Trëndafila mes qiparisave

Njeri më të trishtuar se kopshtarin Xhonson nuk kishte hasur gjithë ditën përvëluese. Krista rastisi të kthehej në shtëpi pak përpara se dielli të gëlltitej nga një re e dendur, që u mbush e u nxi në pak minuta, sikur të ushqehej nga tymi i dendur i shpërthimit të beftë të ndonjë furrnalte.
Plaku kish veshur doreza të trasha gri, që i arrinin deri te llërët e përveshura, kominoshe blu të zbërdhulëta e një këmishë të hollë linoje, në ngjyrë rozë të çelët. Sa e pa gjitonen, vari gërshërët e mëdha në dorezën e karrocës së mbushur me barërat e këqija, drejtoi me mund trupin e lodhur, vuri njërën dorë mbi ballin e djersitur e i fali një hënëz të hollë buzëqeshjeje, që shpejt iu shua mes rrudhave të fytyrës.
– Dikush po më vjedh trëndafilat! – i tha i trishtuar Kristës.
Zoti Xhonson me të shoqen, Laurën, banonin në të njëjtin pallat me Kristën. Në fakt, gruaja e re, rreth të dyzetave, ishte shpërngulur mbi ta vetëm një vit më parë. Jetonte vetëm. Edhe apartamenti i saj i përkiste pleqve Xhonson. Kishte tringëlluar orë e mirë për të dyja palët, me sa duket, që çiftit i ish mbushur mendja t’ia jepnin hyrjen me qira. Çuditërisht po, se as lajmërim nuk kishin nxjerrë kurrë e as nuk donin që dikush të vërdallosej në shtëpinë e të birit. Se si ua kishte mbushur mendjen ajo grua e hajthme, me ato sy si qelqe të veshur me avull, as asaj dite nuk arrinin ta kuptonin. Gjithsesi ishin të kënaqur, se Krista u ish bërë si vajzë. Shpesh u gatuante, u bënte pazaret, i ndihmonte për çdo gjë, mjaft që Kriku, siç e thërriste e shoqja, dhe Laura të hapnin gojën.
Në fakt, e gjithë ndërtesa ishte shtuar me tri kate dhe zgjeruar me dhjetëra apartamente nga të dy krahët mbi shtëpinë e vjetër të Xhonsonve, që datonte që nga 1930-a. Kjo ndodhi kohë më parë, kur David Xhonson, i biri, u diplomua për arkitekturë. Djali ideoi planimetrinë dhe u lidh me një firmë ndërtimi, duke shpalosur gjithë njohuritë e talentin. Dhe rezultoi një sukses. I shkathët e i zgjuar nga natyra – “kopja e së ëmës”, thoshin të njohurit – ndërtoi një pallat të bukur, që e gëlltiti banesën e tyre, por pa i prishur asnjë grimë planimetrisë së brendshme. Shtëpia kishte strukturë të ndryshme nga apartamentet e tjera dhe një kopsht të gjatë deri buzë rrugës, rrethuar me trëndafila e ligustra, që plaku i qethte me kujdes. Asnjë bimë nuk duhej të shtatej më shumë se një metër nga toka. “Laura ka nevojë të shohë njerëz e lëvizje”, thoshte.
E shoqja lëngonte prej katër vjetësh sa në karrocën me rrota, sa në krevat. Krik Xhonson kujdesej për të si për një foshnjë. E lante, e ushqente dhe darkave i lexonte libra, derisa gruan e zinte gjumi me një shprehje të papërcaktuar në fytyrë.
Krista vuante çdo dhimbje të tyre.
– Të kam thënë, nga aksidenti asgjë nuk është si më parë. Tani po më vjedhin edhe trëndafilat! – u ankua dëshpërueshëm Kriku. – Veç të kuqtë marrin, të preferuarit e Davidit.
– Ndonjë i dashuruar besoj… – u përpoq të bënte humor Krista dhe zhyti fytyrën në petalet e një trëndafili të kuq, që kish nxjerrë krye mbi murin e gjelbër të ligustrave. Erëmonte sa e dehu nga kënaqësia.
Kriku tundi kokën mendueshëm.
– Ashtu qoftë! – tha, ngriti dorën në shenjë përshëndetjeje dhe u përkul të kapte karrocën. – Bëjmë mirë të hyjmë brenda. Kjo re mbi kokë do ngashërehet shpejt në vaj.
