Kur vinte vera,
vajzat gjithmonë vishnin fustane të reja,
fryhej gjiri i tyre,
frymëmarrja u bëhej më e gjerë,
pastaj, në mbrëmje, shtëllitej pluhuri i imët i yjve.
“Ana e kopsit më ngushtë bluzën,
e vure re?”.
Të gjitha i vinim re.
Përditë një emër i ri,
përnatë një libër i ri;
ishin pagesa që sakaqherë zhvlerësoheshin,
si monedha në inflacion.
Gjithmonë vinte vera,
në gusht piqej rrushi,
por atë vit askush s’e vriste mendjen,
për ndërrimin e stinëve.
Çapet e luftës
linin shenja të zeza nëpër gazeta.
Zbardhëllyer nga dielli dhe djersa,
me njolla të mëdha nën sqetulla,
vareshin fustanet e grave.
Bota ecte rrëzë mureve,
në asfalt mbeteshin hullitë e tankeve,
me distancë të njëjtë njëra nga tjetra.
Nuk është më ajo luftë që shikonim
në figurat e librave, në filmat e kinemasë,
ajo që fërgëllonim se mos nuk e mbërrinim.
Tani kufomat që kapërcen
nuk i ngjajnë galatasit që jep shpirt,
tani po vrasin,
në qoshen matanë shtëpisë sate.
Kurse ajo vajza gjizbuluar,
qeshte me ushtarët e huaj.
Koloneli gjerman që shkonte përpara,
kishte varur në kraharor
një pllakë metalike.
E qëlluan tanët
dhe mbeti në mes të rrugës.
Në xhep të kapotës,
i gjetën fotografitë
e gruas dhe fëmijëve.
Bionde ishte, siç e përfytyronim,
me gjinj të mëdhenj e të heshtur.
Përktheu: Sokol Çunga
*Galata Morente, skulpturë mermeri e periudhës romake, kopje e një skulpture helenistike, që paraqet imazhin e një galatasi duke dhënë shpirt, pas fitores së Atalit I të Pergamit mbi galatasit.
(Shënimi dhe fotoja janë të përkthyesit).
