Endje! Në atë kohë kjo fjalë kish marrë një tjetër kuptim. Isha në vit të katërt, në lice dhe ishte dimër. Nuk bënte shumë ftohtë, por ama kishte ditë të tëra që shiu nuk pushonte. Tani nuk pushonte! Pushonte ndonjëherë, por… E lagu s’e lagu! Nejse! Siç thashë, më ishte bërë mani të endesha deri vonë në rrugët e Tiranës. Kur binte shi, i hipja autobusit Kombinat-Kinostudio e bëja disa xhiro lart e poshtë.
Kalonin orë dhe detyrohesha të kthehesha në konvikt, vetëm sepse na mbyllnin derën. Më ka pëlqyer gjithnjë të shoh shiun nga brenda xhamave.
Përplasja e pikave mbi qelq më magjeps dhe tani.
Nuk kishte gjë më të ëmbël në Tiranën e zymtë të asaj kohe, se sa të rrije ulur pranë xhamit, në një autobus që vinte rrotull në të njëjtën rrugë, pa pushim. Qyteti nën shi dukej si i humbur, i hutuar. Brenda në autobus, i ngrohur nga afshi i njerëzve që ngjisheshin si sardelet në kuti, ishte si të kishe një karrige në rreshtin e parë të një teatri absurd, ku të gjithë aktorët kishin për detyrë veç të lageshin deri në palcë.
– A mund të futem pak këtu para teje, të lutem?
Ktheva kokën drejt zërit që më foli. Një pardesy ngjyrë bezhë me kopsa të mëdha kafe. Më lart, një shall i hollë që dilte nga jaka e pardesysë. Mbi të, një fytyrë e rrumbullakët e rrethuar me ca kaçurrela të zeza, të gjata deri mbi fytyrën time.
Kishte një aromë të mrekullueshme shiu, të përzier me një parfum, që nuk ishte parfum. Ndoshta djersa e një trupi të pastër, që kish vrapuar deri tek autobusi.
Gjunjët e saj shtynin fort këmbën time të majtë. Një dorë e kish mbështetur tek xhami duke formuar një urë mbi mua. Flokët e lagur më preknin lehtë mbi sy me një ledhatim përgjumjeje si në ëndërr.
– Do më lesh të hyj pak para këmbëve të tua, apo jo? Më dërmuan këta mbrapa. – më foli prapë disi e mërzitur dhe e bezdisur.
Largova anash këmbën e majtë dhe kur e afrova përsëri, as një pëllëmbë larg kisha atë trup që lëshonte një aromë dehëse.
Ngadalë, pardesyja u zbërthye e zbuloi një përparëse të bardhë si ato të infermiereve, që i rrinte paksa e ngushtë. Dy kopsat e fundit ishin të zbërthyera dhe dora ime e djathtë ishte veç disa centimetra larg asaj të çare të mistershme.
Si do ishte vallë sikur ta fusja brenda asaj përparëseje të pa mbyllur mirë? Ç’do më preknin gishtat? Do ishte ngrohtë?
Pardesyja lëvizi dhe mbuloi këmbët dhe dorën time. Kuptova se në mënyrë të pavetëdijshme i kisha prekur kofshën.
Zot, ç’skuqje e siklet! Si i zënë në faj ngrita kokën për të justifikuar në një farë mënyre dorën time, por kaçurrelat vazhdonin të më përkëdhelnin ballin dhe sytë e saj të përhumbur shihnin diku larg, jashtë autobusit. Dora preku kofshën tjetër. Lëkura e butë si mëndafsh më përkëdhelte gishtat dhe thonjtë gërvishtnin lehtë mbi pushin e butë. E ndjeja brenda kokës zhurmën e asaj gërvishtje pa zë.
Ngrita kokën dhe pashë se gusha poshtë kaçurrelave ishte skuqur lehtas. Afshi i frymës së saj të ëmbël më përkëdhelte fytyrën e po më dehte pak nga pak.
Dora u ngjit ngadalë lart, deri sa ngeci mes kofshëve të bashkuara. Pas pak sekondash këmbët u ndanë! Nuk ndjehej më presioni i butë i mishit mbi gishta. Pak më lart! Edhe pak!
Fundi i një korridori të errët ku kisha hyrë e dukej sikur po ecja duke u drejtuar vetëm pas mureve.
Tani, gishtat, si duart e një të verbëri, kërkonin një derë që të nxirrte diku, por mbathjet e buta e pengonin dorën që donte të prekte diçka tjetër.
