SOS, një buzëqeshje

Shtëpia e Jarit kishte vetëm një dhomë, dhoma e tij vetëm një dritare, dritarja ngrihej vetëm nja dy pëllëmbë mbi kalldrëmin e rrugës dhe, meqë krevati ndodhej ndanë saj, me të dëgjuar hapa, djalit i doli gjumi. Kur tërhoqi kindin e perdes, humbi disa çaste duke kapsallitur qerpikët e gjatë, që sikur u lëshonin hije atyre syve të mëdhenj, për të cilët vajzave u bënte xhani fërk. Pastaj e pikasi kalimtarin, mirëpo e pa me shpinë, sepse tjetri po hynte në kthesë dhe nuk arriti ta njihte.

Megjithatë, Jari Kaçinari tha:
“Medet, nuk ta di numrin e telefonit, mor njeri. Po të jesh i varfër, sot do të bëheshe pak i kamur dhe, po të jesh i kamur, prapë do të kishe diç më tepër në llogarinë tënde. Ku ta dish, ndoshta edhe ti ke dhënë diçka për mua. Nëse s’je nga ata që dhanë për mua, prapëseprapë do të ishe i pari për provën e mirënjohjes. Dua t’ua kthej njerëzve mirënjohjen time.”
Të djeshmen vërtet kishte pasur shtrëngatë shiu dhe kishin shungulluar bubullima me oshtima të zgjatura, sikur mali i Kakarit po thërrmohej atje larg, por retë pastaj ishin shkartisur dhe qielli kishte dhënë një shfaqje aq gazmore, sa në Balbonë nuk mbahej mend prej shumë vjetësh. Në horizont ishin shfaqur njëkohësisht dy ylbere, njëri përmbi tjetrin. Me portokallinë e ndezur që i mbizotëronte ngjyrat e tjera, ajo hapësira e vogël midis dy harkadave, të cilat u ngjanin dy buzëve të lyera me të kuq, të kujtonte një gojë femërore që hapet maturisht, sa për të buzëqeshur fare pak. Disa djem të rinj përmendën të dashurat e tyre, por pati edhe burra që s’ndenjën pa gërgasë. Ali Qimja i Këlcyrës e çoi mendjen te Lica, Vasil Orollogaj tek Adela, ndërsa doktor Frani që u ndodh afër tyre, ua mbylli gojën. Ai tregoi mishin e krahëve të tij që po mbushej me mornica dhe, duke bërë kryqin, murmuriti i pataksur: “Të qofshim falë, o Zot, është Madona!” Mirëpo sa i vlente ky lazdrim i natyrës një qyteti që, mbas zjarrit shkrumbues, kishte rënë në brengë e dëshpërim?!
Jari Kaçinarin e zuri shtrëngata rrugës, kur po kthehej nga zona industriale. Kishte dalë me shpresën për ndonjë punë të rastit, por nuk kishte gjetur. Te godina e televizionit lokal hyri nën strehën e portikut dhe priti derisa rreshti shiu, pastaj mori rrugën gjithë merak. E bija e Licës, Nertila Rauf Vila, e fejuara e tij e fëmijërisë, kishte ditëlindjen, kurse ai ishte trokë nga xhepi. Po ecte kokulur dhe ndoshta ishte i vetmi që nuk i kishte vërejtur ylberët. Por ca të tjerë, të cilëve po u kalonte pranë, ndërkaq i hoqën sytë nga qielli dhe i kthyen nga ai. Madje s’u përmbajtën, shkëmbyen dialogë me njëri-tjetrin: Shihni, shihni sa e çuditshme, po kush është ky djalë? Një fatkeq i Balbonës. Pse thua fatkeq? Se nuk ka pasur ndonjëherë as vëlla e as motër, ka mbetur herët pa nënë, më mbrapa edhe pa të atin. Nuk e dija se Jari qenka krejt fillikat. Po, fillikat është, qyqari! Besa kot ia qani hallin, ky djalë vërtet po na çudit, a s’ju ngjan si shenjti me kurorë?
Nën shkëlqimin e fortë të diellit, ndërsa në qiell po treteshin dalëngadalë, ato qemerët e ylbereve dukej sikur kishin zbritur në tokë. Dhe ishin mbledhur në formën e një breroreje, që vezullonte përqark kokës së Jari Kaçinarit. Veçse nga ngjyrat e ndryshme, kishte mbetur vetëm njëra, e verdha në nuancë të florinjtë. Në të vërtetë, nuk ishte veçse një iluzion optik. E krijonte jetulla, një jetull me metal të bronzuar, i vetmi kujtim material që djali kishte prej dy vjetësh nga Nertila, jo vetëm e fejuara e fëmijërisë, por edhe ëndrra e tij e rinisë. Jari e mbante sa herë që moti çonte fyrtymë, sepse era ia shkalafiste shkulmet e krifës, megjithëse flokun e kishte të rëndë e të plotë. Më pas e zhdukte si të mos kishte qenë. Jo se nuk i pëlqente ta ekspozonte dhuratën e Nertilës, e cila e kishte zbuluar në një sënduk të së ëmës midis rrangullave të tjera, por se moshatarët e vinin në lojë, ç’është kjo nostalgji, mor rrotë, për meshkujt kjo modë ka vdekur njëherë e përgjithmonë, ti sa vë jetull metalike, lidhi flokët mbrapa me ndonjë qafë çorapi, po deshe edhe me qafore qeni, por jetulla for men nuk gjen më në vitrinat e Balbonës.
Kur hyri te berberi, atë breroren përreth kokës nuk e kishte më. Por Koli Rudha ia kishte vërejtur nga xhami. Sot nuk të qeth, qeshi, ke parë ti ndonjë shenjtor me flokë të shkurtra?! Nuk erdha për t’u qethur, ia ktheu djali, që pandehu se Koli ishte thirrur ndokund për të bërë dikë synet dhe po nxitonte për ta mbyllur dyqanin.
