Cikël poetik

Festë familjare

Rreth tryezës së Krishtlindjeve,
mëma, babai, Franci dhe unë.
Babai më hante dorën,
ndërsa unë me tjetrën përzieja trurin tim,
duke kërkuar të gjej lugën, që kishte rënë brenda.
Nëna,
tashmë e vetmja grua në këtë botë,
mbante ombrellën, që të mos binin
bombat në kokat tona.
Dhe Franci në mes të tavolinës,
priste babanë të mbaronte me mua.

Franci,
mbi pjatancën e madhe të argjendtë,
me një mollë në gojë.

Vështrime pas qelqit

Çdo udhëtim imi rrjedh në melankoli,
brenda vetmisë së autobusit të mbushur a ndoshta trenit,
vetëm unë e udha,
që shtrihet nën këmbët e mia,
e hapur, e pafund,
si udha që përshkova më parë
dhe lashë sot pas meje,
deri këtë çast.

Ndoshta është ankthi se çdo më presë në stacion,
në më pret ndokush me gjak e prehër.
Ndoshta është detyrimi, që mbërritja sjell çdo herë,
të dalësh jashtë në botë e të jetosh.

Tani që shoh botën të thërrmohet pas xhamit në grimca,
të tretet si një ravijëzim në dallgë,
them mos ndoshta ajo e ka fajin,
që çdo udhëtim imi,
është provë për atë tjetrin,
të madhin…

Duke pritur qiellin

Në qendër të kësaj vrime të zezë,
sheh errësirën të shtohet rreth teje.
Errësira, kjo egërsirë sarkofage,
që mbyt zverqe gjatë kalimit të saj.
Ti dridhesh nga i ftohti,
dhe pret vetëm qiellin;
ndihesh si ushtari i zhveshur,
që pa arritur të ndahet nga gjiri i nënës,
e hodhën në betejë si thes.
Plumbat të shpojnë kockat boshe,
bajonetat rrotullohen brenda plagëve
që pate, që në lindje.
Luftë! – ulëret,
por asnjë s’të dëgjon,
jo se kanë vdekur,
por errësirën s’mund ta shpojë,
as vetë mrekullia e tingullit.

Dhe tani që gjithçka e përpiu nata,
iku, thua, e humbëm lojën.
Dhe ke frikë,
ke frikë nga frika më tepër.
Nuk ke frikë nga qielli;
ai është ngushëllim i madh.
Pse s’bie, të shpëtojmë!

Fëmijët e kohës

Jemi të gjithë fëmijë të kohës.
Ajo na ushqen,
na mbulon me re netëve,
asaj i themi sekretet,
ëndrrat,
na puth në ballë, buzëqesh e na thotë:
“Gjithçka mirë do shkojë, do ju mbush me dhurata,
do ju sjell dashuri e zjarre”,
më pas na hedh në supe dhe rend drejt diellit.

Flemë në të njëjtin shtrat,
në prehrin e saj, mbi gjoksin e saj qeshim.
Harrojmë,
si koha ha fëmijët e vet.

Përktheu nga greqishtja: Eleana Zhako

Dy fjalë për autorin

Kristos Armando Gezos lindi në vitin 1988, në Himarë dhe që në moshë shumë të vogël shkoi në Greqi. Mbaroi studimet në Universitetin Politeknik të Athinës. Ka fituar “Çmimin Shtetëror të Autorit të Ri” (2013), për vëllimin poetik “Frikëra të papërmbushura”; kandidat për “Çmimin e Athinës për Letërsinë” (2014) me romanin “Balta”; tregimi i tij “Zemra për darkë” nga libri “Shilarësi”, shërbeu si skenar për një film me metrazh të shkurtër dhe, së fundmi, ka botuar librin për fëmijë “Pema që kishte si kokë një top”. Ka marrë pjesë në shumë antologji dhe ka përfaqësuar Greqinë në shumë panaire ndërkombëtare të librit. Në janar të 2016-s u realizua një dokumentar mbi jetën e autorit, i cili u shfaq në Televizionin Shtetëror të Greqisë. Gjatë periudhës 2018-2019 ka marrë pjesë në projektin letrar “Ulysses Shelter” në Mljet (Kroaci), Lubjanë (Kroaci) dhe Larisa (Greqi).