Dhe vërtet, sapo Krista futi çelësin në bravë, një shkreptimë e fortë tundi pallatin. Qielli u nxi e shiu nuk mori frymë gjithë natën. Në mëngjes, me filxhanin e kafesë në dorë, hodhi sytë jashtë nga dritarja e kuzhinës dhe pa që qyteti ish zhytur në një blu të kristaltë, ndërsa kopshti i Xhonsonve qe shtruar me petalet e hapërdara të trëndafilave. Iu kujtuan fjalët e djeshme të kopshtarit plak, që i qante zemra për trëndafilat. Edhe më shumë do trishtohej kur të shihte që një pjesë e mirë e tyre dergjeshin në tokë. Më mirë të buzëqeshnin për ca ditë në vazon e sallonit të një gruaje të dashuruar!
Plaku, me shpinën e kërrusur, që dukej se i rëndonte atij trupi të rrëgjuar nga vitet dhe hallet, mbathur një palë galloshe të mëdha, bariti mendueshëm në kopsht. U përkul ngadalë e mblodhi ca shkarpa e degë të këputura nga stuhia. Sikur e ndjeu që po e vëzhgonin. Ngriti sytë lart. Krista e përshëndeti me dorë e Kriku lëvizi lehtë kasketën, që i mbulonte atë kurorë të rrallë e të zbardhur flokësh.

∗∗∗
Kur zbriti, plakun e gjeti po në oborr. Ajo jashtë rrethimit të gjelbër e ai zhytur në tokën e baltosur të kopshtit, folën për dreqin që ishte tërbuar natën dhe kthjelltësinë e atij mëngjesi të bukur.
– Po shkoj të bëj ca pazare, – tha Krista, kur pa taksinë e verdhë të afrohej. – T’ju sjell gjë sot?
– Jo, moj bijë, nuk kemi nevojë për gjë. Nuk i kemi mbaruar akoma ato që na solle para ca ditësh. Je shumë e mirë që kujdesesh për ne pleqtë, – ia ktheu Kriku e në sy i vetëtiu një lot mallëngjimi.
– Do vij nga pasditja. Kam bërë kek me çokollatë, siç i pëlqen Laurës, – tha.
Burri babaxhan i hodhi një vështrim përkëdhelës e qortues. U ndanë. Krista nxitoi për tek taksia. Sapo iu afrua, iu drodh toka nën këmbë. Dridhja iu përhap në gjithë trupin e iu shkarkua në duar. Me mund tërhoqi dorezën, hapi derën e hyri brenda. Në kokë ndjeu t’i fërshëllenin tinguj të tmerrshëm metalikë. I urrente makinat! Sa herë hipte, ndjente ankth. Djersët e të dridhurat e shoqëronin gjatë. Preferonte të ecte në këmbë ose të përdorte transportin publik.

∗∗∗
Laurës i ngelën sytë te karfica vezulluese në jakën e këmishës së bardhë të Kristës: një kerubin i kaltër, me aureolën e dritës mbi krye, që përqafonte një zemër, dukej sikur luante kukafshehthi me flokët e artë të gruas. Pas çdo lëvizjeje të saj, engjëlli i vogël herë shfaqej e herë tretej në vjeshtën e derdhur mbi supe.
– Sa karficë e bukur, – tha plaka dhe u përpoq t’u jepte rrotave të karrocës, t’i afrohej Kristës, por krahët e tradhtuan. – Nuk ta kam parë më parë.
Ajo bijë e gjetur rastësisht në atë moshë të vonë, vuri dorën instinktivisht mbi karficë, a thua se do ia merrnin.
– Nuk e vë shpesh, – tha Krista me sytë e trishtë. – Vetëm një javë në vit. Nuk dua të më humbasë. E kam të shtrenjtë.
Pastaj u ngrit, shtyu karrocën e plakës drejt kuzhinës dhe me një zë të ëmbël tha:
– Koha të provojmë kekun me çokollatë. Në sy nuk duket keq.
E rregulloi Laurën pranë tavolinës me rimeso arre, çeli dritaren, nxori kokën jashtë e thirri:
– Krik, koha për çaj!
Plaku, që po mbillte për të shoqen ca dredhëza në krahun lindor të kopshtit, mbështeti njërën dorë mbi gju, tjetrën në tokë e u ngrit ngadalë, duke rënkuar. “Eh, nuk mëson kali revan në pleqëri, jo”, tha me vete, duke nëmur gjunjët që s’e mbanin. Ashtu, duke u kalamendur me hapa të vegjël nga dhimbja e kockave, hoqi dorezat, i la mbi parvazin e gurtë të shatërvanit të vogël në mes të oborrit, fshiu krahët pas kominosheve e u nis për brenda.
