1.
E dashura ime,
po këndoj një këngë,
që je ti!
Ti je gruaja ime çdo sekondë.
Po,
ti je kënga që dua të këndoj në mëngjes,
lutja që pëshpërit i përunjur në mbrëmje,
je drita e ditës e rrezet e hanës,
je lëndina ku dua të prehem,
lumi ku dua të lahem,
je e hëna dhe e diela ime,
je java e krejt jeta,
je mbrëmja e pikëllimtë
e mëngjesi i mbytur në dritë.
Je ecja e udha,
je caku e nisja,
je hapi i parë krahas timit,
mbërritja je,
panginja…
Uji i kroit pas kodre,
e përroit mes pylli,
etja e ëmbël, ah o zot,
që as akullnajat s’ma shuajnë dot.
Je reja e lehtë,
që ma heq diellin prej qafe,
e shiu që më lag,
që m’shndërron në gjethe.
Ti fluturon rreth meje,
si zogu i vetmuar i bjeshkës,
ti m’i kthen shkëmbinjtë në ura,
më ndihmon të eci mbi ujëra,
t’i kapërcej krejt malet,
ti thua “Prit!” e breshëri ndalet.
Ti u thua ujqërve: “Po kalon burri që dua!”.
Ata ulen e presin, kokë mënjanuar.
Ty t’binden edhe insektet… Ajnshtajni,
boshti i rrotullimit të globit thyhet para teje!
– Po kalon burri që dua!
E as retë s’ndjejnë dhimbje kreje.
Bubat e pranverës të ecin qiellit t’syve,
bëhet verë në janar,
e kam krejt pasurinë e botës
në një puthje,
siç i ka ngjyrat një pikël vese mbi bar.
E di,
kryqëzimet e hutuara s’të çojnë askund,
ndaj e hap vetë udhën i pari;
shtegun e kam në zemër!
Këmbët që s’më sjellin tek ti,
do t’ia fal një spitali…
Ti je,
unë vij.
Në letër i shkruajta veç dy fjalë:
Të dua!
E lashë para se të dilja,
nëse dot nuk mbërrij,
për ku isha nisur gjithkush do ta dijë!
Ti je shpërndarë tashmë në shpirtin tim,
e unë kam marr formën tënde,
i lëngshëm kristalizohem,
i bukur, si ti,
qëndisur me dritë hëne.
Ti je gruaja ime çdo sekondë,
po,
ti je
kënga e këngëve!
2.
Mes pikës së lotit dhe portit të buzëqeshjes,
shtrihet planeti yt!
Nxjerr anijet nga pylli e nisem!
Nga pylli dilnin anijet dikur;
tash dalin nga fundi i dheut.
Prej druri anija që rrëmbeu Helenën,
e drunjtë ajo e Odiseut,
nga pylli doli edhe kali,
që mposhti Priamin plak;
Troja e trimave u mund.
Është stinë mbjelljesh shpirt;
farat e dritës duan durim.
Zoti bëri ditën e ty krejt në fund!
Noto në sytë e mi, oqean në blerim!
S’kam grua tjetër,
t’kam ty,
veç ty!
Mes pikës së lotit
dhe portit të buzëqeshjes tënde,
shtrihet planeti im!
3.
Më endesh enëve të gjakut
e m’prek në zemrën që të do.
Grua e rrallë!
E thjeshtë është zemra ime;
të dashuron!
Të dua, shpirt!
Ta puth krejt lëkurën,
ka diell e vullkan,
ka dëshirë me u djegë.
E di, bebja ime?
Të dua!
E kjo m’bën njeri më të bukur.
Bebja ime,
je e vockël shpirt,
sa Cervin!
Ti ke buzë të ëmbla
e puthje që më shndërrojnë në avull.
Me një dashuri si kjo,
i pajtoj palestinezët me izraelitët,
Iranin me Amerikën
e Arabinë Saudite.
E dije një gjë:
je e vetmja grua në planet,
që ma jep këtë ndjesi!
Të puth
e të mbaj në gji.
4.
A shpëtohen zogjtë,
po ua preve pemën ku kanë folenë?
Po të rrëzohem unë,
edhe ti bie.
Aty rri
e mos u trishto kurrë!
Të do një burrë,
i fortë,
i ëmbël…
Lëkundem me ty si anije në pyll.
A të kujtohet ajo ditë shiu me furtunë,
kur erdhe e djersitur tek unë?
