SOS, një buzëqeshje

Kjo ua kishte prerë udhën për thashetheme atyre që ishin të ftuar, por ua kishte mbyllur gojën njëlloj për gjithë të paftuarit, sepse këta (sa vonë e kishte mësuar Jari) përdornin të njëjtën taktikë, i dërgonin lulet nga dyqani. Kurse Lica tregohej e drejtë, ajo i rreshtonte buqetat pranë njëra-tjetrës pa dallim, sipas radhës që kishin mbërritur, edhe të kandidatëve që ndodheshin të pranishëm, edhe të atyre që kishin mbetur jashtë.
Mirëpo, megjithëse taktikën e njihte, sivjet nuk kishte pasur takatin. Ngasjen për të porositur lule borxh, kishte mundur ta shmangte qëkurse e la mbrapa Sheshin Demokracia. Ndërsa shansi i fundit, mundësia për ta uruar Nertilën me telefon, ende nuk ishte humbur. Ai kishte telefon me kartë rimbushëse dhe, kur provoi pak më herët, sekretaria e operatorit e paralajmëroi se kishte vetëm tridhjetë e katër sekonda kohë për të folur. E dinte se aq sekonda atij do t’i humbisnin duke u gëlltitur ndërmjet fjalëve të para, atyre që shprehnin urime e dëshira, pa le pastaj sikur t’ia bënte edhe ato pyetjet, pa të cilat vështirë të komunikonte dot, pa hë ç’na thua, si je, si shkon, si po ia çon, si e kalon, pyetje koti, por që taktikisht do ta lejonin më pas të hidhej drejt e në thela: Sa më ka marrë malli, Nertila, dhe malli është hall i madh, e kur do të shihemi pra?
I kishte ndodhur njëherë që, pikërisht mbas gëlltitjeve të gjata, i kishte ardhur goja djalit dhe Nertila ishte shkrirë matanë: “O Jari, se ç’ke një shkëndijë te zemra ti, një shkëndijë që merr ngadalë, por kur ndizet e sjell dritën deri në shtëpinë time!”
Atij i kishte ardhur për të qarë, nuk kishte hyrë në diskutime me veten nëse ishte një llastim i zakonshëm femëror apo një miklim i zakonshëm, e kishte marrë si një përkëdhelje të hatashme. Njëherë e një kohë nuk kishin munguar as përkëdheljet në faqe. Jari nuk mund ta harronte atë ditën e Shëngjergjit kur, për ta arritur më drejtpërdrejt fytyrën e tij, Nertila ishte ngritur në majë të gishtave. Një grimë herë ia kishte lëmuar me gishtërinj njërën anë të fytyrës, ia kishte lëmuar mirë e mirë (Lica e kishte porositur se edhe molla e kuqe pastrohet, para se të kafshohet), pastaj pllaq-plluq e kishte puthur në faqe. Shëngjergji shënonte ditën e parë të pranverës. Vajza kishte veshur një fustan të ri, ama fringo të ri, prej një cope të kuqe me pika të zeza të mëdha, e kështu nusja e tij e fëmijërisë ngjante si nusepashke. Ç’fat po i sillte me atë puthje kërcitëse, që Jari Kaçinari e kishte marrë, përveçse si përkëdhelje të hatashme, edhe si premtim të përjetshëm?