– Diku ma vodhi veshi se kemi kek me çokollatë, – tha e qeshi, sapo vuri këmbë në kuzhinë.
Laura, që nuk ia shqiste sytë karficës, as që e dëgjoi. Shakasë së tij iu përgjigj veç Krista me një buzëqeshje të lehtë, teksa ndante ëmbëlsirën nëpër pjata.
– Këtë që ngeli, hajeni nesër, – tha dhe e futi në frigorifer. Pastaj derdhi çajin nëpër filxhanët e tejdukshëm.
– Shumë po na përkëdhel, moj bijë! – tha Kriku, ndërsa lante duart. – U mësuam keq me ty!
– Edhe ju të dy u treguat aq të mirë me mua. Që ditën që më dhatë apartamentin. E kujtoj si sot habinë kur ju trokita në derë. Sytë tuaj të çuditur, që herë shihnit njëri-tjetrin e herë mua, nuk i harroj. U mëdyshët ca, por të mendosh që nuk ia jepnit kujt…
– Eh, – tundi kokën plaku. – As e shisnim, as e jepnim. Davidi donte të jetonte aty kur të martohej. S’deshi fati ta gëzonte. Atë… edhe neve.
Një psherëtimë e gjatë mbyti gjokset e të moshuarve.
– Iku shpejt, i vogli i nënës, – u ngashërye Laura dhe vari kokën mbi gjoks. S’më mori mua zoti, donte atë.
Kristës iu nderën lotët në qerpikë, por i fshiu shpejt, pa u hetuar nga dy të pikëlluarit. Aksidenti i të birit ua kishte shkulur shpirtin, ndërsa Laurës i kishte marrë edhe këmbët. Një mbrëmje vonë, para katër vjetësh, ktheheshin të tre nga takimi me të dashurën e Davidit. Laura fluturonte nga gëzimi që më në fund i biri qe fejuar. Hera e parë dhe e fundit që e pa Stelën e tij të qeshur, të rrëzëllente nga lumturia. Në dalje të autostradës, kur sa do merrnin rrugën dytësore për në shtëpi, një makinë i goditi në krahun e shoferit. Aq e fortë qe përplasja, sa kofanoja e mjetit tjetër hyri deri te Laura, ulur në vendin e parë. Davidi vdiq në vend; e ëma u paralizua, ndërsa Kriku, ulur pas së shoqes, shpëtoi me ca gërvishtje të lehta.
– Edhe ata, të mjerët e tjerë…! – belbëzoi me gjysmë zëri Laura. Fjalët i pikonin dhimbje. – Ikën edhe ata bashkë me Davidin. Fluturuan. Nënë e bir. Djali kërthi. Vdiq në çast. E ëma pas ca ditësh. Ikën të tre.
– Ikën, – përsëriti automatikisht Kriku.
Dy petale të kuqe u shkëputën nga trëndafilat e vazos e ranë mbi bardhësinë e mbulesës së tavolinës, si dy lot gjaku. Gratë panë njëra-tjetrën. Laura ia nguli sytë sërish kerubinit të kaltër në karficën e Kristës. Tash edhe ai iu duk i trishtuar. Gruaja e re futi duart ndër flokë; një shtjellë e artë i mbuloi jakën e këmishës e bashkë me të edhe engjëllin e vogël.

∗∗∗

– Eh, sot ta vjedhin hundën midis syve! Veç mos e gjetsha atë që m’i këput trëndafilat! – turfullonte Kriku nëpër shtëpi.
Laura, nga pas dritares që zbriste deri në tokë, kishte tretur sytë larg në horizont. Loja në ajër e një çifti harabelash e përmendi. E ndali vështrimin në fund të kopshtit, si të donte të kapte mat hajdutin e trëndafilave. Rruga përtej flinte, ndonëse mezi i ditës. Veç vrapimi i ketrave e prishnin qetësinë e lagjes. Qershori kishte trokitur i ftohtë. Burrë e grua i shtynin ditët brenda e grindeshin në heshtje me fatin. Kriku më pak. Përkujdesja për kopshtin dhe trëndafilat që pëlqente i biri, ishte terapi e mirë për të. Pas kësaj i kushtohej së shoqes. Ajo vuante më tepër.