Ah, sa më pëlqeu… sa shumë…
S’kisha çadër, m’lage n’lëkurë…
Jam i lumtur nën hijen tënde…
Prej dritës që rrezaton
ndjehem si yll.
Ta puth lotin e buzëqeshjen,
planetin mes tyre.
E amla ime prej uji,
rrezesh e klorofili…
Puthje blete,
ëndërr mjalte…
5.
Shpirti im,
e kam një poezi me qershi.
Ulem në një degë
e këndoj një këngë,
që je ti.
Grua e ëmbël,
si bojli.
Sa herë t’i puth buzët
hutohem,
mrekullohem,
ke lëng në shpirt,
në zemër njerëzi
e hijeshi hyjnore në sy.
Nga larg t’vezullojnë hojet e mjaltit;
udha m’knaq,
më nxit me u nis drejt tyre.
Ti je simfonia ime!
Ti e di, shpirt,
një këngë kam unë:
Ty!
Ma mësuan zogjtë,
është kënga e ringjalljes,
e ngjitjes në degë.
Plot zemra ime me bojli për ty,
krejt kopshtijet e saj
kuqëlojnë qershiza për buzët e tua,
nga Ispahani në Irlandë.
Merrma zemrën përdore në udhëtim;
Ty zogjtë të thërrasin “mami”
kur u jep thërrmija
e qiell u fal
për fluturim.
6.
Dje nuk më the: të dua!
Ç’trishtim!
Por unë të dua
gjithqysh,
shpirti im!
Ti je kudo,
të prek gjithkund,
në një re që vje’,
që s’vje’
e në atë që shko’.
Më vjen të qaj!
Oh, si do qaja në prehrin tënd,
si një kreshnik;
do trandej dheu prej drithërimave të mia
por as zogjtë, as xixëllonjat s’do më dëgjonin,
veç ti.
E do më thoshe: mjaft, trimi im!
Bjeshkë e vrri i fute n’dhe!
Puthmë e t’marrin frymë zanat e malit!
T’prajnë një çast ofshamat e barit.
S’e di!
kam qejf me u ngatërrue nganjëherë
me ty,
me t’dashtë,
me t’ra n’gjunjë,
me t’marr kaliqafë,
me t’rrzue n’bar,
me t’ra përmbi,
me t’puthë në sy,
me u rreknye lëndinës
dy trupa në një.
Dje s’më the: të dua!
Ndjeva si u shkima një çast,
jo më gjatë,
se m’vjen prej eprit vala e shpirtit tand,
që më do.
E di që më do!
Ta adhuroj atë zemër,
atë grua të bukur që je,
atë njeri të naltë që je,
atë të dashur të ëmbël që je,
pëlhurë lulesh mëndafshi mbi dhe,
grua xixëlluese,
akull e zjarr,
që m’ke fut brenda lëkurës,
më ngre në qiell,
më degdis në varr.
Të puth e të dua!
Mos u zemëro me mua!
Ose zemërohu,
ti e di,
unë të dua gjithsesi!
7.
Kur je larg, shpirti im,
veç çka fluturon ka të drejtë me t’pa,
edhe qielli.
Shtrirë në një shkretëtirë tjetër,
më kujtojnë të vdekur,
por shpirtin ma ke ti
e ma nis me një
pikël shi.
Brenda saj
të shoh edhe ty,
ringjallem
mbrëmjeve vonë.
Vonë?!
S’është kurrë
për një burrë,
se për shumë më pak,
u dogjën në turrë
drush të njoma,
u prenë në gijotinë,
nën një qiell
pa re,
si poshtërimë,
gra e burra të dashuruar,
të një tjetër epoke,
filiza të njomë nën thundra,
të kësaj toke.
Më thua se jam rrëmujë?
Jo!
Në shpirtin tim,
ti je e vetmja kthjelltësi!
Gjithkund tjetër bie shi.
8.
Yje në faj?
Po në faj;
e dinë veten më të hijshëm se ti!
Të puth në yllin e buzës së Arushës së Madhe,
edhe t’Voglës,
s’dua të bëj diskriminim galaktik.
Ti je më e bukur se krejt këto që thashë,
ti je re shiu mbi thatësirë,
në fakt,
ti më njom veç mua: Ego-sistem.
Vij drejt teje,
shkoj drejt yjesh
e njomet oqeani.
Pastaj, ti e di,
asnjë kumbull s’nxjerr lule,
nëse ty s’të bie rruga pranë saj.
Yje në faj!
Po, në faj!
9.
Dua t’bëj dashuri me një manushaqe,
aty poshtë ferrës,
le t’i dalë aroma
pranverës.
