Të vdesësh – s’i bëhet kjo një maceje.
E ç’mund të bëjë një mace
në një shtëpi bosh?
Të kacavirret nëpër mure.
Të fërkohet pas mobilieve.
Në dukje, këtu asgjë s’ka ndryshuar,
megjithatë, asgjë s’është si më parë.
Çdo gjë duket në vend të vet,
megjithatë, çdo gjë nga binarët ka dalë.
Mbrëmjeve, llamba nuk ndriçon më.
Nëpër shkallë ndihen hapa,
po s’janë ata.
Edhe dora që hedh peshkun në kupë
s’është më ajo e para.
Këtu, diç nuk fillon
në orën e përhershme.
Këtu, diç nuk ndodh
ashtu siç duhej të ndodhte.
Këtu, ishte dikush, ishte
pastaj befas u zhduk
dhe këmbëngul të mos kthehet.
Nuk la dollap pa kontrolluar.
Nuk la raft pa rrëmuar.
Edhe nën qilim kokën e futi.
Madje, theu rregullin e prerë,
letrat mos m’i shpërnda në erë.
Ç’ka mbetur tjetër për të bërë.
Të presësh dhe të flesh.
Prit vetëm sa të bëhet i gjallë,
sa kokën ta sjellë ai,
e pastaj fort do pendohet
se maces kështu s’i punohet.
Do t’i dalë përpara
sikur qejfi s’ia ka aspak,
ashtu dalëngadalë,
mbi putrat inatçore,
pa klithje e lëpirje,
të paktën në fillim.
Përktheu: Aida Baro
Be First to Comment