ndjenjë ngazëllimi, kur dallova që larg flamurin shqiptar dhe atë amerikan në farfuritje. Lokali ishte në krye të një sërë godinash njëkatëshe, që ishin zyra apo dyqane të vogla, minimarkete.