Sa m’dhemb krejt pylli e gjethet,
që s’të kam sonte pranë!
M’thahen oqeanet e sytë e barit.
Veç një dritë larg në një galaktikë,
ma mëson gramatikën e shpresës;
thyhen vizatimet e akullit në qelq.
Gurët që më peshojnë në zemër,
shndërrohen në të çmuar,
t’i vendos në flokë.
Më në fund lumenjtë e kuptojnë,
që janë e vetmja rrugëdalje e oqeanit;
ujëra në pikë të hallit.
Ti
je kasaforta e shpirtit tim,
e hapur,
e parrezikuar.
Një grua si ti s’ka nevojë për armë
të ruajë zemrën e burrit që do;
gjithçka pushtohet,
një zemër e dashuruar gruaje
i ngjan asaj të luanit.
Ti i kthen mëtonjësit e trishtë në gurë,
ua këndon një këngë të hirtë, njëfjalëshe,
këngë ushtarësh: mbeçi!
E s’flet më.
Se ka edhe një mallkim te kënga e moçme:
Korbat sytë le t’ua hanë!
Një grua e dashuruar nuk nëm asnjëherë!
Ah, sikur ta dinit kë dua unë! – flet vetmevete
e këqyr mos t’ia lëndojë kush
atë fole të mbushur me vezë dielli në zemër,
një mijë e pesëqind vjet para (H)Omerit
(kur këngëve të shkruara iu hap dera).
Librin e parë e ka shkruar një grua,
se veç një libër është shkruar deri më sot:
Një grua e do një burrë!
E del pranvera!
10.
Ti e di sa vuajtje e përsosur është për mua
të dua një grua si ti.
Djersiten alpet
kur puthemi bashkë!
E ti je ma e hijshmja shkretinë,
akullnaja ma e bukur,
hana ma e hutuar,
oqeani ma i naltë,
rrahja më kërcënuese e zemrës,
gruaja e parë e urës
prej një planeti te një kometë,
që po përvëlohet,
ti,
kalë alpesh,
krejt avuj yjesh,
del nga një lëvozhgë dielli
e më puth.
S’di si mund të duhet më shumë se kaq,
si dëshirohet më ethshëm mishi,
se trupi yt avullues,
që, ah o zot, e kam përherë pranë.
Dua të mbytem aty,
të vdes aty,
me ëndrrën e bebeve,
me shpresën se bebe do lindin,
me dëshirën me më puthë si baba bebesh.
E ndjej në vete një dorë zoti,
një prekje hyjnore,
se ndryshe krejt e pamundur do ish
të kisha këtë fat me ty!
Ti më thua se kam lindur me këmishë drite.
Duhej të ish me shumë diej, shpirt;
ti nuk meritohesh veç me një diell!
Dhe nuk e kuptoj si lufta
zgjat kaq pak për një grua si ti,
e pafund duhet të jetë,
le të mbillet kripë e t’mos ketë blerim,
kurrë bar mos mbiftë oborreve të Priamit,
flaka i daltë fundit të qiellit dhe oqeanit!
Ti je njomja e kullosa e brigjeve,
krejt lulet e bletët në shtatin tënd gjejnë atdhe.
Se ti je,
ndaj mbijnë zogjtë në qiell.
Veç ti u bën dritë hapave të mi
e shtëpive të peshqve,
atje ku flenë ëndrrat për shtegtim kundra rrjedhës.
E s’ka gjë pse
rrëzohen qershitë mbi bar,
yjet i fshijnë sytë mëngjeseve me brymë,
i mbërthen një e qarë.
Bie shi mbi lulet e diellit
e dorëzohen këngët e bilbilave të parë.
Ka një depo armësh e këngësh,
ti je roja e butë e të dyjave:
shpërthimi është i pashmangshëm!
S’ka mure,
që e ruajnë hingëllimën e një kali të trishtë,
bie loti yt në zall e ndez një yllësi,
ka etje
në hanë
e fruta për ketra
në lajthishtë.
Ti kujton që unë s’di emra të tjerë bimësh e brejtësish,
i di,
por kam një kod të vjetër me ketrat e frutat e tyre të çmuar:
çdo gjë që u rrëshqet nga duart,
vjen duke u afruar.
Ti edhe Zotit ia bën me hile:
njëzet e katër orë ndriçon për mua,
katundi miliarda banorësh
në hije,
qan në një krua.