Jari u afrua te lavamani, hapi çezmën dhe piu ujë në grushtet e dorës. Si hodhi pak kolonjë poshtë gushës, nuk e lejoi veten të mëdyshej më gjatë, doli pa kërkuar borxh. E kishte tmerr të kërkonte të holla borxh. E dinte se te Sheshi Demokracia, që mjaft balbonas i thoshin edhe Sheshi Demokratik, mund të fitonte një kartëmonedhë. Vlosh Batarja, mbasi të argëtohej bam-bum me çiften e tij, do të ishte i gatshëm t’ia hidhte dorën në sup, për ta tërhequr drejt barit për birrë. Dhe Jari e kishte bërë gafën një herë, ato të hollat që do të shpenzosh për birrën time, i kishte thënë, je i lutur të m’i japësh të thata në dorë. Përveçse ia kishte futur në xhep dy kartëmonedha, Vlosh Batarja e kishte qerasur edhe me birrë. Kurrë e kurrë më, ishte betuar Jari me vete, kurrë më nuk do ta ha turpin me bukë dhe bukën me turp.
Kështu, po shkonte në shtëpi kokulur. Ndoshta atje do të lexonte. Kishte nisur të shfletonte një guidë turistike për Tiranën. Megjithëse i kishte mbushur njëzet e tre vjeç, duke përjashtuar kronikat televizive, ende s’e kishte parë kryeqytetin nga afër. Flitej se atje bëhej qejf i madh, por në kohë të mira, siç mburreshin garipat e Balbonës, edhe qyteti i tyre s’i linte gjë mangut.
Në një anketë të atij viti, pyetjes “Përse ju pëlqen të jetoni në Balbonë?”, rreth 71 përqind e qytetarëve i qenë përgjigjur pak a shumë njëlloj: Këtu nuk bën as nxehtë, as ftohtë. Dhe as nuk skuqesh e as nuk zverdhesh, duke rënë në zor kotsëkoti me fqinjët. Kur del paradite nga shtëpia e takon dikë rrugës, ti e di se çfarë të thotë ai: “Mirëmengjes!” dhe “Ku po shkon?” Mbasditeve, kur sheh njeri duke u kthyer në shtëpi, ti e di se çfarë duhet t’i thuash atij: “Ku ishe?” dhe “Çfarë ke në çantë?” Në Balbonë hahet drekë dhe gatuhet për darkë. Qortimi më i përhapur është: “Mos shit mend”, thua se njerëzimi jeton duke shitur vetëm punën e krahut. Si sharja më e rëndë mbahet: “Ta dhjes qimen!” Kurse lëvdata më e madhe: “S’ka më bir kurve se filani!” Kudo në botën e sotme qytetarët dëshirojnë që të orientohen lehtë në qytetin e tyre dhe shpesh largohen me lehtësi. Megjithatë, balbonasit mezi pranojnë të largohen, por nëse ndodh që të ikin, të afërmit i përcjellin deri tek ura e Kalipiçit. Ata që kthehen mbeten ata që janë, ndërsa ata që shkojnë thonë se bëhen më të mençur, përfundonte konkluza e anketimit.
Jarit po i pëlqente të besonte se tash, kur qyteti ishte kredhur në zi, nuk do të bëhej ndonjë festë për ditëlindjen e Nertilës. Vetë nuk kishte lajme (mbasi nisën gjimnazin, ai nuk kishte shkelur më në shtëpinë e saj), por i pëlqente të besonte se nuk do të kishte as të ftuar, as dhurata. Dhe meqë nuk kishte të ftuar e dhurata, kësaj here askush nuk do të mund ta përfliste mungesën e tij. Kurse ai nuk e kishte për zakon të merrte nëpër gojë të tjerët. Fundja, ajo që urdhëronte në atë shtëpi nuk ishte Nertila, por Lica Vila. Prej vitesh e ëma e ruante të bijën nga duart e meshkujve, si shkaba zoçkën e vet. Ajo grua s’ka për t’u plakur ndonjëherë dhe ne kurrë s’do të shpëtojmë nga kthetrat e saj, ankoheshin disa nga kandidatët që, prej kundërshtimit të gjatë për dorën e Nertilës, ndjeheshin të lodhur dhe të skartuar tashmë. Jari nuk ndihej i skartuar, me raste i vinte në vesh ndonjë fjalë e Licës, veçse nuk kishte mbështetje për shpresat e tij, pasi ëmë e bijë dukej se vrisnin lart.
Atë pasdite, ashtu si tërë mbrëmjen, Jari Kaçinari vendosi ta kalonte në shtëpinë e tij me një dhomë e një dritare. Nga kati i sipërm, ku luhej bilardo, krrau-krrau i vinte përplasja e bilave herë pas here. Ai u mor me guidën e kryeqytetit, u ndal te fotot që i pëlqenin më tepër, pastaj lexoi ca faqe të reja. Kur po falej dielli, e kaploi një pasiguri për ditëlindjen e Nertilës: pranoi se mund të mos kishte të ftuar, por iu duk pa gjasa që asnjë kandidat të mos bëhej i gjallë. Përkundrazi, një pjesë i përfytyroi duke trokitur atje, makar sa për të lënë dhuratat. Vitin e kaluar, pa pasur nevojë të trokiste, Nertilës i kishte arritur buqeta nga dyqani i luleve dhe, ta pret mendja, në etiketën e urimit shkruhej emri i porositësit: Me gjithë zemër, Jari Kaçinari.

Pages: 1 2