Djali brofi nga tryeza me celularin në dorë, ngriti nënkresën dhe u shtri mbi rroba. Një kartë rimbushëse i duhej, po ku ta gjente. Vendosi që, në njëfarë mënyre, ta thyente betimin duke kërkuar ndonjë hua virtuale, që bashkëmoshatarët nuk e quanin borxh si atë me kartëmonedha në dorë. Me një sms i kërkoi dikujt që, nëse e kishte të mundur, nëpërmjet shërbimit SOS të kalonte në kreditin e numrit të tij ndonjë shumë modeste për një bisedë afërsisht katër ose pesë minuta gjithsej, kulmi do të ishte gjashtë minuta. O Zot, çfarë ngatërrese! Duke pasur ndërmend Nertilën, me të cilën do të bisedonte, sms-në e nisi pikërisht në numrin e saj dhe tani s’e kthente dot mbrapsht. Kaq i turpëruar u ndie, sa e mbylli menjëherë telefonin. Kushedi ç’përgjigje thumbuese (dhe e kam hak, pëshpëriti) mund t’i sillte ajo. Kushedi si po e shpotiste tek e ëma, pa shiko moj Licë, ç’zorbo është ky farë kandidati, më kërkon parapagim për urimin e ditëlindjes! Haha e hihi do të qeshnin të pranishmit. Dhe nëse nuk kishte të pranishëm, prapëseprapë do të zgërdhiheshin bollshëm, sepse sms-ja e tij do të shpërndahej menjëherë, si ato nudot që qarkullonin nëpër celulare. Lakuriqi i natës tani po fluturon në eter, iu faneps për veten.
Për të krijuar njëfarë izolimi, kishte futur duart nën jastëk, jastëkun e kishte kthyer nga të dy cepat dhe ende e mbante të shtrënguar rreth fytyrës. I kishte hipur një valë të nxehti në të gjithë trupin, por prushin më të madh e ndjente në faqe dhe nuk habitej aspak që njëlloj po i digjnin, si ajo që ia kishte puthur Nertila, si faqja e virgjër. Por vetë nuk ishte mashkull i virgjër, megjithëse nuk ishte fort i sigurt për mënyrën e prishjes së parë.
Kaloi një kohë të gjatë ashtu, duke u kthyer herë në krah, herë përmbys. Çfarëdo pozicioni që merrte, nga brenda ia rrihte brinjët një valë ritmike dhe kafazi i gjoksit i dukej sikur po i kriste. Ç’po ndodhte me zemrën e shkretë, me atë rrufepritëse të emocioneve vrastare? Nuk krisej kafazi, zemra po kërciste brram-brram, duke depozituar te vetja tërë hallin e atij djalit. Jari nuk shtroi ndonjë pyetje, thjesht pati përshtypjen se, meqë përpara nuk kishte ndodhur t’ia rrihte brinjët ashtu, ishte për t’u besuar se zemra e tij po e zmadhonte vëllimin.
Bëri një dush të ftohtë, hëngri bukë me kremviçle të tymosura dhe u ngul sërish në tryezë, ku kishte celularin. Sipas Asafit, fqinjit dhe gjyshit të tij shpirtëror, sa herë që dikush i ikën plumbit, aq herë i ka shpëtuar vdekjes, mirëpo kush e di se çfarë është turpi, turpit s’mund t’i shpëtojë dot, sepse s’ka burrë nëne që mund t’i ikë vetvetes. Tashmë djali po ndihej më i gatshëm për t’u ballafaquar me gafën dhe për ta marrë ndëshkimin e vet.
E hapi telefonin dhe, mbasi priti një copë herë, nuk po i vinte asnjë mesazh dhe nuk po i binte asnjë zile. Ndoshta ishte me fat, sms-ja e tij ishte pështjelluar diku në serverin e madh dhe Nertilës as i kishte arritur, as do t’i mbërrinte. I kishte ngjarë edhe atij që të mos i merrte mesazhet e të tjerëve.
Megjithatë, nxitoi të verifikonte se sa qindarka i kishin mbetur nga llogaria e mëparshme. Me t’u lidhur me sekretarinë, e ndërpreu formulën standarde “Mirësevini në menunë online. Për të dëgjuar gjendjen e…”, ai shtypi butonin që i duhej. E pabesueshme, me të vërtetë e pabesueshme. Në vend të disa qindarkave, në llogarinë e tij tani kishte një shumë që nuk arriti ta mbante në mend sepse, në krahasim edhe me ditën e tij më të pasur, koha që u desh për ta shqiptuar iu duk fort e gjatë. Në rrethana të tilla, i kërkoi vetes gjakftohtësi dhe, për të shmangur ndonjë gabim të çastit, vendosi të priste.
Prit e prit, kaloi rreth gjysmë ore dhe ai provoi përsëri. Kësaj here, duke dashur saktësi të rreptë, nuk e ndërpreu formulën automatike. Shifrën prapë nuk e mbajti mend, por kishte pësuar një ndryshim. Një ndryshim që, megjithëse kishte rritje, në vend ta gëzonte, e vuri më keq në dyshime. Përderisa prapë ka ndryshuar, i fërshëllyen fjalët teksa i nxirrte nga goja, do të thotë se diku po gabohet. Me cilin të këshillohej? Më afër se Asafin nuk kishte njeri, atij edhe nga dritarja mund t’i thërriste. Fqinji ishte njeri i ditur, por ngaqë besonte lehtë, shumëkush në mëhallë e mbante për leshko. “Pse jo”, e kullandriste përgjigjen kur e provokonin, “edhe gomari mund të fluturojë, po të ketë krahë. Mos harroni, dikur ka pasur dinozaurë fluturues.” Mirëpo Jari nuk donte të dinte se ç’kishte ngjarë dikur, por çfarë po ndodhte tani. Në rrethanat e vetmisë i kërkoi vetes provën e tretë, mbasi më parë ta mblidhte mendjen.
Prit e prit, kaluan dyzet minuta dhe, si priti afërsisht edhe dhjetë të tjera, mori celularin në dorë. Kushedi përse, tani e mbante në prizë. Kur zëri i ngadalësuar filloi të shqiptonte shifrën që kishte në llogarinë e tij, kaq u turbullua nga emocioni, sa prapë nuk arriti ta fiksonte. Por nga koha që u desh për ta dëgjuar, kuptoi se shuma ishte më e madhe nga shifra paraardhëse. Jo, nuk mund t’u besonte veshëve, as të luante rolin e strucit. Tashmë i kërkoi vetes provën e zjarrit. Dhe kjo e zjarrit ishte sqarimi i drejtpërdrejtë me operatorin e shërbimit, i cili nuk ishte kibernetik, por njeri i gjallë. Me aparaturat përpara, operatori e siguroi se në numrin e tij nuk konstatohej ndonjë gabim, lëvizjet ishin të rregullta, madje nuk ishte çudi që, me fluksin që kishin pasur, të priteshin donacione të reja.
Ishte e thënë qe djalit të mos i hiqej zori. Mjaft, mjaft, po ju lutem, iu drejtua me zë bamirësve të tij, unë ju jam mirënjohës dhe në të mira ua shpërblefsha, por edhe e mira mund ta vrasë njeriun kur bëhet me tepri. Dhe në çast, sapo deshi t’i binte numrit të Nertilës, në ekranin e celularit u njoftua për një mesazh.
“O Jari”, i shkruante e fejuara e fëmijërisë, “se ç’ke një shkëndijë te zemra ti, një shkëndijë që merr ngadalë, por kur ndizet e sjell dritën deri në shtëpinë time. Ndodhi kohë zije për festime, megjithatë sonte e solli edhe te zemra ime.”
I ra numrit menjëherë që ta kapte, por ajo e kishte fikur celularin. Nga droja se mos i dilte Lica dhe atij do t’i mbyllej goja, nuk i ra telefonit fiks. Por edhe po t’i binte, në shtëpi nuk kishte njeri.

Pages: 1 2