Ti më bën të më marrë malli
për dimrin në mes të verës,
dua të t’i shoh faqet e skuqura,
jo veç prej puthjeve,
edhe prej erës.
Qesh Zoti,
ky këlysh i pakënaqur galaktikash,
e s’qesh kot:
të lindi ty, oqeanin e dritën në një ditë,
se e dinte që do t’vija drejt teje,
me vrap, fluturim ose me not.
Katundi miliardësh në hije,
i pikëlluar te një krua,
drerë të mërzitur kullosin rrezet e hënës,
shpërndarë nëpër bar,
njëzet e katër orë veç ti ndriçon për mua.
Nxjerr anijet nga pylli e nisem drejt teje!
11.
S’e besoja që një grua mund t’i kishte të dyja:
edhe borën, edhe diellin.
Ti i ke, fatalisht,
si natyra.
Je përjashtim,
je njëherësh të dyja.
Gra akulli
e gra flake kam pa,
si dy batalione armike;
Ti je një në krejt,
grua e përsosur në shtrat e në ballo,
në mbledhje e darkave me qirinj e tinguj xhazi.
Ti qesh,
e hijeshon mbrëmjen.
Ti zymtohesh,
e dielli heziton të dalë.
Nuk e di!
Të rri larg,
e them: sa mirë!
Por e gjej veten bosh,
gjithçka imja është nisur ndërkohë drejt teje;
e ke ti krejt qenien time,
unë mbaj veç lëvozhgën.
Pastaj ti ma kthen veten,
bashkë me tënden
e ribëhem!
E s’di si mund të mjeshtëroj më shumë,
sesa me të ra në gjunjë:
i vetmi akt mirënjohje ndaj një gruaje si ti!
Ah, harrova:
dua me t’i puthë gishtat e këmbëve,
me t’i lëpi,
më duket se s’të dua aq pa e bërë.
Mund të jetë pak gjë,
por mendja më rri,
te gishtat ku fillon ti.
Kurrë një grua s’më ka rrëzuar,
duke më ngjitur kaq lart,
t’më puthë një grua si ti është mrekulli,
ma i fismi art.
Kur ndjej gugatjet e tua
e shoh se si kënaqesh,
s’kam nevojë për parashikimin e motit:
diell do ketë edhe për treqind vjet
e shi kur të mbjellim zogj,
e fluturime në qiell.
Flutura të dalin prej syve,
më mbyt me puthje,
të them:
ne jetojmë si lëvorja me trungun,
ti më mbështjell,
unë ngjallem brenda teje.
Dua me t’humb
veç pak çaste në mjegull,
jo shumë,
as larg,
veç sa të ngazëllehem kur të të rigjej.
Nuk zgjat shumë kjo lojë,
se t’kam shpirt
e nga mungesa jote,
bluhem si në plojë.
Të lyp si i humbur,
me sy,
me gishta,
me nuhatje,
në gjunjë,
zvarrë,
duke vrapuar,
me krahët hapur…
S’më ndal dallga e tmerrshme e oqeanit,
as rrëzimi i gurëve
nëpër rrëgalla,
gjuha e flakës,
as dragonjtë në përralla…
Të dua!
Kjo është kryefjala!
Nxjerr anijet nga pylli e nisem drejt teje,
duke fërshëllyer motivin e kësaj kënge për ty,
kënga e këngëve të mia!
(Shkëputur nga Revista Letrare – Vjeshtë 2022)
Arbër Ahmetaj
Arbër Ahmetaj lindi në Tropojë në vitin 1965. Është diplomuar për farmaci në universitetin e Tiranës dhe atë të Gjenevës. Në vitin 1986 filloi bashkëpunimin me shtypin shqiptar të asaj kohe dhe më pas punoi si gazetar në departamentin e informacionit në TVSH. Në vitin 1993 iu bashkua Ministrisë së Punëve të Jashtme dhe u specializua për diplomaci në Oksford, Uashington, Gjenevë dhe Maltë. Pas detyrave të ndryshme në këtë ministri u emërua Sekretar i Parë në Ambasadën Shqiptare në Bukuresht. Nga shtatori i vitit 1997 jeton në Sion të Zvicrës, ku ushtron punën si farmacist. Disa nga veprat e tij në prozë janë "Fletëhyrje për në varr", "Varri i braktisur", "I huaji, ai kosovari", "Një natë te Luiza", "69 gra", "Procesi 3K", si dhe librat me poezi "Më mori malli e dashur" dhe "Poezi". Nga viti 2020 është Kryeredaktor i Revistës Letrare.
