Ti asnjëherë s’e kupton çfarë humb, lodron si një mace në hapësirën e gjelbër të syve të tu dhe unë i fyer, i poshtëruar, të përgjoj pas hijes sime; bëhet vonë, sa vonë nga ndarja, unë mbi prush thyej shkarpa, si idiot i fryj hirit: ndizu zjarr! Dhe hedh aty…