* * *
Je në rrugë e të pihet ujë. Ndalo mbi urën e parë që shkel e zbrit poshtë saj, buzë lumit. Atje nën hije nuk të kap as shiu e as era. Bota kalon mbi urë e askush nuk e di se ti je aty poshtë, i fshehur në heshtjen e kënaqësisë tënde, duke pirë atë ujë të turbullt lumi.
* * *
Gishtat vazhdonin të kërkonin në thellësi dhe uji i ngrohtë, që më rridhte ngadalë, plot përkëdhelje më lagte deri afër kyçit.
Autobusi ndaloi. Portat e parajsës u mbyllën dhe muret e bashkuar e zhdukën rrugën që të çonte drejt tyre.
“Eja me mua”!
Ishte një urdhër që në fillim nuk arrita ta kuptoj. Ku të shkoja?
Një dorë e thatë kapi dorën time të lagur, më ngriti e më tërhoqi drejt daljes së autobusit.
Ecëm drejt një porte të madhe me hekura.
Roja, që rrinte në një kabinë të vogël, sapo kaloje pragun, na përshëndeti e unë i buzëqesha lehtas, si i zënë në faj. Diçka më tërhiqte dhe pse duart i kisha të lira.
Shkallë. Korridor. Shkallë. Korridor. Në fund, në të majtë një derë e hapur.
– Rri këtu dhe mos bëj zë!
E kujt ja mbante të fliste. Çelësi u rrotullua dy herë nga jashtë derës dhe heshtja më zgjoi nga ai udhëtim i përgjumur, nga sedilja e autobusit e deri aty, në atë dhomë të errët. Drita e hënës, ndriçonte lehtas shtratin ku isha ulur. Diku më tej ishin një tavolinë me një karrige dhe një dollap me kanata xhami. Varur prapa derës, si roje, ishte pardesyja e lagur ngjyrë bezhë.
Nuk e di se sa ndenja ulur pa lëvizur. Hekuri anësor i shtratit që dilte pak mbi dyshek më mpiu këmbët.
U shtriva mbi shtrat dhe ndjeva gjakun të qarkullonte lirshëm duke sjellë me vete pickimet e shpirjes.
Mbi kokë kisha hënën e lagur nga shiu. Në atë gjysmerrësirë nuk dallohej qartë nëse ishte i lagur xhami i dritares apo hëna. Mbylla sytë dhe u përpoqa të mendoja se si do të dukej shiu në hënë. Do të formonte vallë pellgje, apo dheu i thatë do ta thithte me etjen e saj miliona vjeçare.
* * *
Këmbët më ishin lehtësuar nga këpucët e rënda dimërore, por që s’mbaja mend t’i kisha hequr. Edhe rripin e pantallonave që zakonisht e mbaja të shtrënguar, sikur nuk e ndjeja më mbi bel. Bënte ftohtë ndaj mendova se ndonjë nga çunat e dhomës kish lënë dritaren hapur.
Zot, ç’ëndërr kish qenë! Dhe tani e ndjeja aromën e dehëse të kaçurrelave. Me shpresën se ëndrra mos vazhdonte, mbylla sytë dhe prita.
Në vesh ndjeva frymëmarrjen që më përkëdhelte deri poshtë qafës. U luta të mos ndalonte! Nuk ndaloi. Më puthi veshin lehtë e zbriti sërish drejt qafës, me të njëjtat puthje pas çdo frymëmarrje. Hapa buzët dhe ndjeva një shije pjeshke të pjekur mirë. Një pjeshkë pa atë pushin e bezdisshëm, vetëm me tulin e butë dhe lëngun e ëmbël që të mbush gojën e mezi pret ta gëlltitësh me kënaqësi. Dikush ma hoqi pjeshkën nga goja dhe frymëmarrja me puthjet u shfaq përsëri mbi kraharor.
I njëjti ritual: një frymëmarrje, një puthje. Një frymëmarrje një puthje! Një tjetër! Një tjetër! Dhe një më pas! Gjithnjë e më larg buzëve të mija; diku poshtë, aty ku duart preknin flokët dhe gishtat ngatërroheshin mes kaçurrelave.
Ç’ëndërr! Apo nuk ishte ëndërr. Mendova se nuk kishte shumë rëndësi! Ndjeja flokët që përplaseshin mbi kofshët dhe barkun tim, në një ritëm të çuditshëm, që më kish bërë të ngulja thonjtë në mishin e duarve.
