"Letër dashurie" nga Alain Bosquet

Çmimi i një kënge

Sa kushton kënga juaj?
Kushton fare pak:
hëna, guri,
buzëqeshja fshehurazi,
rruga që vjen nga një udhëtim i gjatë,
harresa mbi buzë,
bilbili që nuk kujdeset mirë për rrufën e tij,
çatia shumë blu,
dhe dy të tretat e ujëvarës.
Sa kushton poezia juaj?
Kushton shumë:
zemra juaj dhe e imja.

Week-ends

Të shtunat janë të dehura
dhe të dielat vetëvriten.
Pema ime gjigante “catalpa” dergjet në baltë.
Nuk i drejtohem më,
as kaltërsisë, as lumit tim.
Ç’ngjyrë kanë kllapitë e mia?
Supi im nuk është më imi,
dhe koka si përket më kafkës sime të vjetër.
Nuk guxoj më të shkruaj;
të gjitha fjalët thërrmohen,
si yje të pikëlluar.
Të shtunat dergjen në shtrat.
Të dielat varin veten.

(Shkruar më 26 qershor 1991, ditën kur vdiq Aleksandri, kushëriri im: me vdekjen e tij u shua dega e familjes së nënës sime.)

Letër dashurie

E kujt mund t’i shkruaj një letër dashurie?
Vallë fantazmave,
që kam njohur në ndonjë kryeqytet,
para një monumenti të rënësh,
mbi trotuar,
a në një teatër komik?
Apo më mirë të ëndërroj atë grua,
me gojë gjysmë të hapur e duar tepër të dlira,
që frazë pas fraze humbte profilin e saj,
në ujin e një burimi, si në një serenatë.
Fleta ime mbulohet nga fjalët,
që shprehin, ndoshta,
ndjenjat e mia kalimtare,
pilivesa të shpirtit,
dhe shpellat e pamata të kujtesës sime.
Me ndrojtje këtë letër do t’ia dërgoj vetvetes.
Nesër me zë shumë të ulët do ta lexoj
dhe do të them
se gjuha, miku im më i mirë,
ende s’më ka harruar.
Kujt vallë mund t’i dërgoj një tjetër letër?
Të lavdishmëve më të mëdhenj, që s’dinë të lexojnë:
oqeanit, malit,
muajit qershor dhe qershive që më përshëndesin.

Imituesi

Me gruan që dua flas për pleqërinë,
por më thonë: “E gjitha kjo është te Ronsard.”
Flas për një zi të madhe dhe një fëmijë të mbytur,
dhe përsëri më thonë: “Këtë e gjen te Viktor Hugo.”
Flas për një zemër të rënduar, si një liqen në zemëratë;
“Nuk e di që flet Lamartini për këtë?”
Flas për muzikë dhe një park me brymë;
“Për këtë ka folur Verleni.”
Them se do iki drejt Ekuatorit;
më thonë: “Kjo është te Rimbaud”.
Flas për kryelartësinë dhe vetminë e trishtë;
“S’ke fat, e ka përshkruar Vigny.”
Atëherë nuk do të flas më,
nga frika se mos i shqetësoj,
këta të poshtër, që kanë shkruar poemat e mia!

Përktheu: Luan Rama

Autori