– Nesër do shkojmë te djali, – tha Laura, pa i hequr sytë nga trëndafilat. – U bënë katër vjet…
Kriku afroi karrigen pranë saj dhe u ul mundueshëm. Ia fshiu me gishtat e rreshkur lotët që po i digjnin faqet, ia rregulloi cohën e leshtë që i mbulonte këmbët, i shkoi duart nëpër flokët e hollë e të gjatë, varur supeve, por nuk foli. Hodhi edhe ai vështrimin nga dritarja e… hop, kërceu si ta kish pickuar grerëza.
– Të kapa, të kapa më në fund, – thirri si i marrë dhe u çapit nxitueshëm për nga dera, që të nxirrte në kopsht. – U dukërke dhe goxha zonjë!
Laura u tremb, por nuk u ndje. Ndoqi me sy të shoqin, që thërriste nga larg, “Prisni aty, prisni se erdha!”, e tundte dorën e djathtë në ajër. “Plakushi im i mjerë”, mendoi teksa e shihte si nxitonte, duke u lëkundur sa majtas-djathtas, me gjunjët e përthyer nga dhimbja e artritit.
Kriku rendi sa mundi deri në fund të bahçes. Matanë gardhit rrinte si guhake një grua në moshë, veshur me pallto të zezë, kapelë e doreza në të njëjtën ngjyrë, si për dimër.
– Domethënë, ju m’i këputni trëndafilat?! – akuzoi me dyshim Kriku.
Gruaja e huaj shtangu edhe më shumë.
– Ju pashë, ju pashë kur zgjatët dorën ta merrnit! – tha me frymëmarrjen e rënduar nga lodhja.
– Më falni, zotëri! Sa i mora erë këtij bukuroshit këtu, që ka zgjatur kokën nga rruga. Nuk kisha ndërmend ta këpusja.
– Atëherë, përse jeni ngulur këtu, përpara kopshtit tim?
– Po pres time bijë. Është pak larg, më tha. Jeton këtu, sipër jush.
– Krista? – pyeti plaku dhe hodhi sytë nga dritaret e katit të dytë. Zëri sikur iu ëmbëlsua.
– Po, Krista.
– Ohhhh! Të më falni, zonjë! Sa e pasjellshme t’ju akuzoja kështu!
– Nuk keni faj, zotëri! Këta trëndafila janë shumë të bukur…!
– Oh, jo, jo, por këta të paudhë ma kanë terratisur mendjen fare! E pafalshme ta mendoja këtë për ju! Më falni, më falni!
Zonjës iu nder një hije buzëqeshjeje dhe kënaqësie në fytyrë. Frika e një skene të pakëndshme në atë lagje të huaj iu davarit shpejt.
– Po ejani ta prisni brenda, – u hodh e tha Kriku, si për të shlyer disi fajin. – Krista është si një bijë e mirë edhe për ne.
Hapi deriçkën e vogël dhe zonja në të zeza hyri. Përshkruan ngadalë kopshtin dhe u sosën në sallon.
– Kjo është ime shoqe, Laura. Mamaja e Kristës, zonja…? – prezantoi përgjysmë plaku.
– …Monika, – tha ajo, si të përmendej nga një hutim i gjatë.
Shtrënguan duart të tre.
– Uluni, ju lutem, – tha Kriku, duke i treguar këndin trevendësh gri, mbushur me jastëkë. Pastaj shtyu karrocën e së shoqes dhe e afroi pranë të ftuarës së papritur. – Më falni! – kërkoi ndjesë sërish. – Dikush më vjedh trëndafilat e, kur ju u afruat, mendova se… më falni! – përsëriti, siç e kish zakon.
– Ata trëndafila janë të shtrenjtë për ne. Na mbajnë lidhur me djalin, – tha Laura, që ende nuk e kish zhveshur trishtimin e mëparshëm.
– Djalin? – pyeti Monika.
– Po. E humbëm para ca vitesh.
Monika bëri kryqin dhe mërmëriti një lutje të shpejtë nën zë. Ndërsa hiqte dorezat, kërkoi leje të zhvishte edhe pallton. Kriku iu gjend pranë, i gatshëm ta ndihmonte.
