Për E.B
Ti më thua se Poezia është një gur i lëmuar
Që e marrim me vete pa u kujtuar kurrë.
Trishtimi është ulur në shkallët tona,
Me sytë e ftohtë na vështron me këmbëngulje,
Trishtimi që nuk ka ku të shkojë, i përzënë nga të gjithë.
Përpiqemi të jemi njerëzor. Ecim vertikalisht,
Flasim për qytetërimin, për galaksitë dhe librat
Me një sintaksë rrethore;
Dhe koha që përsërit vetveten!
Sa vite kaluan që kur e thyem bukën bashkë?
Që kur ëndrrat i vumë në ca diagrame
Për të arrit labirintet me hyrje falas?
Në stinën pritëse të marr me vete,
Drejt Betlehemit. Pa një yll orientues
Vetëm me at’ gurin e lëmuar që për pak e harrojmë.
Nisje nuk ka. Ka vetëm mbërritje.
Ti prek bashkëtingëlloret e dhembjes me gishtërinj delikatë
Për të shkruar strofën aleksandrine të vetëvrasjes.
Pa e kuptuar kemi arrit Oqeanin Paqësor.
Qenka e lehtë të shohësh se si koha ngrihet
Nga dallgë të stërmëdha për t’u mbytur prapë!
Carmel, Ca, 2015
Këpucari plak
Këpucët e vjetra nuk i ndreqim më;
Vonë në muzg i hedhim në qoshen ku nuk na sheh askush,
Sikur të ndjenim turp prej tyre.
E kush nuk ndjen turp nga gjërat e vjetra?
Po këpucari plak ku mund të jetë? Ai që kërrusej
Për të arnuar shollën e ngrënë,
Lëkurën tërë plasa, thumbat si dhëmbë të rënë?
Më thonë se ka vdekur,
Dhe unë nuk mund t’ia sjellë as emrin ndërmend.
Këpucët e vjetra nuk i ndreqim më,
Këpucët që na çuan në takimin e parë
E më pas në varrezat e të dashurve tanë,
Në rrugët e largëta të trajektores së dëlirë;
Ka kohë që dhe letrat e dashurisë i grisim në fshehtësi,
Ka kohë që dhe emrat e të dashurve i fshehim mirë e mirë.
Ka kohë që as Dashuritë e vjetra nuk i ndreqim më,
Dhe as puthjet e dikurshme të dalë mode,
Dhe as atë pagjumësinë e dashurisë nuk e riparojmë,
Dhe as rrahjen e ankthshme të zemrës që rënkonte.
Jetojmë në kohën kur nuk i riparojmë gjërat që deshëm dikur,
Jetojmë në kohën kur gjërat e vjetra i flakim në rrugë
Për t’u ndjerë më mirë e më të sigurt.
2018
Eva
Kur trupi im është me trupin tënd të zhveshur,
Në ditët e Verës, me këngët monotone të gjinkallave,
Shoh pjesën tënde të bardhë tek ngjitet në qiej,
Sipër kambanarëve, deteve dhe maleve,
Në ca Parajsa që as emrin nuk ua dimë.
Por gjysma tjetër e errët mbetet me mua, këtu poshtë,
Me gurët, me pluhurin dhe rrënjët e bimëve a të pemëve,
Më tërheq me forcë te hijet e pasdrekes së vonë,
Në thellësirat e parajsave të vërteta a të rreme,
Me rënkime që aq mirë kuptimin ua dimë.
