Krejt qytetarët i tregonin njëri-tjetrit se ku duhej t’i blinin mobiliet. Më të mirat, më të bukurat dhe elegantet gjendeshin te “PossMob”. Radiot lokale po se po, por edhe ato nacionalet ndërprisnin emisionet e tyre më të dëgjuara: “A jeni ulur në një kolltuk të markës “PossMob”? A po na dëgjoni nga dhoma e gjumit e mobiluar nga “PossMob”? Meqenëse po hani darkë në një sallon të mobiluar nga “PossMob”: ju bëftë mirë!”.
– Bruno Poss! “PossMob”?
Burri përpara meje i kishte kaluar të tetëdhjetat. I gjatë, me flokë të thinjur e sigurisht me të gjitha shenjat që zoti i madh ka mirësinë të na i lërë në lëkurë, për të qenë para botës ata që jemi. Fill pas këtij vëzhgimi, hetohej që veshja e tij ishte pak më e sofistikuar, shumë më cilësore se e krejt atyre që u kisha shërbyer gjatë gjithë ditës.
S’e kam krenarinë e Çehovit kur prezantohem, por jam autori i këtij tregimi dhe farmacist, e po i shërbeja një njeriu, që me fabrikat e mobilieve dhe shitoret e panumërta ishte ndoshta më i pasuri i krejt luginave juglindore të alpeve zvicerane.
– Jo, Bruno Poss. Nesër kam një mbrëmje lamtumire me punonjësit e mi! Kam nevojë për ndihmën tuaj!
– Me kënaqësi, zotëri!
– Dua t’u them se vërtet kam qenë pronari i tyre për gjashtëdhjetë e pesë vjet, por bashkë kemi ndarë një mijë halle e kemi gjetur një mijë zgjidhje, kemi rritur fëmijët me punën tonë. Më fal, doktor, por nuk i them dot këto fjalë pa më mbërthyer lotët. S’më prish ndonjë punë të madhe! S’e kam problem të qaj! Më duhet thjesht të mbaroj fjalën.
Bruno Poss kishte nënë italiane e babë gjerman. Hijeshia e mobilieve, thoshte ai, nuk vinte nga mama, por nga i ati. “Se këtu është kurthi, që ia dola ta mposhtja: një mami italiane sjell hijeshi e sentimentalizëm, por jo nëna ime, Maria Leone; ajo ishte një ushtare e pashpirt. Një ish-sekretare e sekretarëve të partisë komuniste italiane. Ata, kur nuk e deshën më, i gjetën një burrë në Zvicër. Babanë tim, Wolf Poss, punë internacionalizmi”.
– Bruno, – iu drejtova në intimitet, – askush nuk e beson që një burrë me pasurinë dhe dinjitetin tuaj ka dëshirë të ndajë me të tjerët detaje të kësaj natyre. Bari që ju dhashë, s’është asgjë. Një betabllokues, i aftë të ndajë emocionet e zemrës nga ato të trurit. Domethënë, do flisni gjëra emocionale me mendje, por adrenalina e emocioneve nuk do ndikojë në fjalimin tuaj. Sa më thatë se janë? Ah, po, mbi gjashtëqind vetë, që do t’ju dëgjojnë. Zemrat e tyre do t’ju mësojnë si të flisni, si të silleni, si të rezistoni. Ata ju duan, siç i doni ju ata.
– Po ia arrita ta mbaroj atë fjalim pa qarë, do t’ju jem mirënjohës përjetë!
– E rëndësishme është që ata që do t’ju dëgjojnë, të jenë e do t’ju jenë mirënjohës përjetë.
Këtë bisedë e bëmë në një kafe të vogël, ngjitur me farmacinë. Shkoj ndonjëherë me pacientët e mi aty. Zoti Poss nuk është pacient, është personalitet, po ja që për fjalimin e fundit i duhet të vijë të flasë me mua, të gjejë një zgjidhje! E s’ka faj. Është fjalimi më i rëndësishëm në atë shteg që e ka sjellë jeta. Të nesërmen, ndërmarrja që ka krijuar para shumë vjetësh s’do të jetë më e tij. Ai do jetë Bruno Poss. “MobPoss” do jetë e huaj.
Në fund të sallës së madhe me mbi një mijë ulëse, po ndiqja fjalimin e “pacientit” tim. Asnjë dridhje zëri. Asnjë rrëzim emocional.
– Ia arrita ta mbaroj këtë fjalim pa më mbytur lotët dhe për këtë i falënderohem farmacistit e mikut tim, një shkrimtari nga Shqipëria, që më gjeti barin e duhur. Nuk e mbaj mend emrin e barit, por mbaj mend që më tha: “Nëse i do ata njerëz, edhe ata të duan. Nëse qan dikush aty, qani të gjithë bashkë”.
Dola nga salla duke lotuar…
Arbër Ahmetaj
Arbër Ahmetaj lindi në Tropojë në vitin 1965. Është diplomuar për farmaci në universitetin e Tiranës dhe atë të Gjenevës. Në vitin 1986 filloi bashkëpunimin me shtypin shqiptar të asaj kohe dhe më pas punoi si gazetar në departamentin e informacionit në TVSH. Në vitin 1993 iu bashkua Ministrisë së Punëve të Jashtme dhe u specializua për diplomaci në Oksford, Uashington, Gjenevë dhe Maltë. Pas detyrave të ndryshme në këtë ministri u emërua Sekretar i Parë në Ambasadën Shqiptare në Bukuresht. Nga shtatori i vitit 1997 jeton në Sion të Zvicrës, ku ushtron punën si farmacist. Disa nga veprat e tij në prozë janë "Fletëhyrje për në varr", "Varri i braktisur", "I huaji, ai kosovari", "Një natë te Luiza", "69 gra", "Procesi 3K", si dhe librat me poezi "Më mori malli e dashur" dhe "Poezi". Nga viti 2020 është Kryeredaktor i Revistës Letrare.