– Andej nga vij unë bën ende ftohtë, – tha ajo. – E marr gjithë këtë rrugë një herë në vit. Dua t’i rri pranë Kristës, të paktën në këto ditë të vështira. Nesër…
Laura dhe Kriku u panë me habi. Monika heshti një hop. Uli sytë e nisi të luante me gishtëzat bosh të dorezave, që mbante në prehër. Pastaj, si të kujtohej se e kish lënë fjalinë përgjysmë, tha:
– I vogli ia theu zemrën. Më e keqja është që ime bijë nuk arrin ta falë veten…
– Çfarë ndodhi? – guxoi e pyeti Kriku.
Monika as që e dëgjoi.
– Një vit në koma. Një vit e një javë. Pak ditë pas aksidentit më thanë se e humba edhe time bijë. Por, për fat, ajo ia doli. Ia doli për të zezën e vet e për ngushëllimin tim. Kur u zgjua pas treqind e shtatëdhjetë e dy ditësh nuk mbante mend asgjë. As mua nuk më njohu, – tha e rrufiti hundët. Nxori shaminë nga çanta, i fshiu, e kaloi nëpër faqe dhe vazhdoi: – Veç djalin kërkonte. Atë e kujtoi fare mirë. Nuk guxonte njeri t’i thoshte që djali s’ishte më. U çua nga krevati si e çmendur e kërkoi nëpër gjithë spitalin. E lidhën… – Monika u ngashërye në lot.
Kriku i ofroi një gotë ujë. Laura sikur u tret brenda karriges me rrota e goja i mbeti hapur si peshk i vogël. Tash që po e mendonin, Krista nuk u kish folur për veten asnjë grimë. U shmangej pyetjeve. Edhe një herë që kish guxuar Laura, ajo ia kish prerë shkurt: “Nuk bën për mua martesa”. E kaq.
Sa e mori veten Monika, në derë u shfaq Krista. Dukej e lodhur, e hequr në fytyrë. Kapi të ëmën nga dora, u kërkoi falje të zotëve të shtëpisë për shqetësimin e dolën. U ngjitën për në katin e dytë gati duke e tërhequr si ogiç atë grua të gjorë, që s’po mundej t’u jepte rend gjërave: të mbante me një dorë çantën, të ngrinte pallton që po i zvarritej shkallëve (Kriku ia kish hedhur krahëve në sekondën e fundit) apo të kuptonte sjelljen e së bijës… as nuk e kish përqafuar madje.
– Kaq të paska marrë malli për mua? – e pyeti ajo gati në të qarë, sa futi këmbën në shtëpi.
Krista përplasi derën, kapi të ëmën nga krahët, i dha një përqafim të shpejtë, e largoi sërish, i vuri duart mbi supe dhe me fytyrë të ngrysur e pyeti:
– Çfarë u the për mua?
E gjora grua u hutua. Buza iu nxi. Frika ta shihte të bijën të inatosur e zmbrapste:
– Asgjë! Asgjë, – belbëzoi dhe sytë i rrëzoi mbi parketin ngjyrë gështenje të errët.
– Mam, më trego të vërtetën! Ti e di, nuk dua që njerëzit të më mëshirojnë. Askush nuk dua ta dijë fatkeqësinë time! – gati ulëriu e sytë si qelqe të avullta iu errësuan krejtësisht. Një ngashërim i thellë i pushtoi kraharorin, ia drodhi gjithë trupin e shpërtheu në gulçime të qarash. Përfshiu me dorën e djathtë kerubinin në jakën e këmishës dhe u plas mbi divan.

∗∗∗

Nata e zvarriti këmbën ngadalë. Kriku e Laura u zgjuan si zakonisht. U ulën të hanin mëngjesin, por asnjëri nuk e preku. As folën. U panë heshturazi në sy. Kriku shkoi në oborr, këputi katër trëndafila të kuq e u kthye brenda. I hodhi të shoqes krahëve shallin e leshtë, shtyu karrocën e dolën. Davidi po i priste. Varrezat nuk ishin fort larg, por ata nuk shkonin shpesh. I trishtonte edhe më shumë ai vend. Djalin e ndjenin kudo nëpër shtëpi.
Rrugën e nisën ngadalë. Dielli rrezonte vakët. Kaluan semaforin e morën për nga ura e drunjtë. Poshtë, përroi shkulmonte fort pas shkëmbinjve e ua mbyste zërat. Pemët nëpër brigje ishin gjalluar e përmbytur nga jeshillëku. Ndoqën rrjedhën e ujit përgjatë parkut të madh me ahe e plepa. U kthyen majtas e tej u shfaq kambanorja e kishës. Pas saj prehej biri i tyre i vetëm. Brenda portës së madhe të hekurt, lanë mbrapa rrethimin me gurë sa një bojë njeriu.
