Zbrita shkallët e pallatit të veshur me pllaka graniti, por, kur arrita te dera e makinës, ndjeva që kisha harruar diçka. Kontrollova xhepat dhe çdo gjë dukej në vendin e vet, por përsëri nuk u lehtësova. Kjo amnezi e mallkuar, që veç sëmundjen s’e harronte! Mora edhe njëherë shkallët, por këtë herë dy e nga dy. Hyra në shtëpi. Prizat ishin të gjitha të hequra, soba e fikur, dritat po ashtu dhe kanarinat kishin ushqim për gjithë fundjavën.
Renda përsëri teposhtë. Hapa derën e makinës. Zura vend, por nuk u nisa. Kjo amnezi e mallkuar. Kujtova datën, me vështirësi; kalendari më ndihmoi. Nuk ishte ndonjë ditë e shënuar; asnjë ditëlindje, as ndonjë përvjetor, koha për të paguar faturat ende larg. Atëherë u binda se, kur zbrita herën e dytë, nuk e kisha kyçur derën. U ktheva, mora shkallët me hov e nervozizëm; dera ish e mbyllur. Hyra dhe njëherë brenda; çdo gjë në rregull, sigurova derën, ja përsërita këtë vetes dhe desh theva qafën në zbritje. Ndeza makinën duke sharë e turfulluar dhe shkela fort pedalin e gazit, që të largohesha sa më parë prej aty ku më kujtohej harresa.
Po dilja jashtë qytetit, si çdo fundjavë, por kësaj here i vetëm. Disa kilometra larg rrëmujës urbane, një dorë e ngritur më kërkoi të ndaloja, po ashtu dhe një tabelë vendosur në mes të rrugës, ku shkruhej me shkronja ngjyrë vishnje: “Ndal”.
“Ç’ka ndodhur, mik?”, pyeta duke nxjerrë kokën nga dritarja.
“Zotëri”, tha tjetri, “nuk kalohet dot më tej. Është krijuar një hon i madh, një humnerë në mes të rrugës”.
Mendova se po tallej. E pamundur të ish hapur një humnerë në një javë. Dola nga makina dhe iu avita tipit disi kërcënueshëm.
“Një javë më parë isha këtej dhe çdo gjë ishte në rregull!”.
“Epo, një javë më parë po”, u gjegj nxitimthi ai.
Duke turfulluar dhe sharë me vete, renda ta shihja me sytë e mi. Dhe ja ku u gjenda buzë një honi të stërmadh, që as fundi nuk i dukej, ndërsa ana tjetër, mbuluar me një tis mjegulle, mezi shquhej.
“Ç’të ketë ngjarë?”, pyeta një tjetër të çuditur si puna ime, që s’ia shqiste sytë boshit.
“Nuk di, por thonë se është çështje e koklavitur zemre”.
“Zemre?!”, u habita edhe më. “E çfarë lidhje ka zemra me këtë hon?”.
“Këtë dua të di dhe unë”, tha ai dhe më ktheu shpinën.
Mbeta vetëm. Nga ana tjetër e humnerës dallova siluetën e dikujt, që po ma bënte me dorë, por largësia dhe mjegulla ia kishin fshirë tiparet. Ndoshta kërkonte ndihmë. Vetëm atëherë u kujtova për diçka që m’u ngul si thumb akrepi dhe rrathë dhimbjeje m’u shpërndanë në gjithë trupin. Fundjavën e parë e kisha kaluar me të (përgjithmonë bashkë, patëm thënë), por diçka shkoi keq. “Nuk vij më me ty”, më tha ajo pas një zënke dhe nuk u kthye me mua; mbeti andej. Që prej asaj dite nuk më telefonoi më e as nuk m’u përgjigj.
Mendimet m’i ndërpreu zëri i atij që më parë kish ngritur dorën të më ndalte:
“Largohu prej aty, honi po hapet edhe më tepër, mund të gremisesh brenda”.
Dhe ishte e vërtetë: hapësira midis brigjeve po zgjerohej.
“A nuk e sheh se dikush nga ana tjetër po na thërret?!”, e pyeta.
Ai hapi sytë, por nuk shqoi gjë.
“S’ka njeri, por edhe nëse ka, punë për të, sepse ne nuk mund të kalojmë më andej e as ata këtej”.
Fjalët e fundit më lanë një ndjesi therjeje, që s’dija t’i vija emër, dhe kjo pengesë ma shtoi dëshirën të kaloja patjetër në anën tjetër, që ta takoja edhe një herë.
“A mos vallë ka ndonjë urë, apo mos po e ndërtojnë një të tillë?”.
Tipi qeshi e tha se as arkitektët e as inxhinierët nuk merreshin me këto çështje të komplikuara njerëzore.
“Ti bën mirë të kthehesh nga erdhe”, e mbylli ai, por unë ia kisha ngulur vështrimin anës tjetër dhe ndieja që diçka përbrenda më zhytej thellë në një iluzion të paqartë.
Jo, i thashë vetes, nuk është ajo. Por sytë nuk i ndaja prej andej.
“Dikush është në atë anë e po më thërret!”, vërrita fort, por tjetri, me siguri pa zemër ose thjesht i lodhur me këto kërkesa, nuk ma vari dhe iku të ndalonte një makinë që po vinte nga qyteti.
Një tjetër fatkeq si unë do merrte vesh diçka, që do ia çante shpirtin më dysh.
(Shkëputur nga Revista Letrare – Pranverë 2024, në print)
