(Duke dëgjuar Arvo Pärt- Spiegel im Spiegel)
Sulmet e panikut janë të tmerrshme. Dimitrij ma mban dorën mbi gjoks dhe bën rrethrrotullime derisa unë ndjej keqardhje që nuk kam forcën e duhur. Që nuk jam një tjetër njeri.
Merr frymë thellë, liroje frymën. Merr frymë thellë, liroje frymën.
Dimitrij, afër meje, në shtratin tonë në Prishtinë. Ai është pesëdhjetë e tre vjeç, më i fortë se unë në mendje e në kocka. Unë jam tridhjetë e dy, momentalisht fëmijë i një sulmi paniku. Marramendje, siç ndodh me mua.
Dimitrij është më i bukuri mashkull në botë. E njoh tash e tetë muaj, u takuam për herë të parë në një hotel në Oslo dhe mbetëm të bashkuar sot e përgjithmonë. Në mars, kur jeta u jetua, Dimitrij më tha që ish dashuruar me mua.
Merr frymë thellë, liroje frymën. Merr frymë thellë, liroje frymën.
Koka më është mpirë prej dëshirës së flaktë të dal prej këtij trupi, që kohëve të fundit më refuzon skajshmërisht. Jam i dërrmuar, sytë më janë djersitur, koka është një thes i mbushur me frikë. Më vjen edhe turp për sulmin e panikut. Dimitrij më qetëson, e ka të qartë që nuk jam mirë dhe nuk e përthekojmë asnjëri pse nuk jam mirë. Dimitrij, një terapist i çifteve, e kupton që do të doja t`i kontrolloja mendimet dhe t`i thosha trurit se gjithçka është në rregull. Gjithçka, de facto, është e parregullt në këtë ditë korriku në jetën time. Jeta ime është një veturë e mbetur në mes të autostradës mbuluar me mjegull. Jeta ime është një gjyshe në prag të vdekjes. Zemra palpitet e frikshme, nuk e di sa rrahje po ndodhin, nuk dua ta kontrolloj shtypjen.
Qaj. Unë qaj shpesh, por sot po qaj më shumë se zakonisht. Po qaj se nuk jam mirë, u bë kohë që nuk gjej rahati. Po qaj sepse jam dashuruar me Dimitrin dhe urrej të mos vdes tash në të njëjtin shtrat me të. Filloj dhe qaj me riga shiu, vazhdoj me shi të mesëm, e qara ime kthehet në një breshër apokaliptik. Qaj tash që edhe trurin tim dështoj ta mbizotëroj. Dimitrij më përqafon, më merr në krahë, më prek fytyrën, unë qaj dhe tash i shpalosem në atë çka jam në të vërtetë – një luftëtar i gjymtë, i prerë, një vajzë që rritet pa nënë, një kompozitor të cilit ia vjedhin këngën, një i pafat, një lexues pa sy, një banor i vetmuar.
Merr frymë thellë, liroje frymën. Merr frymë thellë, liroje frymën.
Nuk mundet, se Dimitrij do m`i merrte në duar mendimet e do thurte me to. Dimitrij do të më mësojë së shpejti thurjen me krrapza. Dimitrij është më i bukuri mashkull në botë. E ndjej që këtë fjali e kam shkruar para disa ditësh, edhe një herë. Më thotë të qaj, të shkrihem, të dënesem i tëri derisa më mban në duart e tij. Ai flet, unë qaj, ai thotë se e meritoj ta jetoj jetën, më tregon për mburojën që i ka vënë zemrës së tij, më shtrëngon derisa trupi më dridhet prej sulmit, por edhe prej gjëmimit që ma jep ekzistenca ime e stërmundimtë.
Shoh me sy nga tavani i dhomës dhe shkatërrohem. Ka ajër në dhomë, por është armik. Jashtë është nxehtë e unë kam pika të ftohta në mes të ballit. Asnjëherë nuk e konceptoj çka m`i shkakton sulmet e panikut. Ky është i treti, nëse ende numëroj. Ndonjëherë mendoj se me secilin sulm paniku vdes një njeri që ka jetuar në mua ose një version i imi që jetoi një kohë, dikur. Normalisht, mendoj për motrën, për nënën, për babin, për lojën tragjike që Zoti bëri ndaj meje. Prapë pyes: pse këto sulme paniku?
Merr frymë thellë, liroje frymën. Merr frymë thellë, liroje frymën.
Jam dashuruar me Dimitrin edhe më shumë sot. Me sytë e gjelbër, me këmishën e tij të bardhë, me duart leshatuke të buta, Dimitrin nuk e kanë pikturuar kurrë. Do ta bëj unë, ndoshta, një ditë, do ta qëndis e do ta mbaj për vete, mishërueshëm. Nëse më pyesni çka është lumturia, është unë dhe Dimitrij në parkun afër banesës së tij. Vazhdoj dhe qaj, dhe qaj më shumë, dhe qaj sepse vuaj, sepse ndjej që janë bashkuar të gjithë në një darkë ku unë nuk jam i ftuar, ku nuk mund të darkoj. Unë jam në barkë shpëtimi, vazhdimisht.
Merr frymë thellë, liroje frymën. Merr frymë thellë, liroje frymën.
Nuk e di ku dua të dal me këtë shkrim. Dimitrit ia nuhas mjekrën kur ai fle mëngjeseve pranë meje. Ka javë që e mendojmë një ndarje, por unë veç jam i ndarë tashmë prej vetes time. Prej realitetit tim. Jam shkëputur, jam në ëndërr, por nuk dua ditë pa Dimitrin. Kam therje në trup, nuk e di saktë. Dora e tij e djathtë është në gjoksin tim dhe lehtësia e Kunderës tash është e durueshme. Ankthi më vjen fuqishëm si letra e Kafkës për babanë e tij.
Në një poezi dikur e kam planifikuar të vdes si tridhjetetrevjeçar. Unë jam tridhjetetrevjeçar. Me sulm paniku. Dhe qaj. Me Dimitrin afër.
Gusht 2024
(Shkëputur nga Revista Letrare – Dimër 2024)
