Lotusi

Nuk më pëlqejnë tatuazhet, sidomos mbi lëkurën time, por disa vërtet i lakmoj, më duken sensual e tërheqës. Kam menduar se ata që pikturohen gjithandej, në një farë mënyre kërkojnë të tërheqin vëmendjen për vlera që nuk i kanë e se duan të bërtasin: “Ky është trupi im dhe mund të bëj ç’të dua me të!”.
Në një nga udhëtimet e mia u ndesha në plazh me një vajzë, kraharori i së cilës ishte mbuluar nga një lotus në gjithë gjerësinë e kraharorit; “zemrat” e tyre binin rreth kokave të gjoksit, që kishin humbur mes ngjyrave të ndezura.
Ajo ma lexoi vështrimin dhe më pyeti me një buzëqeshje të çiltër:
– Nuk keni tatuazh?
Ndoshta duhej të kuriozohej nëse nuk më pëlqenin ato figurina të bojatisura, por e bëri më direkte pyetjen.
– Jo, nuk hyjnë te pasionet e mia!
Duhet ta kem thartuar pak fytyrën pas kësaj përgjigjeje të ftohtë e të shkurtër, por kjo nuk i bëri përshtypje; duhej të ishte përballur shpesh me reagime të tilla.
– Duket, – buzëqeshi sërish çiltër, gjë që më çarmatosi krejt. – Por për mua ka rëndësi të veçantë ky tatuazh. Më tregon se jetën nga vdekja e ndan veç frika dhe guximi e unë e kalova atë shteg, se e desha jetën. Dhe ja ku jam! Ndoshta pa gjoks seksi apo silikon, por me dëshirën për të jetuar. Kanceri më bëri të mendoj shumë për vdekjen dhe them se i kam provuar të dyja, pragvdekjen dhe rilindjen.
U skuqa; nuk pata fuqi dhe as u përpoqa të paktën t’i thosha se e njoh këtë luftë, betejat e së cilës i kisha kaluar përkrah mamin tim, që pati më tepër kurajo dhe guxim për të fituar ndaj metastazës monstruoze, që shumë prej nesh i tremb.
Dikush mban ditar, dikush shkruan, pikturon a kompozon kur ndodhet në momente të vështira të jetës e ja, ajo vajzë kishte tatuar një dhimbje të shkuar; një zambak uji, që vdiste në mbrëmje për të rilindur në mëngjes.