Strasburg, 2017
Ti ishe një livadh i gjelbër
Ti ishe një livadh me bar të gjelbër dhe ca pemë që dukeshin si poema të lexuara,
Një hapësirë e qetë dhe e pushtetshme, me yjet që vdareshin poshtë,
Me lule të shpërndara pa forma gjeometrike, lule që s’ua dija as emrat;
Me një gardh të bërë shpejt e shpejt, një gardh gati i padukshëm
Jo nga ato që pengojnë të tjerët të shkelin në hapësirat e brendshme,
Një gardh i bërë si për të theksuar më tepër hapësirën e gjelbër dhe pafundësinë e saj,
Që i josh të tjerët për të parë nga afër çfarë është përcaktuar që të mos eksplorohet;
Kështu ishe ti para se të vija si një kalorës nomad,
Për të kalëruar në livadhin tënd- një kalorës i ardhur nga hordhitë e Çingis Khanit
Humbur rrugëve, braktisur nga kalorësit e tjerë, me plagë që ende nuk ishin shëruar;
Pa busull, pa ditur se në ç’vend kisha arritur;
Por mbretëria jote nuk premton asnjë armëpushim;
Livadhi yt i gjelbër me lulet e brishta të shpërndara pa formë gjeometrike
Është një fushë beteje- i dëgjoj vringëllimat e heshtura të teheve të shpatave,
Dëgjoj rënkimet e atyre që ranë, pa u shënuar në asnjë libër historie,
Shoh gardhin e hollë e të brishtë, më të fuqishëm se muret e Trojës,
Shoh yjet që vdaren si margaritarët rreth qafës tënde të hollë e delikate
E di se një betejë tjetër më pret- beteja e fundit e jetës sime;
Për herë të parë e humbas sigurinë, shpata më rëndon në duar,
Shtizat nuk pranojnë të dalin nga milli i tyre, kali besnik ngurron të hedhë hapa përtej;
Nuk është armëpushim- ja ku qëndron përballë meje, përplasja është e pashmangshme:
Puthjet e tua, trupi i lakuriqtë, gjoksi yt prej gruaje, flokët-ujëvarë a vetëtima që shkrepin,
Dhe instinktet e mia që thërrasin me forcë seksin tënd;
Asnjë nga betejat e mëparshme nuk më kujtohen;
Librat e kronikave janë djegur që me Bibliotekën e Aleksandrisë;
Qëndrojmë përballë njëri-tjetrit, të përzënë që të dy nga Parajsa,
Të gatshëm për betejën e madhe ku nuk ka asnjë humbës,
Në Ferrin tokësor të Dashnisë, në livadhin tënd me pemë si poema të lexuara!
2018
Ishte dashuria
Ishte dashuria. Kishim rënë jashtë kohe;
Kalonim mes një zjarri që ndizej përherë e më tepër;
Nuk kishte as muaj dhe as vite. Ditët ishin çastet kur ishim bashkë.
Zjarrfikësit të gjithë, të gjithë kishin vdekur.
Dhe qyteti kishte vdekur. Parajsa qe bashkuar me Ferrin
Ndonjëherë gjendeshim padashje në bregun e Detit,
Përbindëshat dilnin që prej thellësive mistike
Na shihnin dhe iknin të turpëruar duke folur me vete.
Ishte dashuria – e pra, kishim rënë jashtë kohe,
Nuk kishte as javë, as muaj dhe as vite;
Nata shkëlqente nga dy globet e tua diellore
Ndërsa Yjet na ndriçonin në mesin e ditës që ikte.
Dhe trupat tanë qenë pemë dhe lumenj, dhe ajër
Parajsa i qe bashkuar Ferrit të zhurosur,
Veç statujat mijëvjeçare i shihnin puthjet tona,
Statujat, që ende nuk ishin zhvarrosur.
Mos pyesni për vitet, për muajt dhe javët,
Dashuria na kish mbajtur sa larg kësaj bote,
Derisa një ditë ramë në kohë, larg nga njëri-tjetri
Me kalendarët dhe orët që na përgjojnë nga çdo qoshe.
Qershor, 2019
Nuk është vonë
Nuk është vonë. Kurrë nuk është vonë.
Bie shi. Flokët na janë thinjur. Jemi më të qetë;
Nuk i përplasim këmbët nga padurimi,
Dhe kemi harruar se si shtrëngohen grushtet;
Tani nuk ka rëndësi se kush fiton,
Sepse dihet që humbësit janë më të fuqishmit.
I kemi harruar fjalët që duhet të thoshim;
Na kujtoni me takt se nuk jemi veshur mirë;
Thjesht vetë ne nuk jemi të interesuar,
Tani dhe lëvizjet i kemi ndryshe,
Nuk ecim përpara a ndonjëherë dhe pas,
Preferojmë më shpesh të ecim anash.
Ju japim dhe cigaren e fundit,
E dimë se stonojmë kur tymosim cigare,
Ndotja e ambientit, shkrirje akujsh në Arktikë;
Puna është të kemi deri në fund dinjitet;
Tani jemi të durueshëm
Prapë ecim në mënyrë vertikale – drejt Ferrit që na pret!
2019