Ishte një përkëdhelje që asnjë dorë nuk mund të ta japë. Një ledhatim i lagësht, që të kujton ujin që rrjedh mbi trupin e nxehur nga dielli, në një plazh bosh, ku je vetëm ti. Një lumturi, që kur arrin në kulmin e saj, bëhet e padurueshme, ulëritëse, rrëqethëse! “Petite mourt” i thonë francezët. Vdekja e vogël, nga e cila zgjohesh i ndërgjegjshëm se ke qenë në parajsë, por nuk arrin të kujtosh asgjë. Mban mend vetëm një kopsht që e ke vaditur me agoninë tënde plot dhunë e kënaqësi. Ringjallur edhe pse nuk ke vdekur!
Isha prapë në tokë. Megjithatë, kujtimi i zbrazët i parajsës nuk donte ta linte mendjen të kthehej në vete.
– Radha jote tani!
Radha ime? Për çfarë?
Shikimi mu err. Diçka m’u afrua në fytyrë. Ndaloi dhe mbuloi dritën e hënës. Buzët më prekën përsëri, por këtë radhë ishin ndryshe. Më të mëdha dhe më të lagura.
***
Kur të merr etja dhe në fund të shishes sheh pak ujë, e ngre lart, përmbys, me grykën mbi buzë, që edhe pika e fundit të bjerë mbi gjuhën e tharë. Uji të duket i ëmbël e do deshe të mos mbaronte kurrë.
***
Po shuaja etjen e gjithë qenies time brenda atyre buzëve, që më përkëdhelnin mbi fytyrë me pushin e butë dhe më velnin me ëmbëlsinë e aromës dehëse.
***
Etja dhe uria! Gëlltit lëngun e pjeshkës që rrjedh mbi fytyrën tende dhe gjuha shkon të lëpijë dhe ato pak bulëza që bien jashtë buzëve të thara nga afshi. Nuk resht dot së thithuri e gjuha nis të të djegë. Mbi buzë lëngu të thahet e nga hunda nuk të ikën aroma e asaj që të duket se e ke parë dikur në ëndërr. Buzët të dhembin, por e kur shpie dorën mbi to, diçka të ndal. Një gjuhë e butë si mëndafsh të lëpin aty ku buzët dhembin.
Ndoshta një egërsirë po të shijon me dyshim, para se të jetë e sigurt për shijen që ke e të të kafshojë. Apo është pjeshka e etur që kërkon lëngun e humbur mbi ty. Plagët mbyllen e prapë të merr etja!
Kalëruar mbi një engjëll që të tregon se sa i thellë është qielli.
Hapa që hidhen me këmbët që nuk shkelin.
Engjëlli vazhdon të përplaset me dëshpërim mbi trupin tënd dhe ritmi i dhembjes rritet ngadalë. Duart ngulin thonjtë mbi kurrizin e mbuluar me kaçurrela dhe engjëlli rënkon.
Mos e lëndova? Zbres më poshtë. Dy kodra të buta të mbushin duart e të sjellin ndër mend diçka fëmijërore, një kujtim që nuk e di se ku e ke marrë. Të kujtohet shija e kripur edhe prapë të merr uria. Do të pish, por nga kodrat nuk del ajo që duhej të dilte. Diçka prisje prej tyre, por nuk je i sigurt se çfarë.
Duart si endacakët e një qyteti mistik përpiqen të gjejnë diçka që as vetë nuk e dinë se ç’është. Prek binjaken e portës që ke hapur dhe sheh se dhe ajo mund të hapet lehtë, megjithse shtrëngohet fort.
Të zgjohem apo jo? Që kur kam nisur t’i marr në ëndërr leje vetes?
– Jo! Jo! Jo, nuk mundem! Jo, më fort! Aaa!!!
Jo apo më fort? Më fort apo jo?
Enigma të tilla kam pasur plot që atëherë dhe asnjërën nuk kam mundur të zgjidh.
Pas rënkimit, ritmi vazhdoi duke u shuar me një përplasje mes dy trupash, që po të kishin qenë të gurtë, do ishin shkërmoqur.
* * *
Në ëndërr jam?! Të zgjohem apo një gjumë akoma më i thellë po vjen? Pak nga pak harroj ato që kam ëndërruar për pjeshkat. Zgjuar apo në gjumë? Nuk e di!
Po zbres shkallët nga u ngjita. Sa më shumë i largohem ëndrrës, aq më i ftohtë bëhet ajri.
Jam në rrugë. Bën ftohtë e unë jam veshur hollë, apo në dhomën e konviktit çunat kanë lënë dritaren hapur? Tek porta, roja fle brenda kabinës. Me kokën mbështetur në xham kushedi se ku e çon ëndrra e tij.
Është herët dhe autobusët nuk kanë nisur endjen akoma, por dhe po të kishin nisur kush dëshiron të hipë në një autobus bosh, pa një ëndërr me kaçurrela?
Be First to Comment