Për te Davidi, përshkuan disa rrugica; varre nga të dyja krahët e qiparisa. Laura, me dorën e pafuqishme, mundohej të bënte kryqin sa herë shihte nëpër fotot e mermerta fytyra të rinjsh. I pikonte shpirti për çdonjërin prej tyre.
Kur iu afruan varrit, buzëqeshja e ngrirë e të birit u theri zemrën. Tek vazoja në krah të fotos, një trëndafil i kuq i proshkët reflektonte një rozë të lehtë mbi mermerin e bardhë. Nëna rrotulloi kokën pas supeve, drejt të shoqit. Edhe ai uli vështrimin pyetës në sytë e saj. Trëndafili në vazo i ngjasonte shumë atyre që mbante në dorë.
– Oh, – u shkund Laura. – Stela! E gjora vajzë, ende nuk e paska harruar Davidin e saj të dashur. Po i kthen mbrapsht trëndafilat që ai i këpuste nga bahçja e ia çonte shpesh.
Kriku puliti sytë në shenjë miratimi. Tundi kokën lehtë dhe futi në vazo edhe lulet e tyre. Përkëdheli foton e të birit, sytë iu mjegulluan nga lotët e gjunjët nuk e mbajtën. U lëshua mbi barin e gjelbër e dënesi. Pas tij qau edhe Laura. Katër vjet pa të u dukej herë si katër ditë e herë si katër shekuj. E ata thaheshin mbi tokë të përvëluar.
– Ngrihu, – i tha Laura ligsht pas një copë here. – Do sëmuresh aty mbi barin e lagur.
Kriku u mbajt mbi gurin e ftohtë e bëri të ngrihej. Befas, buzë mermerit, kapur në fijet e barit, diçka shkëlqeu. E mori. Ishte një karficë: një engjëll i vogël i kaltër, me një shtjellë drite mbi krye. Ia tregoi së shoqes.
– Oh! – gruaja zuri gojën me dorë, që për çudi iu bind menjëherë.
Atë çast, pas shpatullave të Laurës u shfaq një hije. Kriku, që kishte ngrirë me një gju në tokë e karficën në dorë, puliti sytë dhe pak nga pak e veshi me tipare:
– Krista?!
Sytë e saj si qelqe të avullta ishin përmbytur nga lotët.
– Erdha të kërkoja për karficën… – tha me zërin që i dridhej.
Laura avulloi e u mblodh sa një lëmsh brenda karrocës. Nuk lëvizi as kur dora e bardhë si pa gjak e Kristës e preku lehtë në sup:
– I vogli im prehet pak më tutje, – tha zemërplasur e u shkreh në vaj. Qau një copë herë e mes gulçeve shtoi: – Ishte sëmurë atë natë… digjej… nxitova ta çoja në spital… Dikush… më preu rrugën dhe… dhe humba kontrollin… Pastaj ndodhi ajo që edhe ju e dini…
Lotët nëpër faqe u terrën nga puhiza e erës dhe krijuan harta të trishta në atë lëkurë të zbehtë. Zëri iu shua. Doli përpara Laurës. Fytyra e ngurosur e gruas iu shfaq e ndarë në figurina, si ta shihte përmes një kaleidoskopi lotësh. U ul në gjunjë e ia mori duart në të vetat. “Më fal”, belbëzoi, por s’mundi të dëgjonte as veten. Laura, e kallkanosur nga habia dhe dhimbja, nuk mundi të lëvizte as atëherë. Krista u ngrit ngadalë, u shkëput prej saj dhe si e qorrollisur iu afrua Krikut. Pa i thënë asnjë fjalë, nderi pëllëmbën para tij. Plaku, po në heshtje, i la me kujdes karficën. Ajo e mblodhi grusht dorën dhe iu var burrit në qafë. Dënesi edhe aty për pak. Kriku as e përqafoi, as e largoi.
– Davidit i kërkova falje çdo ditë gjatë këtij viti e u mundova t’i sillja pak aromë shtëpie me ato trëndafila, – tha si u shkëput nga plaku. – T’ju rrija pranë ish një formë shpagimi në fillim e dashurie më pas. Shpresoj të më falni dikur!
…dhe u tret ashtu siç erdhi, si hije mes qiparisave e trëndafilave.